C'est la vie!

In Nederland zijn er, helaas, geen regels meer die bepalen wat je wanneer, hoe lang en hoe vaak mag verkopen onder de adviesprijs. Het resultaat hiervan is dat supermarkten prijzenoorlogen voeren om de klant naar de winkel te lokken met de meest lage prijzen en dat ook producenten, voornamelijk van verse producten volledig worden uitgebuit. Wij als consument profiteren hier natuurlijk geweldig van mee. We hebben bier-apps om het goedkoopste kratje van ons favoriete merk te kunnen traceren, wekelijks een flink pak papier op de mat met van elke supermarkt of drogistrij een reeks aanbiedingen, lokkertjes of knallers. En natuurlijk doen we daar allemaal aan mee, want iedereen denkt met zijn/haar eigen portemonnee. Zelfs ik. Toch kan het zo nu en dan heel frustrerend zijn, zeker als ondernemer zijnde, als je merkt dat jouw zorgvuldig ingekochte non-food handelswaar, opeens voor een grabbelprijs bij Kruidvat, Van Haren of Scapino in de schappen ligt. Of,…. Iets dat erop erg lijkt,…. Want...

Niet normaal!! Druk druk, drukte en nog drukker. Raar woord eigenlijk als je het vaak zegt of typt,.. Maargoed, het laatste verhaal is alweer even terug, ik had het dus druk 😜 Zoals de gemiddelde volger nu wel weet, zullen wij ook deze zomervakantie grotendeels in Châtel-Montagne doorbrengen, om onze gasten te verwelkomen, huisjes schoon te maken, bedden te verschonen, wasjes te draaien en het terrein bij te houden. Fijn en vertrouwd met alles bij de hand, want we hebben ons eigen optrekje dat voorzien is van alles wat je maar nodig kunt hebben in 4 weken tijd. Ik hoef dus amper na te denken of koffers te pakken voordat we daarheen gaan. Mijn Lief doet het sowieso altijd zelf, daar hoef ik niets aan te doen, behalve zorgen voor schone kleren in de kast. Voor de kindjes pak ik een tas voor elk, kleertjes, ondergoed en sokken. En voor mezelf mik ik daags voor we gaan voornamelijk ondergoed, sokken en een paar setjes "nette" kleren in een tas, want ter plekke hebben we ee...

Hmmm, heel bizar, maar afgelopen week is mijn "voorgeprogrammeerde" blog niet in de e-mail verschenen van degenen die deze blog automatisch ontvangen. Ik had de blog "klaar gezet" om deze op dinsdag 21 mei om 09:00 uur te publiceren, maar dit gebeurde niet. Toen ik uiteindelijk de blog handmatig woensdag in de namiddag online zette, verscheen deze niet in de e-mail van degenen die ik heb uitverkoren om deze blogs automatisch te ontvangen. Hoe het zit met de mensen die zichzelf, via de blog, met hun e-mail adres hebben ingeschreven om mijn blogs te ontvangen, weet ik niet, want deze adressen / personen zijn mij niet bekend. Dit kun je dus anoniem doen ;) Heb je dus (via Instagram of Facebook) nog niet gezien dat ik een nieuwe blog heb geschreven en wil je niks missen, check dan even zélf mijn blog om het laatste verhaal te lezen: Uniek . En als je écht als eerste op de hoogte wilt zijn van ALLES wat ik publiceer, schrijf je dan even in. Dit gaat heel makkelijk...

Als mijn vader nog geleefd had, zouden mijn ouders nu bijna 50 jaar getrouwd zijn geweest. Begin 2005, 14 jaar geleden dus, overleed hij onderweg in zijn auto, aan een fatale hartstilstand en dat vind ik nog steeds het ergste wat er ooit in mijn leven gebeurd is. Een tijdje na zijn dood ging mijn moeder een beetje opruimen, weggooien en weggeven. Zo had hij bijvoorbeeld een flinke collectie luchtjes (goh van wie zou ik het toch hebben) die werd verdeeld tussen de schoonzoons, een verzameling antiek glaswerk uit het café van zijn opa, kookboeken en koksmessen uit zijn periode dat hij bij L'Europe in Amsterdam als kok werkte en nog veel meer dat gewoon in de zak-van-Max belandde of bij de kringloop. Maar hij had ook sieraden. Omdat ik toen in Frankrijk woonde en dus minimaal in Nederland was, hielp mijn zusje mijn moeder met dit soort opruim klusjes en zo had zij vaak eerste keus. Wat ik overigens prima vond. Mijn vader had een mooie gouden ring met een tijgeroog steen , di...

De gemiddelde Nederlander zal er niet snel mee te maken krijgen. Maar iedereen die graag naar buitenlandse zenders kijkt die niet in het standaard aanbod zitten, in een buitengebied woont óf een buitenlands verblijf heeft zal dit ongetwijfeld herkennen. Want als je in den vreemde of in the middle-of-nowhere graag televisie kijkt, ben je aangewezen op een schotelantenne en komt het televisie signaal niet vanuit je meterkast, je huis in ploppen. En het is allemachtig prachtig dat het zomaar kan!! Televisie in je woonkamer, via een soort van wokpan op je dak. Het klinkt zo simpel. En dat is het ook, mits alles goed geïnstalleerd is en het ook goed blijft werken. Een storm kan je beeld volledig uit balans brengen, en ook sneeuw of zware onweersbuien kunnen het kijkplezier verstieren, maar dat is dan tijdelijk. De schotel moet uitgericht zijn richting de satelliet die je wilt ontvangen. Welke satelliet dat is, hangt weer af van welke zenders je wilt bekijken en het abonnement dat je he...

