C'est la vie!

Afgelopen zaterdag was de intocht van Sinterklaas. Xenya had het er al een paar keer over gehad nadat ze "het nieuws" van ons had gehoord (zie ook het bericht: Sinterklaas) , maar nu weten we het zeker: Ze heeft het nog niet helemaal gesnapt. Of beter gezegd, ze is gewoon Oost-Indisch doof en wil niet van ons aannemen dat de Sint slechts een verklede man is. De hele dag heeft ze gevraagd of ze die avond haar schoen mocht zetten, de Sint had het immers gezegd. Ons antwoord bleef de hele dag ongewijzigd: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets inkomt." Rond de middag kwamen de potloden en een hagelwit papier tevoorschijn. Binnen mum van tijd had ze een prachtige zwarte piet getekend met alles erop en eraan. Er ging een lintje omheen en er kwam een briefje aan te hangen met daarop: Voor de Sint. "Zo, die kan vanavond in m'n schoen" zei ze heel tevreden. Toen kwamen de vragen: Xenya: "Wat deden jullie

Vroeger wisten wij niet beter: 11 november is de dag, dat mijn lichtje, dat mijn lichtje, 11 november is de dag, dat mijn lichtje branden mag. Oftewel Sint Maarten. Het schijnt, als ik de reclames zie op de NLse TV, dat dit Noord-Hollandse gebruik dit jaar landelijk is. Sinds wij in Frankrijk wonen is 11 november een vrije dag. Een nationale vrije dag, wel te verstaan. Op deze dag wordt de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog herdacht. Een oorlog waarin meer dan 9 miljoen doden zijn gevallen. Dit jaar is het de eerste keer dat Frankrijk de ceremonies houdt zonder dat er nog "poilus" bij aanwezig zijn. Poilu is de bijnaam voor een soldaat die in WO I heeft gestreden. De laatste "officiële" poilu, Lazare Ponticelli, is dit jaar op 12 maart overleden. Hij was 110 jaar. Enkele weken daarvoor, op 20 januari, stierf de op één na laatste Franse poilu: Louis de Cazenave, eveneens op 110 jarige leeftijd. Er zijn nog 10 strijders, die gevochten hebben in WO I, in leven.

Ik heb een vriendin en hij heet Rudolf. Rudolf runt samen met René, Aire Les Biefs en we hebben elkaar in eerste instantie zakelijk leren kennen. Swaag En France heeft een deel van de renovatie van hun oude vakantiekolonie uitgevoerd en zo hebben wij , gedurende de afgelopen twee jaar, hun bedrijf zien uitgroeien tot een zeer goed lopende Chambres et Table d'Hôtes. Als ik Rudolf aan de telefoon heb, wat toch wel zeer regelmatig gebeurt, kunnen we heerlijk kletsen over van alles en nog wat, maar er is toch wel één grote passie die we delen en dat is: Koken. Afgelopen vrijdag waren we te gast bij Rudolf en René om "voor te proeven". Net als vorig jaar, gaan we ook dit jaar weer ons eindejaarsfeest van Swaag En France, bij hen vieren en daarvoor moet natuurlijk een menu worden samengesteld. Rudolf had het een en ander bedacht en heeft ons verwend met heerlijke gerechten, die stuk voor stuk zijn goedgekeurd. Hij maakt er bijna een sport van om zijn gasten de meest heerlijke c