Sinterklaas (deel 2)
Afgelopen zaterdag was de intocht van Sinterklaas.
Xenya had het er al een paar keer over gehad nadat ze "het nieuws" van ons had gehoord (zie ook het bericht: Sinterklaas), maar nu weten we het zeker:
Ze heeft het nog niet helemaal gesnapt. Of beter gezegd, ze is gewoon Oost-Indisch doof en wil niet van ons aannemen dat de Sint slechts een verklede man is.
De hele dag heeft ze gevraagd of ze die avond haar schoen mocht zetten, de Sint had het immers gezegd. Ons antwoord bleef de hele dag ongewijzigd: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets inkomt."
Rond de middag kwamen de potloden en een hagelwit papier tevoorschijn. Binnen mum van tijd had ze een prachtige zwarte piet getekend met alles erop en eraan. Er ging een lintje omheen en er kwam een briefje aan te hangen met daarop: Voor de Sint.
"Zo, die kan vanavond in m'n schoen" zei ze heel tevreden.
Toen kwamen de vragen:
Xenya: "Wat deden jullie vroeger altijd met die tekeningen in m'n schoen?"
Wij: "Nou, die gooiden we meteen in de kachel, want jij moest ze natuurlijk niet terugvinden de volgende dag, want dan zou je meteen weten dat Sinterklaas niet bestaat."
Xenya: "En die wortel en dat mandarijntje dan?"
Wij: "Die gingen weer terug naar de koelkast of fruitschaal."
Xenya: "Dus, hij bestaat echt niet?"
Wij: "Nee, dat hadden we al verteld, maar jij gelooft het niet."
Xenya: "Nou, ik ga het toch lekker proberen vanavond."
Nadat ze de hele dag de zenuwen had gehad en 84 keer had gevraagd of er nu wel of niet iets in haar schoen zou komen, werd er dan toch een geschikte schoen voor de kachel geplaatst, met de tekening en een mandarijn erin. En terwijl er niemand keek of luisterde (dacht ze) mompelde ze snel een liedje. Zo, en nu naar bed!!!
Aangezien ik altijd een tas met frutsel cadeautjes op voorraad heb, was er snel een cadeautje voorhanden. We hadden nog een half rolletje Sintpapier en de mandarijn heb ik gepeld en opgegeten. De schillen heb ik naast haar schoen laten liggen en de tekening werd deze keer niet in de kachel gegooid maar aan de kast van m'n bureau geplakt.
De volgende ochtend was de twijfel groter als ooit, bestaat 'ie nu wel of toch niet??? Het was zeer duidelijk dat ie niet bestond, want Caya kreeg later hetzelfde knutselcadeautje zodat ze lekker samen konden fröbelen, alleen zat er bij haar geen papiertje omheen en kwam het rechtstreek van zolder uit de voorraad met cadeautjes. Toch vroeg ze voor het slapen gaan of ze misschien wéér haar schoen mocht zetten.
En net als alle andere keren kreeg ze weer hetzelfde antwoord: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets in komt."
Xenya had het er al een paar keer over gehad nadat ze "het nieuws" van ons had gehoord (zie ook het bericht: Sinterklaas), maar nu weten we het zeker:
Ze heeft het nog niet helemaal gesnapt. Of beter gezegd, ze is gewoon Oost-Indisch doof en wil niet van ons aannemen dat de Sint slechts een verklede man is.
De hele dag heeft ze gevraagd of ze die avond haar schoen mocht zetten, de Sint had het immers gezegd. Ons antwoord bleef de hele dag ongewijzigd: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets inkomt."
Rond de middag kwamen de potloden en een hagelwit papier tevoorschijn. Binnen mum van tijd had ze een prachtige zwarte piet getekend met alles erop en eraan. Er ging een lintje omheen en er kwam een briefje aan te hangen met daarop: Voor de Sint.
"Zo, die kan vanavond in m'n schoen" zei ze heel tevreden.
Toen kwamen de vragen:
Xenya: "Wat deden jullie vroeger altijd met die tekeningen in m'n schoen?"
Wij: "Nou, die gooiden we meteen in de kachel, want jij moest ze natuurlijk niet terugvinden de volgende dag, want dan zou je meteen weten dat Sinterklaas niet bestaat."
Xenya: "En die wortel en dat mandarijntje dan?"
Wij: "Die gingen weer terug naar de koelkast of fruitschaal."
Xenya: "Dus, hij bestaat echt niet?"
Wij: "Nee, dat hadden we al verteld, maar jij gelooft het niet."
Xenya: "Nou, ik ga het toch lekker proberen vanavond."
Nadat ze de hele dag de zenuwen had gehad en 84 keer had gevraagd of er nu wel of niet iets in haar schoen zou komen, werd er dan toch een geschikte schoen voor de kachel geplaatst, met de tekening en een mandarijn erin. En terwijl er niemand keek of luisterde (dacht ze) mompelde ze snel een liedje. Zo, en nu naar bed!!!
Aangezien ik altijd een tas met frutsel cadeautjes op voorraad heb, was er snel een cadeautje voorhanden. We hadden nog een half rolletje Sintpapier en de mandarijn heb ik gepeld en opgegeten. De schillen heb ik naast haar schoen laten liggen en de tekening werd deze keer niet in de kachel gegooid maar aan de kast van m'n bureau geplakt.
De volgende ochtend was de twijfel groter als ooit, bestaat 'ie nu wel of toch niet??? Het was zeer duidelijk dat ie niet bestond, want Caya kreeg later hetzelfde knutselcadeautje zodat ze lekker samen konden fröbelen, alleen zat er bij haar geen papiertje omheen en kwam het rechtstreek van zolder uit de voorraad met cadeautjes. Toch vroeg ze voor het slapen gaan of ze misschien wéér haar schoen mocht zetten.
En net als alle andere keren kreeg ze weer hetzelfde antwoord: "Natuurlijk mag je je schoen zetten, dat mag elke dag. We weten alleen niet of er ook iets in komt."
Reacties