Cancerversary

En vandaag is het dan echt mijn cancerversary zoals dat zo mooi heet, oftewel mijn kankerverjaardag.
Vandaag 1 jaar geleden kreeg ik om klokslag 17:00 uur de diagnose te horen en veranderden de 3 woordjes: "U heeft borstkanker" voor eeuwig mijn (kijk op het) leven.

Een taart met 1 kaarsje, maar eerlijk gezegd ben ik te misselijk om taart te eten.

Vier het!
Zoals je rond de verjaardag van je kinderen altijd terugdenkt aan de die ene dag van hun geboorte en de dagen ervoor dat je nog met je mega dikke buik rondliep. Ik in ieder geval wel met kinderen die allemaal 9 ponders waren en Didi die alle records verbrak met zijn 11 pond.
Of zoals je je huwelijksdag herdenkt, of terugdenkt aan de dag dat je verkering kreeg, zo denk ik al een tijdje met buikpijn en een vreselijk gevoel terug aan vorig jaar. De dag dat ik écht en daadwerkelijk die 3 vreselijke woorden te horen kreeg die voor mij bestemd waren en die niet te negeren waren.

Ik, die soms zo goed m'n kop in het zand kan steken voor dingen, die kampioen is in uitstellen, wegwuiven of lastminute acties, juist ik kreeg dit voor mijn kiezen.
Lang heb ik gedacht dat dit een soort straf was, tegenwoordig noemt men dat karma.
Dat klinkt hipper als "een straf van God", maar komt op hetzelfde neer.
Je krijgt wat je toekomt zeg maar, en blijkbaar lag dit voor mij op de plank.

Marie Kondo-en
En nu worstel ik dus al een tijdje met mezelf en lijkt de poel al dieper en zwarter te worden.
Ja, ik weet het. Tijd om eens aan een bel te trekken en al die kankerspoken te verjagen.
Tijd om al die vage klachten bij de horens te pakken en op een plek te zetten.
Dat klinkt mooi hè... "Je moet het maar een plekje geven"
Maar het is helaas niet zo simpel als: "Ik trek een kastje open en prop het daarbij." Hoewel ik daar wel heel goed in ben en Marie Kondo echt gigantische successen bij mij en al mijn kastjes, vakjes en laadjes zou kunnen behalen. 
De kastjes in mijn hoofd zijn echter overvol en puilen uit, en daar kan Marie Kondo niks aan veranderen.

Blij
Dus ik probeer om blij te zijn, ook al voel ik me niet blij.
Ik denk aan alles wat er wel goed ging, wat er weg is en hopelijk wegblijft, aan dingen die ik nog wil, die ik nog steeds of weer kan, aan dat het ook allemaal erger had gekund en dat er mensen zijn die hier gewoon dood aan gaan, maar dat ik dat vooruitzicht gelukkig niet heb en nog verder mag en kan leven met positieve vooruitzichten en goede prognoses.

De keerzijde is echter dat er ook dingen zijn die niemand ziet aan die mooie buitenkant.
Dingen waar ik niet steeds over wil zeuren maar die er wel zijn. Dat ik constant moe ben, dat ik overal rare pijntjes heb, dat ik heel vaak een licht zeurende hoofdpijn heb, dat ik gigantisch veel vergeet, dat mijn borst vaak zeer doet, dat m'n lymfe niet goed werken aan mijn rechterkant en dat dat nare pijn geeft, dat ik littekens heb en een bijna gevoelloze borst, dat geen verzekeringsmaatschappij mij nog aanneemt en ik niet eens een hypotheek zou kunnen afsluiten. En dat er ondertussen, 1 jaar later, ook mensen zijn die denken: "Ach, iedereen heeft toch wel eens wat", of "Het is nu toch weg, dus dan is het toch goed?"

Roze wolk?
Het is gewoon iets wat niet uit te wissen of weg te denken is.
Ook al is het een ziekte die ondertussen verweven is met mooie roze linten, armbandjes en agenda's en een speciale maand die volledig in het teken van het grote BK-woord staat en aandacht vraagt voor de ziekte zelf, de patiënten, hun naasten, onderzoek en natuurlijk een collectebus.
Feit blijft dat mijn leven ingrijpend veranderd is, want borstkanker is nog steeds een ziekte waar mensen dood aan gaan.

Borstkanker heb je niet voor even, maar voor het leven.

Mijn eigen twin-tower-dag
Sinds vorig jaar heb ik dus mijn eigen "nine-eleven".
Mijn twin towers werden ernstig aangevallen en 1 werd verwoest, maar hé... ik ben er nog!!
Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn geliefden zet ik mijn schouders er gewoon voor de zoveelste keer weer onder, mijn ene borst vooruit, want mijn geknutselde kant staat 24/7 al vooruit en dan toch maar een stukje taart vanavond.
Het is immers wel iets om bij stil te staan en ook al is het een bescheiden mijlpaal, het ìs er wel één...

Geniet van het leven, het duurt maar even 🎂