C'est la vie!

Inmiddels heb ik al meerdere blogs over Ikea geschreven en dit is dus het 4e blog dat als onderwerp "Ikea" heeft... Wat zou je in hemelsnaam nu weer kunnen vertellen over Ikea, zou je misschien denken. Wel, het zal je misschien niet meer verrassen, maar ik kan overal over schrijven :) dus ook 4 keer over Ikea. (Wil je de vorige 3 blogs over Ikea lezen?  Klik hier ) Ik ben een redelijk honkvast vrouwtje. Hoewel ik ondernemer ben en zeker niet achteruitdeins voor nieuw avontuur, blijf ik graag in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik doe bijna alles op de fiets en doe al mijn boodschappen in een zo klein mogelijke straal rondom mijn basis. Ik ben veel en vaak thuis en kan me daar prima vermaken. Maar soms zijn er dingen die je niet vanuit huis kan doen en dan is eropuit gaan de enige optie om voor elkaar te krijgen wat je graag wilt. Verrassing En dus stapte ik vorig week in ons busje en reed ik naar Haarlem om een bezoekje te brengen aan Ikea. Omdat ik dus niet zo vaak op pad ben

Ruim 20 jaar geleden dacht ik er al serieus over na. Maar toen durfde ik niet goed. Ik wist niet wat en op welke plek. Wel wist ik zeker dat ik het ooit wilde: Een tatoeage... Zo dichtbij en toch niet gelukt Ik ging met vriendin Tilly mee, toen zijn het wel wist, en durfde en ook daadwerkelijk deed. Ik zat erbij en keek ernaar, bladerde in een boek met voorbeelden, want dat had je toen nog in de wereld zonder internet, en wist nog minder goed wat ik nou wilde. Een extra tegenhouder op dat moment, 20 jaar geleden, was dat ik er apart een afspraak voor moest maken en dat de eerstvolgende mogelijkheid pas minimaal drie weken later zou zijn. Als ik het toen gelijk al samen met Tilly had kunnen doen, had ik het waarschijnlijk toen al gedaan. Nooit ben ik er dichterbij geweest, als dat moment. Daarna werd het alleen maar meer een plan met veel uitstel, twijfel en gebrek aan inspiratie. Mijn Lief liep ondertussen ook al jaren rond met een serieus plan, maar had daar ook nog nooit werk van gem

Een maand terug gaf ik schaamteloos toe dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mij. Dat ik me regelmatig zwaar k*t voelde en dat ik het allemaal echt niet zo leuk vond als dat het er aan de buitenkant uitzag. Als het niet goed gaat en je dat ook durft toe te geven, kijken mensen je in eerste instantie vreemd aan, want aan de buitenkant is vaak niets te zien en het eerste wat men dan ook tegen mij zei was: "Ja maar, je ziet er wel goed uit." Alsof dat eigenlijk niet samen kan gaan. Alsof je er meteen als een zombie in een vuilniszak bij moet lopen. Mijn standaard antwoord is dan ook altijd: "Daar doe ik ook mijn best voor." En daar is niets aan gelogen, want dat doe ik ook echt. Ik las een tijdje terug een quote van Omdenken , die ik alleen maar kan beamen: "Toegeven dat het niet goed gaat, is ook een vorm van sterk zijn"   Medeleven of aandacht? Op het moment dat je namelijk kan toegeven aan jezelf dat het niet goed gaat, en aan de buitenwereld l