C'est la vie!

En na eindeloos wachten, zo voelde het tenminste, was dé dag aangebroken dat ik zou gaan horen hoe het verder zou gaan. Mijn geduld werd nog een half uurtje langer op de proef gesteld en eindelijk mochten wij de spreekkamer van de oncoloog binnen. Ze viel direct met de deur in huis: De uitslag van de Mammaprint geeft "Low Risk" aan. Zo dat was er maar alvast uit, zei ze letterlijk. Hierna volgde nog een hele uitleg van wat het precies allemaal inhoudt. De uitslag "Low Risk" betekent dat ik een lage kans heb op uitzaaiingen. Het DNA van mijn tumor is onderzocht en nu de eigenschappen van die specifieke tumor bekent zijn, kunnen ze voorspellen hoe deze zich gedraagt en eventueel uitzaait. Het risico op uitzaaiingen blijkt dus laag te zijn, wat op zich natuurlijk heel goed nieuw is!! De Mammaprint is ontwikkelt om overbehandeling met chemotherapie tegen te gaan en wordt in discutabele gevallen toegepast als men twijfelt of chemo écht nodig is of dat het missch

Toen eind november de Mammaprint ter sprake kwam zorgde dit bij mij voor veel verwarring. Na een ongepland en dus ook onvoorbereid gesprek op 29/11 bleek dat de communicatie naar mij toe ook niet geheel correct was geweest en dus werd de onduidelijkheid alleen maar groter. Ik koos heel bewust voor de Mammaprint, maar had eigenlijk ook mijn eigen beslissing hierin al genomen. Toen de Mammaprint vertraging opliep en de uitslag dus niet op 09/12 besproken kon worden, besloten we de afspraak toch door te laten gaan, want ik had teveel vragen waar ik niet nog eens twee weken mee door wilde lopen. Ik heb de oncoloog die middag uitgebreid verteld over wat er allemaal niet goed was gegaan in mijn optiek. Dat ik niet direct alle informatie had gekregen over het pathologisch rapport, dat er éénzijdige beslissingen waren genomen die nu weer bijgesteld moesten worden, en dat dit dan gebeurde nadat ze al met mij besproken waren. Beter was geweest dat ze het eerst met elkaar eens waren gewo

Ik tel af, of eigenlijk beter gezegd: ik tel op. Van 1 naar 22x bestralen en 30/12 is mijn laatste keer. De dagen stralen voorbij, maar ik straal steeds iets minder, want het is dodelijk vermoeiend. Mijn paniekgevoel na de bestralingen zoals ik de eerste anderhalve week ervoer, is gelukkig minder, maar het blijven stressvolle weken. Elke dag op de fiets naar het ziekenhuis, en nooit op hetzelfde tijdstip, geeft sowieso veel onrust in m'n hoofd. En nu, na dik 3 weken bestralen, beginnen ook de lichamelijk ongemakken op te spelen. De huid van en rond m'n borst begint te verkleuren alsof ik plaatselijk onder de zonnebank heb gelegen, soms steekt het van binnen en m'n schouder en oksel gaan zeer doen. M'n borst is constant warmer als de rest van m'n lichaam en licht opgezet. Ook m'n conditie gaat hard achteruit (ondanks het vele fietsen) en door m'n verminderde weerstand heb ik ook een verkoudheid met hoestje te pakken, die er harder in hakt als anders.

De radiotherapie oftewel het bestralen is begonnen en eigenlijk gaat dat best wel goed, op zich,.. Ik meld bij door mijn afspraken kaart met streepjescode te scannen, haal een koffie en een water uit de automaat en neem plaats in de grote wachtruimte. Ik ben altijd ruimschoots op tijd (jajaa ik kán het wel) en wacht totdat ze mijn naam roepen. Met de verpleegster loop ik door naar de kleedkamers, er zijn er twee bij elk bestralingsapparaat, en ik trek mijn blouse/shirt en beha uit. Mijn topje hou ik aan, want dan hoef ik niet bloot door de gangen te lopen. Dan word ik opgehaald uit de kleedkamer en lopen we door een lange gang naar het apparaat. Daar doe ik mijn schoenen uit en laat ik de bandjes van mijn topje zakken en ga ik op het apparaat liggen. Iedere keer in precies dezelfde houding. De verpleegsters leggen mij precies zo neer dat de lijnen op mijn lichaam matchen met de infrarood lijnen van het apparaat. Als het nodig is tekenen ze de lijnen nog even bij, omdat die na een