C'est la vie!

En toen was het eindelijk vrijdag 25 oktober,... Ik was al ver voor m'n wekker wakker. Terwijl mijn Lief zijn gerepareerde speciemolen nog even naar z'n bouwput bracht, om 05h30 wel te verstaan, zodat deze niet 3 dagen in de weg zou staan in de schuur, draaide ik me dus nog even om en wachtte ik geduldig tot hij 20 minuutjes later weer terug kwam en nog even naast mij in bed schoof. We lagen nog een half uurtje zwijgend bij elkaar en daarna ging ik douchen. Ik had vervelend geslapen door de ijzerdraadjes met weerhaakjes, die de hele nacht gemeen in m'n borst hadden geprikt. En natuurlijk zag ik ook wel tegen deze dag op. Fris gedoucht, make-up-loos en zonder sieraden, stapte ik in en rond half acht reden we de straat uit op weg naar het ziekenhuis. Het voelde een beetje raar, op het donkere grote en vooral lege parkeerterrein. Het ziekenhuis groot voor ons opdoemend, licht uit alle ramen. Ik voelde me heel klein en nietig. Op de afdeling waar ik me moest melden,

Het was een week van serieus aftellen. De kids hadden herfstvakantie dus er was even geen ochtendstress, geen wekker en geen tijdsdruk. Maandag was het prutweer en ruilde ik mijn hardlooprondje in, voor een indoor fietsritje, want fit blijven staat nog steeds op nummer 1. De kids hadden 's middags een leuk uitje naar het Sportspektakel in Egmond aan Zee en ik bracht later mijn auto even naar de garage. Dinsdag kreeg ik nesteldrang en schoonmaakwoede, wat resulteerde in een gelapt, gedweild en schoon gesopt huis. Zelfs de vele herfstbladeren in de tuin heb ik nog even opgeveegd en in de groene bak gedumpt. Woensdag rende ik, lichtelijk emotioneel maar ook met een heel triomfantelijk gevoel, mijn laatste rondje. Laatste?? Nouja, voorlopig dan, want ik mag pas 6 weken ná de operatie weer hardlopen. 's Middags pakte ik alvast mijn ziekenhuistasje en haalde ik ook mijn auto weer op. Voor mijn gevoel had ik nu alle voorbereidingen en klusjes die voor de operatie nog moesten gebeu

Na mijn laatste bezoekje aan de chirurg was ik niet al te vrolijk. Het nieuws van de kwaadaardige  DCIS was toch wel behoorlijk ingeslagen en op het moment dat we dat te horen kregen, was de uitleg van het operatieplan op zich, mij achteraf ook niet geheel duidelijk. Ik bleef met teveel vragen en onduidelijkheden zitten. Na een telefoongesprek met vriendin Helga, waarin zij mij eigenlijk even de spiegel voorhield en ik me bedacht dat ik dit maar 1x goed kan (laten) doen, heb ik toch nog maar eens het ziekenhuis gebeld en mijn vragen bij de mamma-care verpleegkundige neergelegd. Zij gaf mij de nodige extra uitleg en stelde voor om een afspraak te regelen bij de plastische chirurg. Die zou mij dan kunnen vertellen of het aan te raden was dat hij aan het team zou worden toegevoegd, of dat het juist misschien niet nodig zou zijn in mijn geval. Zo zou mijn beeld van het geheel completer worden en zou ik tot een beter besluit kunnen komen. En wat ben ik blij dat ik gebeld heb en alsnog

