Afscheid

We hadden het al een tijdje geleden wel overwogen en uiteindelijk besloten en ik had op internet twee advertenties gezet. Eergisteren werd ik opgebeld: "Bonjour Madame, heeft u die hond nog?" Na een uitvoerig gesprek en een e-mail met extra foto's belde de meneer enthousiast terug. Hij had met z'n vrouw overlegd en ze vonden het allebei een prachtige hond. Ja, dûh, dacht ik, dat is 'ie ook!!! De vraag was of ze donderdagmiddag konden komen, ze woonden ongeveer anderhalf uur bij ons vandaan. Dat ging rap!!! 's Avonds vertelde ik aan Gaby dat Blum zeer waarschijnlijk de volgende dag zou worden opgehaald.
Het werd toch wel erg definitief zo. Maargoed, zoals gezegd, we hadden dit vraagstuk al meerdere keren behandeld en dit was echt het beste.
Blum had nog steeds de gewoonte om er zo nu en dan tussenuit te piepen. Dan ging 'ie lekker naar de buurvrouw en de gasten die in haar chalets verblijven. Daar werd 'ie dan vaak vertroeteld, wat hem weer aanleiding gaf om er de volgende keer weer daar naar toe te gaan. Dat sommige mensen het niet fijn vinden als er zomaar een hond komt rondhangen mag duidelijk zijn. Ook was het een lekkerbek, dus hij jatte ook wel eens wat uit de keuken van de buurvrouw (die altijd de deur open laat staan) of bij de chalets vandaan als er weer eens mensen waren die winterdag de picknicktafel tot koelkast omdoopten. Maar het meest angstige vonden wij toch wel het idee dat 'ie tijdens zijn zwerftochten, onder andere langs de weg, ook ongelukken zou kunnen veroorzaken. En laten we wel wezen, daar zouden wij dan voor aansprakelijk zijn. Ik moet er niet aan denken dat iemand een fataal ongeluk zou krijgen of veroorzaken omdat Blum weer eens zonodig op pad moet.
We hadden alles al geprobeerd. Zijn terrein was inmiddels helemaal afgezet met pallets waar 'ie niet meer onderdoor kon en hij had een band die elektrische schokken gaf als 'ie te dicht bij de omheining kwam. Niets hielp, hij kon tegen een stenen muur van anderhalve meter hoog opklimmen en als 'ie echt wilde klom hij zelfs over het gaas heen. Er zat niets anders op dan hem aan de ketting te leggen. Na een paar weken konden we z'n zielige ogen dan niet meer aanzien en lieten we hem maar weer los, tot de volgende uitbraak.
Zo kon het dus niet langer, het was beter een ander baasje voor 'm te zoeken. Iemand die meer tijd voor 'm had, iemand die misschien met 'm ging jagen, want dat zat wel duidelijk in z'n bloed en iemand die 'm goed de baas kon, want hij was behoorlijk dominant.
Donderdagochtend heb ik 'm geknuffeld, nog een paar foto's van 'm gemaakt en alvast afscheid genomen. Ik moest naar Vichy en zou in de middag terugkomen, op tijd voor de mensen die voor 'm zouden komen.
Het is alsof 'ie wist wat er ging komen, want toen ik thuiskwam,....... was 'ie weg.
Jahoor, dacht ik, lekker, net nu die mensen komen is 'ie pleite. Ik belde de buurvrouw en haar zoon nam op. Eh ben oui, hij had 'm wel gezien, eventjes geleden, maar nu zag 'ie 'm niet meer,.... Ik vroeg of 'ie dan eventjes bij de chalets kon gaan kijken, want ik had het vermoeden dat de buurjongen zich nog niet bewogen had en alleen maar vaag uit het raam keek. Uiteindelijk ging 'ie dus niet kijken, hij zou wel bellen als 'ie weer wat zag.
Dat schoot niet op, dus ging ik zelf maar op pad, hoe langer ik wachtte hoe verder hij kon zijn.
Gelukkig, bij het eerste chalet vond ik 'm al. Er zat een groep mensen buiten en daar had 'ie zich, na een stuk ham te hebben gepikt, heerlijk geïnstalleerd. Hij hoorde me, kwam op me af en sprong blij in de auto. Terug naar huis, voor de laatste keer,....
Even later kwamen er bezoek voor 'm. Goedhartige en alleraardigste mensen die hem meteen in hun hart sloten. Ik weet zeker dat ze goed voor 'm zullen zorgen en dat 'ie daar, in de Puy de Dôme, een fijn leven krijgt.
Ik weet het, het is beter zo, beter voor Blum, maar ik moet er nog heel erg aan wennen, aan de stilte en de leegte,...

Reacties

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper