C'est la vie!

Een blog schrijven is natuurlijk meer als wat letters het web op knallen,... Ik schrijf, ik zoek op, dan vul ik aan, ik herlees alles nog eens, verander wat en lees nog eens om hier en daar de zinsopbouw wat te veranderen of taalfouten eruit te halen. Klopt alle informatie wel, is het verhaal goed opgebouwd, kan iedereen dit snappen zonder extra achtergrond informatie, en ga zo maar door. Dus nadat ik donderdag was begonnen met schrijven, en ik alles doorlopen had, heb ik vrijdagochtend mijn voorgaande verhaal gepubliceerd.  Ik stond er volledig achter en was klaar voor de volgende fase, want die ochtend had ik ook een reeks afspraken in het ziekenhuis staan omdat de bestraling binnenkort gaat beginnen. Tevreden over mijn verhaal en de keus die ik had gemaakt, stapte ik op mijn fiets richting Alkmaar, waar ik om 09:30 moest zijn voor een afspraak met de radiotherapeut. De chaos die we, vriendin Helga en ik, in het ziekenhuis aantroffen, had eigenlijk al een voorbode moeten

Even een rijmpje tussendoor,... kwam zomaar in me op 😔 Is het al zwarte maandag? Of Blue Monday zoals het tegenwoordig heet Een zogenaamde dag in januari Want ook vandaag voelt alles zwaar en wreed Het lijkt maar niet licht te worden, De dag is triest en gehuld in duisternis Het regent en alles is somber Mijn spiegelbeeld is een 100% gelijkenis Moed houden en vooruit kijken, Dat is de opdracht van iedereen Het zijn goedbedoelde woorden Maar aan mijn nek hangt een molensteen Nu zie ik even alleen maar hoge bergen, En aan mijn voeten diepe ravijnen Ik blijf erin geloven, want ik wil het, Op een dag gaat mijn zon weer schijnen Volgende blog:  Verrassingen

En zo zoetjes aan ben ik 4 weken verder. Precies 4 weken na de operatie, wel te verstaan. Na eerst drie weken wondpijn en een betonnen hoofd te hebben gehad, ben ik weer redelijk hersteld. Ik wandel veel, alleen of met m'n vriendin Jet, fiets naar de winkel en het ziekenhuis zoveel ik kan, ben voorzichtig weer op de Tacx begonnen (indoor fietsen in de schuur) en heb ook al weer wat gewerkt. Ik stofzuig inmiddels zonder wegtrekkers te krijgen en heb me redelijk verenigd met het aanzicht van mijn spiegelbeeld. Ik slaap nog met een spica borstband en moet nog 2 weken een sportbeha dragen. Daarna mag ik theoretisch weer aan wat ik wil. Op het eerste gezicht zou je dus zeggen dat het prima gaat. En zo ziet het er ook uit, aan de buitenkant. En hoe zien die "bespaarde" borsten er nu uit? Wel, ik heb 1 slappe hang tiet, zoals zo'n beetje elke dame van 45 met 4 kinderen, en 1 geknutseld en gelift, fier rechtopstaand jonge meiden borstje. Met een litteken, wat vertica

Woensdag 6 november werden we om 15h30 verwacht bij dr. Mollema. Ik had de goede man nog nooit ontmoet en hoewel de borstkliniek in Alkmaar als één team naar buiten treedt, is het toch een beetje apart dat iemand die je nog nooit hebt gezien, jou gaat vertellen hoe het ervoor staat. Tenminste, dat vond ik. En achteraf gezien verklaarde dit misschien ook wel mijn afstandelijke houding,... Als eerste haalde hij alle pleisters van mijn geopereerde borst en bekeek het werk dat de plastische chirurg uitgevoerd had. Hij vond het allemaal prima eruit zien, maar hij keek natuurlijk met een medisch oog. Geen ontstekingen, roodheid of andere ellende, dus het ging prima volgens het boekje. Hij belde nog even met dr. Huisinga (de plast) en er werd afgesproken dat ik over 3 maanden nog eens bij hem langsga, zodat hij zijn werk dan ook nog even kan bewonderen en kan kijken of het tegen die tijd allemaal goed geheeld is. Daarna begon hij te vertellen dat ik, oftewel mijn dossier, die ochtend be