Hoewel het niet mijn grootste passie is, ik hou er toch van!! Écht waar :) Het is loodzwaar, vind ik, en dodelijk vermoeiend, maar toch doe ik het altijd met plezier. Ik zie er altijd een beetje tegenop, want het is toch een soort van "moetje" en je kan het niet negeren of uitstellen. Het moét gewoon gebeuren, en wel zo snel mogelijk. Ik kijk naar de weersvoorspelling,... meestal al de dag of avond ervoor, kan het wel? Blijft het droog? Misschien een zonnetje zodat de ochtend dauw snel weg is? Ja, ik denk dat het gaat lukken, want het moet gewoon!! En ik kruis m'n vingers. De volgende dag gaan de juiste kleren en m'n bergschoenen aan, m'n haar in een dotje, en gáán. Eerst de schuur in om m'n machine te pakken, benzine bijvullen, en hoppa naar m'n eerste maaispot. Even alles afstellen op de juiste stand en "gas" erop!! Als de maaier vlekkeloos start kan ik beginnen. Meestal eerst het parkeerterrein, lekker vlak, recht toe, recht aan. Om e...

Na de eerste nacht diep slapen ontwaak ik altijd met een gevoel van "waar ben ik?" want het is hier aardedonker en muisstil. Geen straat verlichting, geen verkeer, geen vliegtuigen, geen buren binnen de 100 meter, gewoon he-le-maal niks. En dat is best wel weer even wennen, zoveel rust. Eenmaal wakker is de belangrijkste vraag: "hoe is het weer?" Hiermee staat of valt namelijk de planning van deze eerste dag, want de eerste en meest belangrijke missie is: MAAIEN!! Mijn Lief heeft een andere missie deze ochtend en dat is zijn kettingzaag ophalen die hij tijdens ons vorige verblijf ter reparatie heeft aangeboden bij Catena (de buurtsuper variant van MrBricolage). Ik begin alvast met het maaien van het parkeerterrein en hij gaat met de kinderen naar het naburige dorp. Later als hij terug is begint hij met het zagen van alle stukgewaaide takken van de grote gehavende boom bij het parkeerterrein, want het toegangspad wordt geblokkeerd. Als het eerste gedeelte van ...

"Lekker op vakantie?! Nee, niet voor vakantie, maar om te werken". En daarna kijkt de vraagsteller me altijd heel vreemd aan. Want waarom zou ik naar Frankrijk gaan om te wérken, terwijl ik een winkel heb en mijn Lief zijn metselbedrijf ?! Erg logisch klinkt het dus niet, daar ben ik me wel van bewust. Toch voelt het altijd een beetje als een aanval en dan krijg ik vanzelf de behoefte om me te verdedigen. De mensen in mijn omgeving met een tweede huis in het buitenland zijn dun gezaaid. En degene die dit wel hebben zullen zich hier maar gedeeltelijk in herkennen, omdat zij waarschijnlijk meer tijd hebben, minder tijdsdruk ervaren, en sowieso heengaan voor hun plezier en rust en ze niets moéten. Voor mijn gevoel, zijn er dus maar weinig mensen die mij snappen, of mijn gevoel en situatie delen. Nadat wij in 2002 in La Montagne Bourbonnaise neerstreken, ons tweede huis kochten en we elke schoolvakantie met de meiden op en neer reisden om ons oude huis op te knappen en goed...

Tijd voor een luchtig culinair verhaaltje :) Hachis, met de klemtoon op "ies" is bij ons een doordeweekse maaltijd en geliefd bij iedereen. Het is super makkelijk, voedzaam en vlug gemaakt. Inmiddels kan iedereen die kan koken bij ons in huis, het op tafel toveren. Alles wat 's avonds niet direct opgaat, wordt daags daarna nog smakelijk tussen de middag verorberd of in een tuppertje meegenomen en op het werk opgewarmd en opgegeten. Op de avond dat ik voor het eerst dit gerecht maakte en de meiden hun eerste hap namen, riepen ze in koor: "Oohhhh dit smaakt net als bij Jacqueline: Hachis!!" In onze Franse tijd aten ze namelijk dagelijks in de kantine op school. Daar werd iedere dag een complete 4 gangen maaltijd gekookt volgens de schijf van vijf, door Jacqueline, de kokkin. In het begin vonden ze het soms lekker en na een aantal jaar wisten ze niet beter en vonden ze bijna alles lekker. Het grote voordeel: ze hebben alles leren eten, want als je niet at, ha...

"Dit vervolg is redelijk snel na deel 1" hoor ik nu iedereen denken. En dat klopt! Toen ik de vorige blog schreef was ik er echt van overtuigd dat ik achter mijn keuze stond en het zou gaan volhouden. En omdat ik nog maar amper begonnen ben, kun je eigenlijk nog niet eens praten over volhouden. Het gaat meer om de keuze zelf. Hoewel ik me ervan bewust ben dat het wel een schokkende keus was, gemaakt in een soort van gefrustreerde bui, blijkt nu dat mijn voornemen ook een stuk minder uitvoerbaar is als dat ik had gedacht. Zo ging ik daags erop dus even langs de kapper voor wat advies en legde ik mijn plannen op tafel. Ik maakte zelfs al een afspraak om het uit te laten voeren, maar die heb ik de volgende dag alweer afgezegd. Ik kreeg zo mijn twijfels en het voelde niet goed,... Het komt erop neer dat wat ik wil, eigenlijk niet mogelijk is. En als ik het persé wél wil laten uitvoeren dan word ik niet blij van het resultaat, zegt de kapper. Mijn haar is eigenlijk gewoon no...