Erwtje

Als ik begin met schrijven is het dinsdag 10 september en weet ik nog niet hoe dit gaat aflopen. Je kunt nu dus als een gek naar beneden scrollen om te zien of het goed of slecht afloopt, maar je kunt het verhaal ook rustig uitlezen,....

Het ene moment lig je nog gezellig in bed, en dan zomaar opeens zit je in de rats,....
Dat overkwam mij afgelopen week.
Zomaar, uit het niets, voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Als een vergeten erwtje op een bord.
Het zat vast aan iets groters, en dieper gelegen stuk weefsel. En ik had geen idee of dit nu normaal was of niet. Ietwat verontrust ging ik slapen met het plan om de volgende morgen meteen een afspraak te maken bij de huisarts.
En zo zat ik de volgende middag bij de dokter. Zij voelde ook wat ik had gevoeld en verwees mij door naar het ziekenhuis voor een mammografie, want ook zij kon natuurlijk niet door mijn borst heen kijken, en wist niet wat het was.

De volgende dag, op vrijdag, werd ik opgebeld door het ziekenhuis en kreeg ik een afspraak voor het maken van een mammografie en een echo, voor de dinsdag. Ondertussen was ik me er niet beter onder gaan voelen en had ik er de nodige google-uurtjes op zitten.
En ja, ik weet het, het is niet goed om te gaan googlen op een onderwerp als "erwtje in borst" maar toch deed ik dat.
Eén van de weinigen die van mijn erwtje afwist zei nog: "Als je gaat googelen op een hoe-maak-ik-een-drol-lekker, vind je genoeg recepten, maar die kloppen ook niet, want een drol kan niet lekker zijn." Met andere woorden: geloof niet wat Google zegt.

Maargoed, ik was "home-alone" dat weekend, want m'n hubbie was een weekend fietsen met z'n vriendjes in Norg, dus ik had alle tijd om van alles te lezen en me nog meer zorgen te maken.
Ondanks dat ik alle ramp verhalen oversloeg, en juist veel opzocht over hoe goedaardige knobbeltjes, erwtjes, en gezwellen aanvoelen en zich gedragen, kon ik me nergens mee identificeren en las ik niets over wat ik bij mezelf voelde. En dat gaf me toch wel een onbevredigend gevoel.

Na een bezoekje aan mijn oma en haar verhaal over wat zij 44 jaar terug had meegemaakt toen bij haar een goedaardige cyste werd ontdekt, voelde ik me beter. Zij had daar, in 1975, drie dagen voor in het ziekenhuis gelegen en had er een litteken met 12 hechtingen aan overgehouden, over d'r hele borst heen. Hoewel ze het voor mij heel vervelend vond, was ze toch redelijk positief en toen ik naar huis terugreed had ik een gevoel van: "Ach het zal vast allemaal wel meevallen, ik heb me veel te druk gemaakt de afgelopen paar dagen.

En toen was het eindelijk dinsdag. Na een misselijk ochtendje van de zenuwen, reden mijn Lief en ik samen naar het ziekenhuis. We waren keurig op tijd en werden ook op de afgesproken tijd geholpen.

Als eerste mocht ik een mammografie laten maken. Ik moest alleen naar binnen, vanwege de straling. De foto's werden in twee richting gemaakt. Horizontaal en 45 gedraaid. Het viel mij alles mee, na wat ik erover gelezen had.
Toen de foto's klaar waren, mochten we door naar de volgende wachtruimte, om te wachten op een echo. Na een kwartiertje wachten waren we aan de beurt.
Nu mochten we wel samen naar binnen.
Ik moest m'n erwtje zelf aanwijzen en de arts ging aan de slag met z'n echo apparaat. Hij had het vrij snel op z'n scherm staan. Hij zette wat kruisjes en trok wat lijntjes. Daarna ging ie met z'n echo apparaat verder naar m'n lymfen in m'n oksel en toen schrok ik wel een beetje. Even later legde hij uit dat dat een standaard procedure was.

