C'est la vie!

En daar sta ik dan, een beetje beduusd om me heen te kijken terwijl de stofwolken om me heen langzaam optrekken. Ik ben op een verlaten perron zonder borden of wijzers en de trein waar ik net uitgestapt ben, rijdt alweer een stuk verderop en verdwijnt langzaam uit het zicht.  Als ik dan rondkijk en besef dat ik de helse rit overleeft heb, zie ik in de verte opeens een pracht mooi en open landschap voor me. Ongerept, onbebouwd, fris en volledig naar wens in te vullen. Ja!! Dáár wil ik heen!! Als een soort welkom en aanmoediging begint de zon voorzichtig te schijnen en breekt de lente aan. Het nieuwe land is blijkbaar klaar om zich weer te herstellen na een lange, sombere en uitzichtloze winter. En het roept mij.  Ik kan vanaf hier niet zien hoe ver de reis zal zijn, maar ik zie het begin van een pad dat ik besluit te volgen. Het gaat niet in een rechte lijn op het nieuwe land af en heeft veel bochten. Er is geen vangrail, en ik kom langs angstaanjagende afgronden en steile rotswanden.

En toen werd het eindelijk 30 december, de dag dat ik de laatste bestraling kreeg. Ik had er inmiddels 21 achter de rug, en met de laatste, werd de 22x volgemaakt. Deze keer gingen Nina en Dinand ook mee en kregen ze een rondleiding, zodat ze een beeld hadden bij waar ik elke keer naartoe geweest was en hoe het allemaal in z'n werk ging. Nina had zich bijvoorbeeld voorgesteld dat ik elke keer als een soort tosti tussen een dubbele zonnebank geklemd lag. En Dinand vond het sowieso erg spannend om het een keer allemaal te zien. Na afloop maakten we een strandwandeling en gingen we lekker lunchen bij Nautilus, om dit heugelijk af te sluiten. Ik had me eigenlijk voorgenomen om daarna echt helemaal niets meer te doen, te plannen of af te spreken. Ik wilde na ruim een maand bestralingen en de druk van elke dag naar het ziekenhuis, even geen planning, geen moeten, geen tijdsdruk en vooral even los zijn van alles. Ik was/ben hard toe aan een winterslaap, maar op de een of andere ma