C'est la vie!

Van de week zag ik bij " De Wereld Draait Door " dat de "Dikvoormekaarshow" waarschijnlijk weer terugkomt. De meningen zijn verschillend. De een denkt dat het nooit meer zo leuk kan worden alsdat het was en de ander ziet weer nieuwe mogelijkheden. Mij brengt het terug naar vroegere tijden. Ik was een jaar of 5, misschien 6 en we woonden nog "op de flat" in Alkmaar. Elke zaterdagmiddag, ik geloof zo tussen 1 en 2, zaten mijn ouders aan de radio gekluisterd. Voor mijn zusje en mij was het een beproeving, want we mochten tijdens deze radiouitzendingen GEEN geluid maken. Mijn ouders wilden namelijk niets missen van de grappen, stemmetjes en typetjes van André van Duin, Ferry de Groot en Corry van Gorp. Terwijl mijn ouders, vooral mijn vader, gierend van de lach in hun stoel zaten, liep ook de bandrecorder. Vele uitzendingen en dan vooral de liedjes werden opgenomen. Voor degene die niet weten wat een bandrecorder is, heb ik maar even een plaatje opgezocht . Te...

Onze kinderen zijn gezegend met een kantine op school. In Frankrijk is er eigenlijk op alle scholen de mogelijkheid om in een kantine te eten, maar de kwaliteiten zijn zeker niet allemaal gelijk. De grote scholen hebben vaak massale kantines waar je de "kleffe hap" aantreft, weinig variatie en een hoog vet en "flupjes" gehalte. In Châtel-Montagne is het zo gek nog niet. Er is een kokkin, Jacqueline, in dienst van de gemeente, die elke schooldag een verse 4-gangen maaltijd kookt. Er worden 1x in de week boodschappen gedaan bij de supermarkt in een nabij gelegen dorp en er wordt gekookt volgens de "schijf van 5". Er komen de lekkerste dingen op tafel, tenminste, dat vinden mijn kinderen, en Jacqueline vindt het ook belangrijk dat de kinderen alles leren eten en ook kennis maken met streeksproducten of traditionele Franse gerechten. Dit houdt in dat de kinderen ALLES moeten proeven en dat er ook bepaalde opvoedkundige aspecten bij komen kijken zoals bijvoorbe...

Oud en Nieuw ging dit jaar anders als verwacht. Voorgaande jaren hadden we vrienden over de vloer of gingen wij naar vrienden toe, om samen met elkaar te eten en te drinken en meestal pas vroeg in de ochtend te eindigen met de belofte, na een paar uurtjes slaap weer lekker verder te gaan om alle restjes op te maken. Dit jaar werd dit alles bruut verstoord door een fikse griep. Kerst hadden we in NL doorgebracht en daar had Gaby al een het grootste gedeelte van de week in bed doorgebracht met een flinke buikgriep. Ergens tussen NL en FR voelde ik dat mijn zware verkoudheid begon om te slaan in een zeurend en kouwelijk gevoel. Maandag werd ik wakker en wist ik het zeker. Dit zou niet met 1 Panadolletje over zijn. De diagnose: angina, oftewel keelontsteking. En hoewel ik het natuurlijk heel jammer vond dat de verrukkelijke oesters, slakken, garnalen, champagne en oliebollen aan mij voorbij zouden gaan dit jaar, als je angina hebt, is dat het laatste waar je je druk om kunt maken. Het enig...

Afgelopen zaterdag was de intocht van Sinterklaas. Xenya had het er al een paar keer over gehad nadat ze "het nieuws" van ons had gehoord (zie ook het bericht: Sinterklaas) , maar nu weten we het zeker: Ze heeft het nog niet helemaal gesnapt. Of beter gezegd, ze is gewoon Oost-Indisch doof en wil niet van ons aannemen dat de Sint slechts een verklede man is. De hele dag heeft ze gevraagd of ze die avond haar schoen mocht zetten, de Sint had het immers gezegd. Ons antwoord bleef de hele dag ongewijzigd: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets inkomt." Rond de middag kwamen de potloden en een hagelwit papier tevoorschijn. Binnen mum van tijd had ze een prachtige zwarte piet getekend met alles erop en eraan. Er ging een lintje omheen en er kwam een briefje aan te hangen met daarop: Voor de Sint. "Zo, die kan vanavond in m'n schoen" zei ze heel tevreden. Toen kwamen de vragen: Xenya: "Wat deden jullie...

Vroeger wisten wij niet beter: 11 november is de dag, dat mijn lichtje, dat mijn lichtje, 11 november is de dag, dat mijn lichtje branden mag. Oftewel Sint Maarten. Het schijnt, als ik de reclames zie op de NLse TV, dat dit Noord-Hollandse gebruik dit jaar landelijk is. Sinds wij in Frankrijk wonen is 11 november een vrije dag. Een nationale vrije dag, wel te verstaan. Op deze dag wordt de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog herdacht. Een oorlog waarin meer dan 9 miljoen doden zijn gevallen. Dit jaar is het de eerste keer dat Frankrijk de ceremonies houdt zonder dat er nog "poilus" bij aanwezig zijn. Poilu is de bijnaam voor een soldaat die in WO I heeft gestreden. De laatste "officiële" poilu, Lazare Ponticelli, is dit jaar op 12 maart overleden. Hij was 110 jaar. Enkele weken daarvoor, op 20 januari, stierf de op één na laatste Franse poilu: Louis de Cazenave, eveneens op 110 jarige leeftijd. Er zijn nog 10 strijders, die gevochten hebben in WO I, in leven. ...

