Gecrasht

Ik had zo nu en dan al een paar alarmbelletjes genegeerd, wat lichtjes over het hoofd gezien en knipperende knopjes totaal geblokkeerd. 
Er stond met koeienletters error op mijn bedieningspaneel, maar ik dacht gewoon nogmaals op reset te kunnen drukken.

Eigenlijk voelde ik dus al een tijd dat het eraan zat te komen. Toch kwam het totaal onverwacht.

Ik dacht dat het misschien vanzelf over zou gaan en niet zo erg was als dat het nu blijkt te zijn.
Dat het kwam omdat mijn oma net dood is gegaan aan corona en ik haar mis, of omdat onze dochter totaal onverwacht weer bij ons in is getrokken met de nodige bijkomende emoties.
Kwam het omdat we in een rare periode zitten vanwege corona, waarin iedereen ineens thuis is en op elkaar zit, en niets gaat zoals het ging. 

Of misschien wel omdat we afgelopen tijd serie 4 van La Casa de Papel hebben gekeken en ik daardoor steeds moest terugdenken aan begin september 2019, de periode dat we deel 3 keken.
Toen ontdekt ik namelijk mijn knobbeltje, wat borstkanker bleek te zijn, zat ik in dezelfde chaos en voelde ik me net zo ellendig als nu.

Logischer is misschien dat het komt doordat al het bovengenoemde zich tegelijkertijd afspeelde en ik niet van steen ben.

Plotselinge noodlanding
Afgelopen dinsdag vond ik mezelf gecrasht, als een hopeloos hoopje ellende, terug in mijn eigen bed.
Het huilen stond me nader als het lachen, het hoosde en stormde, buiten en in mijn hoofd. Juist nadat we eigenlijk zo'n leuk lang weekend achter de rug had.
Ik kon het niet verklaren, of misschien eigenlijk juist wel. Maar was dat omdat ik juist graag altijd alles wil verklaren? Omdat ik altijd iets ergens aan wil ophangen en een reden voor wil geven? Omdat ik altijd graag bewijs wil waarom iets is zoals het is? Of omdat het echt zo was?? Wie zal het zeggen.

We hadden onze serie afgekeken, Nairobi was net doodgegaan, en ik zat vol met emotie. We dronken schaamteloos koffie in bed, terwijl de hele wereld gewoon aan het werk was, behalve wij.

En toen kon ik even alleen maar huilen, en gaf ik toe dat het eigenlijk al een tijdje niet zo goed met me ging.
Omdat ik me alleen voelde, wat eigenlijk onzin is, want er zijn genoeg liefhebbende mensen om me heen, maar toch voelde het even zo. Omdat gewoon ALLES al een tijdje tegen zit en ik alles zat ben. Omdat ik klaar ben met het hele corona gebeuren. Omdat ik me weer goed wil voelen in mijn eigen lijf. Omdat ik weer wil rennen zonder hinder. Omdat ik wil fietsen zonder tegenwind. Omdat ik weer gewoon wil werken zonder moe te zijn. Omdat ik wil zwaaien zonder pijn in mijn arm. Omdat ik wil genieten zonder vrees. En bovenal omdat ik niet constant wil denken aan hoe het zou of zal zijn als,.... Wat ALS ik het niet ontdekt had. Wat ALS het er nog steeds is. Wat ALS het terugkomt,...

En nee, ik weet het,... Ik hoef misschien geen vrees te hebben, maar ik heb het wel. 

Want tot nu toe is er nog niet 1 arts geweest die mij met zekerheid heeft kunnen zeggen dat het weg is, of niet meer terugkomt. Er is niks zodanig met zekerheid onderzocht dat men met goed geweten heeft kunnen zeggen dat het weg is. Er zijn geen scans gedaan, er is geen bloedonderzoek geweest, het is allemaal natte vinger werk, op basis van hoe men denkt dat de weefsels van mijn tumoren zich gedragen. Ik moet het dus eigenlijk maar afwachten en hopen dat het gaat zoals iedereen hoopt en denkt dat het gaat.

Valse signalen? Of niet??
Maar ondertussen leggen de medici wel de bal bij mij, want ik moet alert zijn. Ik moet aan de bel trekken als ik denk dat het niet goed gaat. Ik zou signalen moeten herkennen. Signalen die ik nog nooit eerder heb gehad maar die volgens de oncoloog direct door iedereen als "fout" herkend worden. Signalen die bij anderen mensen gewoon even een ongemakje zijn, maar bij mij dan zouden duiden op "foute" dingen. Maar HOE moet ik dat allemaal weten als ik het nog nooit eerder heb meegemaakt of als ik geen voorbeeld heb of krijg?!

Ik, die altijd zo zeker ben van mezelf. Die voor  opkomt voor zichzelf. Die nog nooit kleinzerig of zielig is geweest. Die niet voor elk pijntje naar de dokter gaat. En die meestal denkt: Waar een ander niet ziek van wordt, ga ik vast niet dood aan. Diezelfde IK moet nu bepalen of al mijn plotselinge pijntjes, ongemakken, hoofdpijn, trage, stijve en vermoeide lijf, komen omdat "het er allemaal bijhoort" of dat dit dingen zijn die ergens op duiden?! HOE DAN?!!

Daar wordt een mens toch dol van?!