Alsof het nog niet genoeg was allemaal,..... Ik ben blijkbaar nog niet op de top aangekomen, want tot nu toe gaat m'n achtbaan steeds een stukje hoger en wordt er telkens een stukje meer van mijn incasseringsvermogen gevraagd. Eigenlijk ben ik gewoon verbaasd over mezelf. Dat ik elke keer toch weer zo in shock raak op het moment dat ik slecht nieuws krijg. Je zou zeggen dat ik er inmiddels aan gewend zou moeten zijn, of het aan zou moeten zien komen, maar dat is dus niet het geval. Naar buiten toe ben ik altijd sterk en positief, want ik moet doorgaan, niet zwak zijn, klaar staan voor iedereen en anderen helpen met problemen oplossen. En zo zien anderen mij ook: "Jij bent sterk, dit kan je en het komt allemaal goed!!" zegt iedereen. Het liefst doe ik alsof er niets aan de hand is en er ook niets verandert. Nu niet, en straks ook niet. Maar diep van binnen ben ik nu even kwetsbaar en moet ik onder ogen zien dat ik geen superwoman ben en niet alles kan wegwuiven met

Na een geweldig verrassingsweekendje naar Putten, georganiseerd door m'n Hubbie, begon ik vorige week met de MRI scan die ik in het verhaal " Fit " al aankondigde. In het kader van "fit zijn" ging ik weer op mijn fietsie heen, want het was prachtig weer die maandagochtend. Ik was keurig op tijd, maar het MRI apparaat had storing en het duurde bijna anderhalf uur eer ik aan de beurt was. Gelukkig is de koffie lekker in het ziekenhuis, onbeperkt en gratis te nuttigen, dus met een tijdschrift van de leestafel kwam ik de tijd wel door. Tegen 11 uur was ik aan de beurt. Met ontbloot bovenlijf en zonder sieraden betrad ik de ruimte waar het enorme MRI apparaat stond. Ik kreeg een infuus aangelegd en mocht in een zeer oncomfortabele houding plaatsnemen op het apparaat. Liggend op m'n buik, met m'n gezicht naar beneden, mijn armen langs m'n lijf  en m'n borsten door twee gaten. Allerminst charmant, maar ach, het doel heiligt de middelen, zullen

1996:  mijn 2e kermis Vanaf het eerste moment dat ik in 1995 voet zette op Egmondse bodem werd ik ermee besmet. Het begon ermee dat tijdens Egmond op z'n Kop de vonk overvloog tussen mijn Lief en mij, en de kermis daarop (2 maanden later) hadden we dikke verkering. En sindsdien ben ik dol op kermis vieren en als we niet op vakantie zijn, is ook Egmond op z'n Kop een heel leuk feestje. Het is mij wel duidelijk, na bijna 25 jaar, dat buitenstaanders hier echt geen bal van snappen en dat het ook moeilijk uit te leggen is. Want hoe vertel je iemand dat het leuk is om 3 dagen lang beschonken te zijn? Te hossen, te zingen, te dansen en te sjansen. Dat je om twee uur 's nachts nog in de rij gaat staan bij een viskraam of de snackbar met je lamme hoofd? Dat je op maandagochtend, jezelf brak voelend van de voorgaande avond en nacht, een ontbijtje naar binnen perst, om vervolgens te gaan deunen? "Deunen??!" is dan de reactie "Nooit van gehoord,... wat is dat?

Ik heb op het moment een onweerstaanbare drang om fit te zijn/worden/blijven. Voor mijn gevoel is dat ongeveer het enigste wat ik nu nog enigszins in de hand heb, omdat ik al het andere moet afwachten, wat mij steeds slechter afgaat. Ik heb bijna constant, zeker als ik alleen ben, een opgejaagd en gehaast gevoel, inclusief hartkloppingen. Alsof ik achterna gezeten word. Heel vervelend en onrustig. Ik wil niet ziek zijn of worden. En mijn visie is dus: hoe fitter ik erin ga, hoe beter ik eruit kom. En dat kan alleen maar als ik nu een geregeld en gematigd leven leef én m'n sport ritme zo lang mogelijk vasthoud. De kermis ga ik daarom ook drastisch overslaan. Ik kan hier niet brak en met een gesloopt lijf, door de drank en het gefeest, ingaan. En juist nu ik zo hard bezig ben met me vast te houden aan mijn missie: fit zijn en blijven, wordt mijn "fitheidsplan" gewoon ernstig in de war geschopt. Afgelopen week was ik een nacht zwaar beroerd. Hevige hoofdpijn, snot, ze