C'est la vie!

Onze kinderen zijn gezegend met een kantine op school. In Frankrijk is er eigenlijk op alle scholen de mogelijkheid om in een kantine te eten, maar de kwaliteiten zijn zeker niet allemaal gelijk. De grote scholen hebben vaak massale kantines waar je de "kleffe hap" aantreft, weinig variatie en een hoog vet en "flupjes" gehalte. In Châtel-Montagne is het zo gek nog niet. Er is een kokkin, Jacqueline, in dienst van de gemeente, die elke schooldag een verse 4-gangen maaltijd kookt. Er worden 1x in de week boodschappen gedaan bij de supermarkt in een nabij gelegen dorp en er wordt gekookt volgens de "schijf van 5". Er komen de lekkerste dingen op tafel, tenminste, dat vinden mijn kinderen, en Jacqueline vindt het ook belangrijk dat de kinderen alles leren eten en ook kennis maken met streeksproducten of traditionele Franse gerechten. Dit houdt in dat de kinderen ALLES moeten proeven en dat er ook bepaalde opvoedkundige aspecten bij komen kijken zoals bijvoorbe

Oud en Nieuw ging dit jaar anders als verwacht. Voorgaande jaren hadden we vrienden over de vloer of gingen wij naar vrienden toe, om samen met elkaar te eten en te drinken en meestal pas vroeg in de ochtend te eindigen met de belofte, na een paar uurtjes slaap weer lekker verder te gaan om alle restjes op te maken. Dit jaar werd dit alles bruut verstoord door een fikse griep. Kerst hadden we in NL doorgebracht en daar had Gaby al een het grootste gedeelte van de week in bed doorgebracht met een flinke buikgriep. Ergens tussen NL en FR voelde ik dat mijn zware verkoudheid begon om te slaan in een zeurend en kouwelijk gevoel. Maandag werd ik wakker en wist ik het zeker. Dit zou niet met 1 Panadolletje over zijn. De diagnose: angina, oftewel keelontsteking. En hoewel ik het natuurlijk heel jammer vond dat de verrukkelijke oesters, slakken, garnalen, champagne en oliebollen aan mij voorbij zouden gaan dit jaar, als je angina hebt, is dat het laatste waar je je druk om kunt maken. Het enig