Eerst een jaar afwachten?
Google werkt ook voor geen meter mee, dus skip dat hoofdstuk maar, want als je eenmaal gaat Googelen ben je faliekant de Sjaak.
Hoofdpijn kan duiden op uitzaaiingen in je hersenen. Een stijf en vermoeid lijf kan duiden op uitzaaiingen in je lymfestelsel. Een pijnlijk arm, oksel en borst kunnen duiden op nieuwe uitzaaiingen in je borst en oksel. Pijn in je botten kunnen ook uitzaaiingen zijn. En ga zo maar door. 

Alle "onschuldige" pijntjes kunnen dus opeens allerlei serieuze dingen betekenen. Echter op het moment dat je met zo'n, voor mij serieus, ding naar de dokter gaat, word je weer naar huis gestuurd met de mededeling dat dat niet kan en onwaarschijnlijk is, dat het eerst nog langer moet duren voordat er naar gekeken kan worden, of dat het pijntjes zijn die ontstaan uit het feit dat je je druk maakt.

Daarbij kwam ook nog eens dat op het moment ik naar de dokter ging, ik er nog van overtuigd was dat het nu wel eens tijd zou zijn dat het over was met al deze kwaaltjes en dingetjes en dat het gewone leven zich nu wel weer eens zou kunnen aandienen. Niets was echter minder waar. De dokter zei doodleuk dat ik zeker een jaar de tijd moest nemen voor dit alles.

Een JAAR?! Waarom had niemand mij dit eerder gezegd?
Ik liep nog steeds rond met het idee dat het na 6 weken of hooguit 2 maanden allemaal wel weer prima zou gaan. 

Fikse tegenvaller dus. Ik moest mijn plannen en ideeën flink bijschaven en een volledig andere tijdlijn uitzetten.

En ook hiervoor geldt: het is zoals het is, maar ik had het wel graag even willen weten. In ieder geval even iets eerder, zodat de klap en de hoop me bespaard waren gebleven.

Afspraak
Ondertussen zijn we 4 maanden verder (na mijn laatste bestralingen) en loop ik al twee maanden rond met serieuze, niet door mij ingebeelde, pijn aan mijn arm, oksel en borst. Het gaat met de dag meer pijn doen. Ik denk niet dat het terugkerende borstkanker is. Eerder dat het door de bestralingen komt. Maar het is wel vervelend en er moet serieus aandacht aan worden besteed.
Tijd om nu dus maar eens echt aan de bel te trekken.
Volgende week heb ik een afspraak bij de radiotherapeut,...

Maar ik zit nu dus wel in een serieuze dip. Daar is geen twijfel over mogelijk.
Waar het door komt, komt het,... Er hangt geen kaartje aan, dus het is zoals het is, en ik zal er zelf weer uit moeten krabbelen.

Misschien is dit de klap die nog komen moest. De klap die maar niet kwam en waarvan ik dacht dat ik eronderuit gekomen was. De hamerslag waarvan ik dacht dat ik die wel kon ontlopen en dat die mij niet treffen zou. 

Misschien,... wie weet, en wat als,... Niemand heeft antwoorden, maar toch voel ik me even knock-out geslagen, uit het lood, en is mijn vertrouwen in veel dingen even weg.

Mijn bed is mijn beste vriend. Zowel 's avonds als 's ochtends. Ik zou er de hele dag wel in kunnen liggen. 

Maar dat zit niet in mijn aard, dat "mag" ik niet van mezelf, dus ga ik er braaf elke dag weer uit. En ik doe ook nog eens mijn best om er een beetje bijtijds uit te zijn, al valt me dat soms zwaar.
Ik push mezelf om te wandelen, te fietsen en te ondernemen en het liefst ook nog een beetje geld te verdienen, wat ook niet meevalt op het moment.

Kansen en uitdagingen
Toch ben ik niet alleen maar negatief, depri of down. Ik ben met nieuwe dingen bezig. 

Grijp de kans om nu eindelijk op te zetten wat ik al zo lang wil. Ik zet het negatieve om naar het positieve door gebruik te maken van de tijd die ik nu krijg. 

Nu ik veel thuis ben en even niet alle ballen hoog hoef te houden, pak ik tijd voor mezelf en werk ik aan wat ik graag wil en belangrijk vind.
Ik heb mijn eigen tekstbureau opgezet, een website gebouwd, en schrijf aan mijn boek. 

Ik loop over van creativiteit en de content stroomt door mijn aderen en hoofd om vervolgens naadloos door te stromen naar tekst op mijn beeldscherm. 

Mijn hoofd gaat soms sneller als dat mijn vingers typen kunnen.

Hier wil ik verder mee, het geeft me energie en dat voelt goed.

L'amore e la morte,...

 

Alles kan in een oogwenk instorten
Zodra je de dood voelt naderen, weet je dat niets meer hetzelfde zal zijn
En moet je er alles aan doen om te overleven
Wat weegt het zwaarst? De liefde of de dood?
Het leven weegt het zwaarst,... 

Toch als je het positief bekijkt boffen we maar

Veel mensen weten niet wanneer ze doodgaan

Maar wij leven als in een constante huwelijksreis

Andere mensen kopen champagne voor een speciale gelegenheid

En gaan daarna terug naar de orde van de dag

Wij drinken ons hele leven champagne

De dood kan de beste kans van je leven zijn

Dus soms moet je je vijand in de ogen kijken om je kracht te vinden en te weten wat je te doen staat

 

(Berlin, samengevoegd en vrij vertaald)

Volgende borstkanker gerelateerde blog: Birthday Bitch viert het leven