Maar hij vertelde ook dat ie het even niet helemaal wist met me en dat het er niet goed uitzag,.....
Op de foto waren er dingen te zien die op kalkspatjes leken, maar op de echo kon hij dat niet goed terug vinden. Er moesten dus nieuwe foto's worden gemaakt, met een andere techniek, zodat hij een beter beeld zou krijgen.
Ik moest dus weer terug naar het mammografie apparaat om daar nogmaals 2x geplet te worden. Behalve horizontaal, dit keer ook een keer verticaal, maar nu alleen van die ene borst waar het om ging.
Toen ook dit weer achter de rug was, gingen we weer terug naar het echo kamertje, omdat ze daar met behulp van een echografie, een naaldbiopt (punctie om weefsel af te nemen) zouden gaan uitvoeren.

Ik werd verdoofd, en er werd een sneetje in m'n huid gemaakt. Met een apparaatje werd er een dikke holle naald ingebracht en van daaruit werd er iets afgeschoten, wat onderhuids een soort hapje uit mijn borst nam. Mijn Lief keek mee op het scherm en zag een straal die door mijn borst flitste en in een rechte lijn, in en uit de betreffende plek ging. Ik keek de andere kant op en hoorde alleen het geluid van het apparaatje, alsof er een startpistool afging. Deze procedure, inclusief het inbrengen van de naald, moest later nog een keer opnieuw, omdat ze na de eerste keer niet genoeg weefsel hadden verkregen.

Toen ze alle informatie over mij verzameld hadden, mochten we naar de borstkliniek, waar we het verslag van de doktoren hoorden en uitgebreid uitleg kregen over wat er nu zou gaan volgen.
De uitslag zou helaas niet deze dag al beschikbaar zijn, omdat het weefsel niet voor 11.00 uur bij de patholoog had kunnen zijn. We zouden dus moeten wachten tot de volgende dag. Na 17u zouden we een telefoontje kunnen verwachten.

Van de verpleegkundige kregen we nog wat aanvullende informatie. Het weefsel zoals ze dat konden bekijken op de foto's en echo had een hogere dichtheid als normaal, maar ze wisten nu nog niet wat het was of kon zijn. De plek was 3 cm groot en ik had een kans van 50-50, want ze konden geen uitsluitsel geven of het goedaardig was. Dat zou het weefsel, afgenomen via de punctie, uit moeten wijzen.
Ze verzorgde het wondje aan mijn borst, plakte een hechtpleister en een grote pleister erop, en nu mochten we gaan. Het grote wachten ging dus nog even langer duren.

Omdat het inmiddels tegen één uur was, besloten we de stad even in te lopen om wat te eten en we bespraken nogmaals alles wat we gehoord hadden. Ik scoorde nog een super leuk bontjasje en daarna gingen we naar huis. De rest van de middag en avond waren een beetje somber.
We gingen op tijd naar bed, ik googelde nog wat en lag nog lang wakker.

En vandaag is het dan zover, de helft van de dag is al voorbij, ik tel de uren af en word steeds onrustiger en misselijker. Ik schrijf even aan mijn verhaal en ga straks nog maar m'n ramenlap klusje afmaken om de tijd te doden,....
Over 4 uur weet ik het, hopelijk,....

En nu is het woensdag 18 september, precies 1 week later.
Ik weet inmiddels de uitslag en schrijf verder,....


Op woensdag 11 september om 16:55 werd ik gebeld door een anoniem nummer. Ik zat al klaar op onze slaapkamer met een kladblok en pen in de aanslag. Mijn Lief zat naast me,....
Het was een dokter en hij vroeg eerst of hij met de juiste persoon sprak.
Nadat ik dat bevestigde vertelde hij me dat 'ie de uitslag had.
De diagnose luidde: Borstkanker

Hoewel ik het al dagen vreesde, kwam het toch als een bom bij me binnen.
In het 4 minuten durende gesprek vertelde hij de hoofdpunten van zijn bevindingen en kreeg ik direct een afspraak door voor de volgende dag, om het behandelplan te bespreken.
Het duizelde me, ik las nog eens wat ik tijdens het gesprek opgeschreven had en nadat ik m'n eerste tranen had gedroogd belde ik even mijn oma, want die zat ook al een tijd te wachten op de uitslag.

