Eddepet

Ik heb het al eens eerder geschreven: Soms kom je mensen tegen in je leven die je nooit zal vergeten en waar je vanaf momento UNO direct een klik mee hebt.
Mensen die je tot de categorie échte vrienden kunt rekenen, omdat je gewoon weet dat ook al zie je elkaar heel lang niet, je deze mensen altijd midden de nacht uit bed kunt bellen als je in de shit zit.

Afgelopen week dobberden wij in een slootje ergens in de gemeente Bergen. Er kwam een kajak aan peddelen. Jongedame mét zwanger buikje, hondje, koelbox en een peddelende jongeman. Niets bijzonders zou je zeggen. Mensen op het water hebben dezelfde gewoontes als motorrijders: Ze groeten elkaar allemaal in het voorbijgaan. En zo zeiden wij ook in het stel in de kajak gedag. En zij ons.

Totdat mijn Lief zei: Was dat niet Ed?!
Ik keek hem vragend aan, en nog eens achterom. En hij zei nog eens: Ja, echt wel, dat was ‘m hoor!!

Eddepet
Ik draaide me nog eens om en riep: Ed?!! En de jongeman riep meteen terug: Ja!! Zie je wel!!
En hij peddelde direct terug, onze richting op.
“Waar zijn je lokken?!” Was de openingszin van mijn Lief, en er volgde direct een fantastisch verhaal zoals alleen Ed ze kan vertellen. Over een weddenschap in corona tijd, over naast de kroeg wonen maar er niet heen mogen gaan en over de verveling die toesloeg. Het resultaat was dat Ed solidair was met zijn maat en nu dus ook rondliep met een gemillimeterde coupe.

In vogelvlucht volgde zijn verhaal van de afgelopen jaren, met ons levensverhaal afwisselend ertussendoor.
“Jullie weten dat ik een tijdje in Assendelft zat, en daar is het dus faliekant misgegaan. Ik heb daar een soort van gat in m’n cv opgelopen.” Niet lang daarna leerde hij zijn vriendin kennen en sinds een jaar of 4 wonen ze samen in Bergen. Er is zelfs een kleine op komst. “De eerste,... waar ik van weet tenminste”, zei Ed lachend. Hij is inmiddels helemaal op het rechte pad, heeft werk, klust wat bij als stratenmaker, maar is nog steeds de heerlijke, eerlijk, gezellige Eddepet.

Hoe het begon
Wij leerden Ed 10 jaar geleden kennen, toen hij samen met mijn zusje in zijn blauwe Mercedes, ons pad in Frankrijk opreed. Oké, kleinigheidje: De Mercedes was niet helemaal van hem. Hij had ‘m te leen van een vriend die hij kende van zijn werk.
Ed was namelijk gevangenisbewaarder en had vrienden die hij kende van zijn werk, maar die niet zijn collega’s waren ;)
Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen, sloten wij hem in ons hart en we hebben een dol dwaze week beleefd met elkaar, alsof we hem al jaren kende.
Mijn Lief en hij schreven die week geschiedenis. Zij waren de eersten op aarde die leden aan een munt allergie. Na een avondje en nachtje mojito's mixen en drinken werden zij wakker met zulke dik opgezette ogen dat ze niet anders konden constateren als dat dit een allergie voor munt moest zijn.
Lees hier het verhaal over de terugreis, nadat Ed en mijn zusje een weekje bij ons waren geweest, half augustus 2010,...

Een half jaar later, wij woonden nog steeds in Frankrijk, kwam hij nog eens de boel op z’n kop zetten tijdens Oud en Nieuw, en hebben we een week lang buikpijn gehad van het lachen.
Rudolf en René (bekend van Ik Vertrek en Aire Les Biefs) vierden het feest met ons mee en konden smakelijk mee lachen om de schuine grappen van onze “Roze-Koeken" kenner. De oudejaarsnacht eindigde vroeg in de nieuwjaarsochtend met een telefoontje van Ed naar zijn moeder om afscheid van d’r te nemen: “Mam, ik ben het, het zijn de Colombianen, ze komen me halen!!” Zei hij haar dramatisch, om vervolgens op te hangen en zijn telefoon uit te zetten. Het arme mens dacht écht dat Ed ontvoerd was en heeft dagen in angst gezeten.
Toen proefde Ed namelijk al een beetje van een andere wereld en zijn als grap opgezette scenario was niet helemaal uit de lucht gegrepen. Maar hij viel hier niemand mee lastig en hield zijn zaakjes gescheiden van ons, dus wij vonden het allemaal prima en hadden geen weet van wat zich echt afspeelde.

 

Gezocht
In de afgelopen jaren heb ik zijn naam nog weleens gegoogeld, want we waren heel benieuwd hoe het hem was vergaan de afgelopen 8 jaar en we misten hem. Maar het enige wat ik dan vond was een oude foto van hem en zijn maten, van toen hij als militair diende in Kosovo.
Hij was onvindbaar geworden,… totdat hij bij toeval, zomaar weer ons leven in kwam peddelen.
Het weerzien was kort maar krachtig en alles voelde als vanouds, ondanks de anderhalve meter water tussen hem en ons.
Nu blijkt dat we heel dicht bij elkaar wonen en zelfs gemeenschappelijke kennissen hebben, zullen we elkaar vast weer vaker gaan zien.
Ed heeft in ieder geval beloofd binnenkort bij ons langs te komen, nu hij weet waar hij ons kan vinden. We kijken er naar uit!!

Eén ding is zeker: Hij was veruit de leukste zwager die ik ooit heb gehad, dit kan niemand ooit meer evenaren 🙂🙃