C'est la vie!

Na de eerste nacht diep slapen ontwaak ik altijd met een gevoel van "waar ben ik?" want het is hier aardedonker en muisstil. Geen straat verlichting, geen verkeer, geen vliegtuigen, geen buren binnen de 100 meter, gewoon he-le-maal niks. En dat is best wel weer even wennen, zoveel rust. Eenmaal wakker is de belangrijkste vraag: "hoe is het weer?" Hiermee staat of valt namelijk de planning van deze eerste dag, want de eerste en meest belangrijke missie is: MAAIEN!! Mijn Lief heeft een andere missie deze ochtend en dat is zijn kettingzaag ophalen die hij tijdens ons vorige verblijf ter reparatie heeft aangeboden bij Catena (de buurtsuper variant van MrBricolage). Ik begin alvast met het maaien van het parkeerterrein en hij gaat met de kinderen naar het naburige dorp. Later als hij terug is begint hij met het zagen van alle stukgewaaide takken van de grote gehavende boom bij het parkeerterrein, want het toegangspad wordt geblokkeerd. Als het eerste gedeelte van

"Lekker op vakantie?! Nee, niet voor vakantie, maar om te werken". En daarna kijkt de vraagsteller me altijd heel vreemd aan. Want waarom zou ik naar Frankrijk gaan om te wérken, terwijl ik een winkel heb en mijn Lief zijn metselbedrijf ?! Erg logisch klinkt het dus niet, daar ben ik me wel van bewust. Toch voelt het altijd een beetje als een aanval en dan krijg ik vanzelf de behoefte om me te verdedigen. De mensen in mijn omgeving met een tweede huis in het buitenland zijn dun gezaaid. En degene die dit wel hebben zullen zich hier maar gedeeltelijk in herkennen, omdat zij waarschijnlijk meer tijd hebben, minder tijdsdruk ervaren, en sowieso heengaan voor hun plezier en rust en ze niets moéten. Voor mijn gevoel, zijn er dus maar weinig mensen die mij snappen, of mijn gevoel en situatie delen. Nadat wij in 2002 in La Montagne Bourbonnaise neerstreken, ons tweede huis kochten en we elke schoolvakantie met de meiden op en neer reisden om ons oude huis op te knappen en goed

Tijd voor een luchtig culinair verhaaltje :) Hachis, met de klemtoon op "ies" is bij ons een doordeweekse maaltijd en geliefd bij iedereen. Het is super makkelijk, voedzaam en vlug gemaakt. Inmiddels kan iedereen die kan koken bij ons in huis, het op tafel toveren. Alles wat 's avonds niet direct opgaat, wordt daags daarna nog smakelijk tussen de middag verorberd of in een tuppertje meegenomen en op het werk opgewarmd en opgegeten. Op de avond dat ik voor het eerst dit gerecht maakte en de meiden hun eerste hap namen, riepen ze in koor: "Oohhhh dit smaakt net als bij Jacqueline: Hachis!!" In onze Franse tijd aten ze namelijk dagelijks in de kantine op school. Daar werd iedere dag een complete 4 gangen maaltijd gekookt volgens de schijf van vijf, door Jacqueline, de kokkin. In het begin vonden ze het soms lekker en na een aantal jaar wisten ze niet beter en vonden ze bijna alles lekker. Het grote voordeel: ze hebben alles leren eten, want als je niet at, ha

"Dit vervolg is redelijk snel na deel 1" hoor ik nu iedereen denken. En dat klopt! Toen ik de vorige blog schreef was ik er echt van overtuigd dat ik achter mijn keuze stond en het zou gaan volhouden. En omdat ik nog maar amper begonnen ben, kun je eigenlijk nog niet eens praten over volhouden. Het gaat meer om de keuze zelf. Hoewel ik me ervan bewust ben dat het wel een schokkende keus was, gemaakt in een soort van gefrustreerde bui, blijkt nu dat mijn voornemen ook een stuk minder uitvoerbaar is als dat ik had gedacht. Zo ging ik daags erop dus even langs de kapper voor wat advies en legde ik mijn plannen op tafel. Ik maakte zelfs al een afspraak om het uit te laten voeren, maar die heb ik de volgende dag alweer afgezegd. Ik kreeg zo mijn twijfels en het voelde niet goed,... Het komt erop neer dat wat ik wil, eigenlijk niet mogelijk is. En als ik het persé wél wil laten uitvoeren dan word ik niet blij van het resultaat, zegt de kapper. Mijn haar is eigenlijk gewoon no