Chou chou
Vanaf onze eerste zomer als permanente bewoners van ons huis, nu alweer ruim 6 jaar geleden hebben we een vriend. We ontmoetten elkaar op het eerste schoolfeest en het klikte meteen. Hij was een paar maanden na ons in Châtel-Montagne komen wonen met zijn gezin en kwam uit L'Hérault (34). Net als Mijn Lief is ook hij van huis uit metselaar, dus ze hadden meteen een klik. Een aantal jaar trokken we heel intens met elkaar op. Elk weekend was het feest en we deelden lief en leed met elkaar. We leerden door hen beter Frans spreken, beleefden avonturen, vierden feestdagen met elkaar zoals Kerstmis en Oud&Nieuw en leerden de Franse gebruiken. Het was echt een top tijd!!!
Helaas kwam er een kink in de kabel, want hij en zijn vrouw gingen scheiden en hij zag het niet zitten om alleen verder te gaan in een dorp dat zijn thuis niet was. Daarbij had 'ie in het zuiden meer werk, dus de keus was snel gemaakt. Richard vertrok naar L'Hérault, maar liet bij ons toch wel een behoorlijke leegte achter. Want op de één of andere manier staat "Richard" gelijk aan vrolijkheid, plezier, lol en een goed humeur, hoe diep hij ook in de shit zit. Zijn leven is gewoon één groot feest. We hebben altijd contact gehouden, soms intens, soms tijden niet, maar zodra we elkaar weer spreken of zien is het direct goed en hebben we elkaar weer van alles te vertellen.
Toen Nina was geboren belde hij als één van de eersten op om te feliciteren en beloofde een pakketje te sturen. Omdat 'ie even daarna verhuisde is het er nooit van gekomen het pakketje te versturen en waren we even bang dat 'ie ons vergeten was. Maar nee, afgelopen week ging de telefoon: het was Richard of zoals wij elkaar altijd noemen: Chou chou. Of hij langs mocht komen voor een avondje en nachtje, want Paaszondag zou hij zijn zoon ophalen om de vakantie bij hem door te brengen in L'Hérault. Natuurlijk was dat goed en wij zorgden voor een frisse logeerkamer en troffen bereidingen voor zijn favoriete menu: gigot d'agneau, tarte au broccoli en aardappel gratin.
Rond 19h00 kwam 'ie aan met zijn vriendin Laure en het was alsof 'ie nooit was weggeweest. We kusten elkaar, ja, ook de mannen en vroegen het gebruikelijke "ça va?" En het antwoord was zoals gewoonlijk: "Un peu fatiguée". We moesten lachen. Tja, Richard is eigenlijk altijd moe, want hij leeft van het ene feestje naar het volgende apéro, gaat altijd laat naar bed, drinkt rosé als 'ie dorst heeft alsof het limonade is en een apéro telt niet mee als 'ie geen whiskey heeft gehad. Daarbij rookt 'ie ook nog eens als een ketter. Maar hij is goudeerlijk, een harde werker en zijn hart zit op de juiste plaats. Ze hadden cadeautjes mee en wijn van de plantages van zijn vrienden. We dronken en aten, praatten over van alles. Tegen drieën werden de verhalen vager of juist duidelijker omdat we ze ondertussen voor de 4de keer hoorden en Richard was steeds moeilijker te verstaan. Na de 5de Armagnac (ik dus niet, maar de mannen wel) gingen we dan eindelijk naar bed,....
De volgende ochtend verscheen Chou chou met een maffe ijsmuts, die de even gekke Edouard oftewel "Kenny" bij ons had laten liggen, op zijn hoofd aan de ontbijttafel en keek 'ie weer fris uit zijn helderblauwe ogen. Koffie en een pain au chocolat en ze konden beginnen aan hun terugreis naar het zuiden, met als eerste tussenstop Le Mayet-de-Montagne waar ze zijn zoon nog gingen halen.
Mijn Lief sliep later op de dag zijn roes uit en terwijl ik dit schrijf kijk ik met een licht gevoel van heimwee terug op een super gezellige avond, die ongetwijfeld een vervolg krijgt, want we hebben moeten beloven dat we nu toch écht snel een keer bij hem komen. En natuurlijk wordt het dan weer "fête"!!!
Helaas kwam er een kink in de kabel, want hij en zijn vrouw gingen scheiden en hij zag het niet zitten om alleen verder te gaan in een dorp dat zijn thuis niet was. Daarbij had 'ie in het zuiden meer werk, dus de keus was snel gemaakt. Richard vertrok naar L'Hérault, maar liet bij ons toch wel een behoorlijke leegte achter. Want op de één of andere manier staat "Richard" gelijk aan vrolijkheid, plezier, lol en een goed humeur, hoe diep hij ook in de shit zit. Zijn leven is gewoon één groot feest. We hebben altijd contact gehouden, soms intens, soms tijden niet, maar zodra we elkaar weer spreken of zien is het direct goed en hebben we elkaar weer van alles te vertellen.
Toen Nina was geboren belde hij als één van de eersten op om te feliciteren en beloofde een pakketje te sturen. Omdat 'ie even daarna verhuisde is het er nooit van gekomen het pakketje te versturen en waren we even bang dat 'ie ons vergeten was. Maar nee, afgelopen week ging de telefoon: het was Richard of zoals wij elkaar altijd noemen: Chou chou. Of hij langs mocht komen voor een avondje en nachtje, want Paaszondag zou hij zijn zoon ophalen om de vakantie bij hem door te brengen in L'Hérault. Natuurlijk was dat goed en wij zorgden voor een frisse logeerkamer en troffen bereidingen voor zijn favoriete menu: gigot d'agneau, tarte au broccoli en aardappel gratin.
Rond 19h00 kwam 'ie aan met zijn vriendin Laure en het was alsof 'ie nooit was weggeweest. We kusten elkaar, ja, ook de mannen en vroegen het gebruikelijke "ça va?" En het antwoord was zoals gewoonlijk: "Un peu fatiguée". We moesten lachen. Tja, Richard is eigenlijk altijd moe, want hij leeft van het ene feestje naar het volgende apéro, gaat altijd laat naar bed, drinkt rosé als 'ie dorst heeft alsof het limonade is en een apéro telt niet mee als 'ie geen whiskey heeft gehad. Daarbij rookt 'ie ook nog eens als een ketter. Maar hij is goudeerlijk, een harde werker en zijn hart zit op de juiste plaats. Ze hadden cadeautjes mee en wijn van de plantages van zijn vrienden. We dronken en aten, praatten over van alles. Tegen drieën werden de verhalen vager of juist duidelijker omdat we ze ondertussen voor de 4de keer hoorden en Richard was steeds moeilijker te verstaan. Na de 5de Armagnac (ik dus niet, maar de mannen wel) gingen we dan eindelijk naar bed,....
De volgende ochtend verscheen Chou chou met een maffe ijsmuts, die de even gekke Edouard oftewel "Kenny" bij ons had laten liggen, op zijn hoofd aan de ontbijttafel en keek 'ie weer fris uit zijn helderblauwe ogen. Koffie en een pain au chocolat en ze konden beginnen aan hun terugreis naar het zuiden, met als eerste tussenstop Le Mayet-de-Montagne waar ze zijn zoon nog gingen halen.Mijn Lief sliep later op de dag zijn roes uit en terwijl ik dit schrijf kijk ik met een licht gevoel van heimwee terug op een super gezellige avond, die ongetwijfeld een vervolg krijgt, want we hebben moeten beloven dat we nu toch écht snel een keer bij hem komen. En natuurlijk wordt het dan weer "fête"!!!
Reacties