C'est la vie!

Officieel begint de herfst op 21 september, maar astronomisch gezien pas op 23 september, als de dag en de nacht beiden even lang zijn. Het weer heeft zich sinds de 23ste ook verbazingwekkend aangepast. Donderdagmiddag verzamelde zich grote onweerswolken en vrijdag stortte het van de lucht. De kachels branden weer op volle toeren en gelukkig hebben we vorige maand al de gigantische hoeveelheid van 40 stèrre haardhout veilig gesteld. Nee, wij hoeven het deze winter niet koud te hebben, noch onze gasten. Blaadjes kleuren, de walnoten beginnen te vallen, paddestoelen schieten uit de grond, de jacht is weer begonnen, de kinderen hebben de eerste verkoudheid van het seizoen te pakken, mist, regen, koude ochtenden en ik hoop op mooie zonnige middagen later deze week. Dit weer vraagt om stoofpotjes op het vuur, de truien winnen het van de shirtjes en ook de bergschoenen, winterjassen en kekke laarzen komen weer uit de kast vandaan. Mijmerend denken we aan de mooie zomer die achter ons ligt

Het is vandaag weer zover. Er wordt gestaakt. Waar men in Nederland door de FNV opgeroepen wordt om het werk 65 minuten neer te leggen uit protest tegen de pensioenverhogingen van 65 naar 67 jaar, daar doen ze er in Frankrijk nog een schepje bovenop. Twee weken terug, toen de scholen nog maar net 2 dagen begonnen waren was de eerste staking tegen de verhoging van de pensioengerechtigede leeftijd en vandaag zijn er maar liefst 5,3 miljoen Franse ambtenaren opgeroepen om te staken. Naar de verwachtingen zullen er zo'n 3 miljoen gehoor geven aan deze oproep en het werk neerleggen. Naar de NLse maatstaven hebben de Fransen nog maar weinig te klagen. De Assemblée Nationale heeft de verhoging van 60 naar 62 jaar al goedgekeurd. De Senaat kan nog enige versoepelingen doorvoeren en de minister van Arbeid heeft al toezeggingen gedaan voor de invaliden en de oudere werklozen. De Fransen hebben de laagste pensioengerechtigde leeftijd van heel Europa en ook de meeste vrije dagen, namelijk 37 p

Ziek zijn is helaas niet te plannen. Het overkomt je en het enige wat er dan nog opzit is je eraan overgeven en dan maar hopen dat je snel weer beter bent. De afgelopen weken kan ik met gemak uit m'n agenda scheuren, want er is niets memorabels gebeurd. Op de dag dat de meiden weer naar school moesten en ik het voornemen had om weer eens lekker aan de gang te gaan werd ik overvallen. De vorige avond was Caya niet lekker geweest, buikpijn, spugen, diarree, nouja, niet zeuren, morgen de eerste schooldag, het zullen de spanningen wel zijn. Het wekkertje ging weer om half zeven en nadat ook Xenya weer vrolijk in de schoolbus was gestapt, begon het normale leven weer. Chalet schoonmaken, afspraak met een ongediertebestrijder voor een wespennest en een hoornaarnest, nieuwe gasten ontvangen in het chalet en de kolonie , wassen, stofzuigen en aan het eind van de middag nog een afspraak met klanten van het bouwbedrijf. Ik was er klaar voor en had er weer zin in. Gaby z'n dag (en de r