En toen begon er een slopende tijd van 24 uur waarin ik in shock verkeerde. Als het over mij ging kon ik amper meer een woord uitbrengen zonder te janken.
We vertelden het aan de meiden en voor de twee jongsten hielden we het nog even stil. We aten wat, gingen vroeg naar bed en ik googelde nog een beetje op de site van borstkanker.nl want dat was volgens de verpleegkundige één van de weinige sites waar je echt goede informatie kunt vinden, die klopt en betrouwbaar is. Een lange nacht werd het niet, want ik sliep slecht.

De volgende dag moest ik het al aan een paar mensen vertellen en steeds moest ik weer huilen. Ik kon de zin: "Ik heb borstkanker" nog niet uitspreken zonder heftige emotie. Ik kon niet eten en voelde me vreselijk. Toch ging ik maar naar de winkel, want van op de bank, zielig op een rolletje blijven huilen, wordt niemand beter.
En het was toch een kort dagje, want de winkel ging vroegtijdig dicht omdat we aan het eind van de middag weer in het ziekenhuis moesten zijn.

Daar klaarde de lucht gelukkig weer een beetje op. De dokter vertelde precies hoe het ervoor stond en wat er allemaal ging gebeuren de komende tijd. Daarna gingen we mee met een Mammacare verpleegkundige en kregen we nog veel meer informatie.
Ik heb het type invasief ductaal carcinoom (NST), graad 1, hormoon gevoelig.
Het goede nieuws is dat het een traag groeiende, niet agressieve tumor is, die zoals ze nu kunnen bekijken, niet uitgezaaid is.
De borstbesparende operatie staat al gepland en na een herstel van ca. 4 weken, zal er nog 5 weken bestraling volgen. Of ik daarna nog een chemo- of hormoontherapie moet ondergaan hangt af van de uitslagen die een week na de operatie volgen.

Een stuk opgeluchter als dat we heen gingen, gingen we nu weer terug naar huis, omdat ik er door alle uitleg inmiddels een beter beeld bij had. Maar bij tijd en wijlen vliegt het me natuurlijk wel aan.
Die avond en in het weekend volgden er bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, bloemen en lieve berichtjes. Echt hartverwarmend, iedereen leeft mee.
Nu we precies een week verder zijn, na het bewuste telefoontje, kan ik erover praten zonder dat ik meteen begin te huilen. Maar dat heeft wel even een paar dagen geduurd.

Het liefst zou ik dit willen negeren, heel hard NEEE en STOP!! roepen, maar ik zat nou eenmaal ineens in een achtbaan, en die stopt maar niet,....
Ik moet netjes blijven zitten en mee op dit traject,... en dan maar hopen dat de volgende stations in de afdaling zitten en dat de berg niet hoger wordt als dit.
En als dat wel zo is, dan zal ik daar ook in mee moeten gaan. Retourtjes bestaan niet op deze lijn.
C'est la vie 🎗



PS. Vanaf nu zal #borstkanker dus ook een onderwerp zijn in mijn verhalen.
C'est la vie, maar ook: C'est ma vie 💗

Lees ook het vervolg: Wachten

Reacties

Jet zei…
Weer excellent geschreven! Petje af hoor!
Paula zei…
Hoi Linda, een aangrijpend verhaal en heel helder.
Schrijven is goed!
Liefs en sterkte Charles en Paula.
Anoniem zei…
Heel veel sterkte hoor voor jullie allemaal 😥
Hans en Lida van Denzen
We zien elkaar niet zoveel en vaak vluchtig. Na je te hebben gesproken ben ik je verhaal gaan lezen, super knap hoe jij de dingen kan opschrijven! Ik denk aan je, ook al helpt dat miss niet zoveel, maar weet dat ik je kracht stuur ��

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper