Van stralen naar moedeloos
Ik meld bij door mijn afspraken kaart met streepjescode te scannen, haal een koffie en een water uit de automaat en neem plaats in de grote wachtruimte. Ik ben altijd ruimschoots op tijd (jajaa ik kán het wel) en wacht totdat ze mijn naam roepen.
Met de verpleegster loop ik door naar de kleedkamers, er zijn er twee bij elk bestralingsapparaat, en ik trek mijn blouse/shirt en beha uit.
Mijn topje hou ik aan, want dan hoef ik niet bloot door de gangen te lopen. Dan word ik opgehaald uit de kleedkamer en lopen we door een lange gang naar het apparaat. Daar doe ik mijn schoenen uit en laat ik de bandjes van mijn topje zakken en ga ik op het apparaat liggen. Iedere keer in precies dezelfde houding. De verpleegsters leggen mij precies zo neer dat de lijnen op mijn lichaam matchen met de infrarood lijnen van het apparaat. Als het nodig is tekenen ze de lijnen nog even bij, omdat die na een paar dagen toch weer vervagen, ook al doe ik voorzichtig met douchen en smeren. Vanaf nu gebruiken ze alleen nog maar een stift om bij te tekenen, want van de zilvernitraat inkt krijg ik gigantische jeuk. Als ik helemaal goed lig mag ik absoluut niet meer bewegen en zetten ze het apparaat aan. De verpleegsters gaan weer terug naar hun controle kamer en houden mij via monitoren in de gaten.
Het gaat snel en pijnloos, je ziet geen flitsen of stralen, je ruikt niets en hoort niets behalve het gezoem en geklik van het stralingsapparaat.
Het bestralen zelf duurt maar enkele minuten. De eerste 5 keer en daarna 1x per week, wordt er door het apparaat een controle opname gemaakt en dan duurt de gehele sessie ongeveer 4 minuten langer.
Toch ervaar ik elke keer na het stralen een heftige innerlijke stress. Tenminste, zo noem ik het maar voor mezelf. Ik heb een paar uur lang last van een soort opgejaagd gevoel, alsof ik achterna gezeten word en gedurende deze tijd (gelukkig niet constant) heb ik regelmatig momenten met hartkloppingen, oorsuizen en heftige hoofdpijn. Een soort van paniekaanvallen dus,... Als dit eenmaal weer voorbij is overvalt de vermoeidheid me en zou ik me zo kunnen overgeven aan een winterslaap.
Ik hou het er maar op dat dit er allemaal bij hoort,...
Stoppen is geen optie en pauzeren, wat ook geen mogelijkheid is, zal het ook niet verhelpen.
In principe ben ik positief van aard, maar het valt me allemaal erg zwaar op het moment.
Vriendin Jet bood aan om mee te gaan de eerste keer en zo gingen we dus uiteindelijk aan het eind van de middag samen met de auto.
Elke donderdag krijg ik een nieuw schema voor de week die gaat volgen. Het bestralen is elke werkdag, en aangezien het tot nu toe (op de eerste dag na) prima fietsweer is, fiets ik dus elke dag naar Alkmaar op en neer.
Bewegen is goed tegen de vermoeidheid zeggen ze in het ziekenhuis, dus dat doe ik dan maar braaf, en als ik het volhoud om 5x per week te fietsen, tik ik elke week toch maar even de 100km aan :)
Elke dag op een andere tijd naar Alkmaar, de verplichting om elke dag op en neer te gaan en de slopende vermoeidheid die dit alles met zich meebrengt, plus natuurlijk het effect van de behandeling zelf, maken dat mijn hoofd voller en voller raakt. Loslaten of er (even) niet aan denken is er haast niet meer bij.
Zeker niet als ze vanuit het ziekenhuis weer met vervelende berichten komen,...
Nouja, vervelend,... dat is zacht uitgedrukt :(
Woensdag tegen vijven werd ik opgebeld,... De mammaprint waarover ik schreef in het vorige bericht, en waar ik komende maandag de uitslag van zou krijgen, heeft vertraging opgelopen.
Omdat de patholoog te weinig weefsel had opgestuurd naar het laboratorium in Amsterdam kon de test niet uitgevoerd worden en nu moest er dus opnieuw weefsel worden opgestuurd. Weer ruim twee weken wachten dus. De uitslag krijg ik nu pas 23 december,...
Ik vind dit echt weer zo onvoorstelbaar!! Het zal toch niet de eerste keer zijn dat ze weefsel moeten opsturen?! Dan weten ze toch hoeveel er ingeleverd moet worden.
En waarom komt deze terugkoppeling pas na anderhalve week? Zodra het weefsel in Amsterdam was aangekomen hadden ze daar toch al kunnen zien dat het te weinig was??
Zoveel vragen waar ik graag een antwoord op zou willen,...
De afspraak voor aanstaande maandag wilden ze vanuit het ziekenhuis eerst afzeggen, maar na even overlegd te hebben, hebben we (op mijn verzoek) besloten deze toch door te laten gaan.
Ik heb nu teveel vragen die door mijn hoofd blijven spoken en ik wil deze graag zo snel mogelijk beantwoord hebben, en niet pas op 23 december. Ik besef me natuurlijk wel dat de uiteindelijke doorslag pas op 23 december komt, maar ik wil weten wat er nu door de oncoloog gedacht en verwacht wordt, waar ik me op voor moet bereiden en wat me eventueel te wachten staat.
Dit wachten met zoveel onbeantwoorde vragen is slopend en komt mijn gezondheid niet ten goede.
✨ Je weet niet hoe sterk je bent, totdat sterk zijn de enige keus is die je hebt ✨
Volgende blog: Optellen
Reacties