Ik heb een vriendin en hij heet Rudolf. Rudolf runt samen met René, Aire Les Biefs en we hebben elkaar in eerste instantie zakelijk leren kennen. Swaag En France heeft een deel van de renovatie van hun oude vakantiekolonie uitgevoerd en zo hebben wij , gedurende de afgelopen twee jaar, hun bedrijf zien uitgroeien tot een zeer goed lopende Chambres et Table d'Hôtes. Als ik Rudolf aan de telefoon heb, wat toch wel zeer regelmatig gebeurt, kunnen we heerlijk kletsen over van alles en nog wat, maar er is toch wel één grote passie die we delen en dat is: Koken. Afgelopen vrijdag waren we te gast bij Rudolf en René om "voor te proeven". Net als vorig jaar, gaan we ook dit jaar weer ons eindejaarsfeest van Swaag En France, bij hen vieren en daarvoor moet natuurlijk een menu worden samengesteld. Rudolf had het een en ander bedacht en heeft ons verwend met heerlijke gerechten, die stuk voor stuk zijn goedgekeurd. Hij maakt er bijna een sport van om zijn gasten de meest heerlijke c...

Het mag op het lijstje "memorabele weersomstandigheden", want vandaag, op 30 oktober 2008, sneeuwt het. Vorig weekend genoten we van het mooiste herfstweer dat je je maar kunt bedenken. Volop zon, strak blauwe lucht, lekker warm, 2 dagen de BBQ aan, tuin opgeruimd, gesnoeid, verplant, noem maar op, we genoten. Maar dat lijkt nu een eeuwigheid geleden. 5 km verderop, en 200 meter lager, in het dorp, is geen vlok te bekennen, maar hier op onze berg is de wereld even wit. Waarschijnlijk niet voor lang, maar aangezien de weermannen de afgelopen dagen de weersvoorspellingen al meerdere keren drastisch hebben gewijzigd, kijk ik nergens meer van op. We hebben dus twee kansen, het wordt weer BBQ-en van het weekend, of sneeuwballen gooien.

Elke tweede zondag van oktober viert Châtel-Montagne het feest van de appel. Dit jaar werd het op de derde zondag gevierd vanwege het feit dat de "appel koopman" al bezet was op de tweede zondag. En dat was jammer, want dat kostte veel bezoekers. Vele mensen uit de omtrek hebben de tweede zondag grif in het geheugen staan en dat gooi je niet zo 1-2-3 om. Het Fête de la Pomme wordt georganiseerd door en voor school, nouja, eigenlijk door de ouders en voor de kinderen. Er worden met een traditionele rasp en pers, appels geraspt en daarna geperst. Het verkregen sap wordt verkocht à 1 euro de liter. Massaal sparen we flessen van "n'importe quoi" en leveren deze in op school. Statiegeld flessen kennen we niet in France, dus elke plastic fles tussen een halve liter en 5 liter is goed. U begrijpt, de keuringsdienst van waren komt hier niet aan te pas. Het is dan ook zaak de gekochte appelsap goed koel te bewaren, snel op te drinken en elke dag 1 x de dop even losdraa...

We werden gebeld door de Gendarmes en ze hadden geen slechter moment uit kunnen kiezen,... Wij waren in NL met onze Franse vrienden en zaten op de rondvaartboot in Alkmaar waar een aardige jongedame in 3 talen door haar luidspreker schalde, terwijl we ook nog eens regelmatig plat in de boot moesten gaan liggen om onder een lage brug door te varen en ik ook nog foto's wilde maken. Daar lag ik dus, languit in de rondvaartboot, mobiel aan m'n ene oor, Miep met luidspreker in m'n andere oor en ondertussen moest ik ervoor zorgen dat er zo snel mogelijk aangifte zou worden gedaan. Een van onze werknemers nam deze klus op zich, maar dat kon pas nadat ik een fax had gestuurd waarin wij verklaarden dat hij bij ons werkte en hem machtigden om namens ons aangifte te doen. En dit alles moest ook nog eens zo snel mogelijk, want ze konden de jochies die ze opgepakt hadden niet al te lang vasthouden zonder aangifte. Net voor zessen lag de fax vanuit Egmond-Binnen op het bureau van de Gend...

Zaterdagochtend ging ik naar de bakker en er was een klant voor mij. Een toerist en hij kocht een brood. Dat is dan 1 euro en 5 cent, zei de bakker. De toerist begon aan zijn shirt te frunniken, opende 2 knoopjes van zijn polo en begon aan de touwtjes om zijn nek te trekken. Daar kwam zijn reisportemonnaie tevoorschijn. Het touwtje was ietwat kort, dus het kostte enige moeite om er 1 euro en 5 cent uit te halen, maar uiteindelijk lukte het, hetzij met enige moeite. Daarna moest het hele zaakje weer terug en de knoopjes dicht. Het brood ging mee en de toerist vervolgde zijn weg naar de camping, een kleine 500 meter verderop. De bakker keek de toerist na en zei hoofdschuddend: "Volgens mij was het een stuk makkelijker geweest om wat losgeld of een klein biljet in de broekzak te hebben!!!"