C'est la vie!

Deze week heb ik het me voorgenomen en ik ga het doen, voor de laatste keer. Nouja, voorlopig dan, want normaliter heb ik de ruggengraat van een slak en ga ik niet zo consequent om met de beslissingen die ik maak. Gewoon omdat ik te zwak ben en de verleiding dan niet kan weerstaan of omdat het toch niet zo goed bevalt om door te gaan met wat ik gestart ben, of omdat ik sommige dingen gewoon leuk en/of lekker vind en het dan eigenlijk onzin vind om datgene dan écht voor altijd af te zweren. Zo heb ik afgelopen januari en half februari meegedaan aan #dryjanuary. Ik vond dat het écht nodig was om eens even een pas op de plaats te maken en stil te staan bij wat ik in een week allemaal naar binnen goot aan alcoholische versnaperingen. Dat waren er namelijk best wel veel. Je kan namelijk alles vieren met een glas en zo was het eigenlijk elke dag feest. Hoog tijd om weer terug te gaan naar de oude gewoontes en "simpelweg" minder alcohol te drinken. Ik nam me, heel strategisch,

Daags terug uit Napels, maar die vulkaan houdt me nog behoorlijk bezig. Ik heb er inmiddels het nodige over gelezen en gezien en blijf het zeer imposant vinden. Als je in Napels en omgeving rondloopt, is de Vesuvius bijna constant aanwezig. Overal waar je bent, doemt die reusachtige berg op de achtergrond op. Bij helder weer is 'ie statig hoog en steekt 'ie mooi af tegen de strak blauwe lucht, maar bij wat minder weer, hangen er onheilspellende wolken rond de top en komt ie dreigend over. de Vesuvius De bewoners van Napels en omgeving doen het ermee en zien het eigenlijk al niet meer. Zij gaan braaf naar de kerk en bidden zich suf dat de Vesuvius zich nog even gedeisd houdt en de evacuatieplannen lekker in de kast kunnen blijven. De laatste serieuze uitbarsting van de Vesuvius was in 1944 en in 1983 is er heel veel onrust geweest in het gebied rond de Campi Flegrei, een nog grotere vulkaan die onder water verstopt ligt in een baai ten Westen van Napels. In dit gebied zi

Zo'n 14 jaar geleden begon ik met schrijven. Eigenlijk noodgedwongen, om op die manier familie en vrienden op de hoogte te houden van ons nieuwe leven in de Auvergne in Frankrijk. In het begin had ik nog een soort sub-website aan onze zakelijke website "hangen" waar alleen diegenen vanaf wisten die ik wilde bereiken. Later, toen mijn verhalen goed vielen, besloot ik een heus weblog te gaan bijhouden. Ik had best aardig wat volgers en tikte er lekker op los. Over bijna alles wat we meemaakten kon ik wel een goed verhaal schrijven en zo groeide het idee om dan ook maar een boek te schrijven. Veel verhalen die ik tussen 2005 en 2008 schreef, haalde ik weer van het internet af en sloeg ik netjes op datum op, om ze vervolgens als een boekwerk op te slaan, doorspekt met Franse recepten. Van het boek is (nog steeds) niets gekomen, maar de verhalen en recepten heb ik natuurlijk nog allemaal. Evenals de vele bijbehorende foto's. Wie weet, ooit, op een dag,... Maar hoezo d