Wachten

En nu is het grote wachten aangebroken.  Helaas ben ik daar niet zo goed in,....
Het is niet zo dat ik ongeduldig ben, maar ik word gewoon zenuwachtig als er iets te gebeuren staat waar ik naar toe moet plannen. Lees het blogje vakantiestress er nog maar eens op na  :)
Alle onderzoeken en voorbereidingen in het ziekenhuis zijn inmiddels getroffen, en tot 08/10 verandert er niets en kan ik gewoon door zoals ik altijd gedaan heb.
Maar op de een of andere manier voelt dat niet zo.

Ik voel me opgejaagd, heb bij tijd en wijle last van hartkloppingen en een soort van paniekaanvallen. Ook vergeet ik regelmatig van alles. Zo stond ík deze week voor mijn winkel, en stonden mijn sleutels nog thuis in het slot. Lekker slim.

Gelukkig ben ik niet meer zo emotioneel als in de eerste 48-uur na "het" nieuws.
Hoewel ik afgelopen weekend, na een paar wijntjes en een borrel, opeens hand in hand met een vriend, samen met hem zat te janken aan de bar bij Tervoort.
Ach, het hoort erbij, denk ik dan maar, niemand die het gek vond.
En anders maar wel, lekker belangrijk.

In m'n hoofd ben ik constant aan het aftellen.. De dagen, de dingen die er dan gepland staan, of nog moeten gebeuren, de weekenden, uitstapjes en afspraakjes, werken, thuis, sporten, en steeds ben ik bang dat ik dan dingen vergeet, oversla of dat ik iets echt over het hoofd zie.
Mijn Lief zei dat ik het dan moet opschrijven en dat ga ik ook doen, want dat geeft rust in m'n hoofd. Hoop ik.

De kwaadaardige tumor zelf houd me niet zo bezig, want eigenlijk voel ik er niets van.
Soms lijkt dat wel zo, dan voel ik een soort van stuwing, en in het ziekenhuis hebben ze me daar al voor gewaarschuwd, maar dat is dus iets wat een beetje tussen de oren schijnt te zitten.
Laten we wel eerlijk zijn: de zin "ik heb borstkanker" is toch best wel confronterend.
Voor iedereen, ook voor mijzelf.
Ik heb dan ook geen angst over wát er nu zit, en dát het er zit, of het gevoel dat het er zo snel mogelijk uit moet.
Het is het onbekende wat me bezig houdt en waar ik geen grip op heb.

Hoe voel ik me ná de operatie, hoe snel kan ik weer ongehinderd doen wat ik wil, wat doet bestraling met me, wat voor impact heeft dit straks op m'n leven. En wat doet het met m'n mindset, en met de mensen om me heen. En dat zijn vragen waar niemand antwoord op kan geven.
Dat is een kwestie van afwachten,... en dat wil ik nu juist niet.
Ik wil zelf de controle houden, want dan ben ik op m'n best 🙋




Volgende blog: Fit

Reacties

K. zei…
Mooi beschreven Lin. Rare rottijd dit!!!

Controle loslaten vind ik zelf ook heel moeilijk. Ik leer het nu ook, stapje bij stapje. Vertrouwen hebben in het universum dat alles om een reden gebeurd en dat jouw pad gaat zoals ie moet gaan. Supermoeilijk natuurlijk, maar ik probeer mezelf er soms aan te herinneren. Overgave!

Dikke knuffel en liefs voor jou en fijn weekend!!!
💋

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper