Hoe gaat het nu met je?

...Is een vraag die ik regelmatig op me afgevuurd krijg.

Tja,.... wat zal ik zeggen?
Van vriend W. heb ik een hele mooie uitspraak geleerd: "Bijna alles gaat goed".
Natuurlijk wel vergezeld van een brede, welgemeende glimlach :)

De buitenkant
Want weet je,... de buitenkant mag dan mooi en zorgeloos lijken. Maar zorgeloos wordt het nooit meer, ook al is de buitenkant mooi. Dat mooie kun je namelijk zelf in stand houden. Je kunt zorgen dat je er goed uitziet, dat alles op rolletjes loopt, dat je winkeltje doorgaat, dat de facturen worden betaald (jajaa, ik heb het over de inkomende facturen) dat de ramen zijn gelapt, het huis aan kant is en de boodschappen zijn gedaan.

"En het is toch alweer een jaar geleden?! Joh, pluk de dag, het komt allemaal wel weer goed!! Kijk eens naar wat je allemaal hebt!!"

Maar het zorgeloze is weg,...

Als een oud wijf
Er is niemand bij die mij 's ochtends uit bed ziet strompelen, met overal pijn. Niemand die ziet dat ik een fietsritje van heen en weer naar Alkmaar moet bekopen met de rest van de dag uitgeteld zijn. Met een witte snoet aan tafel en niet weten hoe ik de tijd fatsoenlijk rechtop vol kan brengen tot 20h00 om dan uitgeteld in m'n bed te kunnen ploffen.

Verder gaat (bijna) alles goed hoor :)

Niet klagen maar dragen
En ik klaag (inmiddels) ook niet meer, want het gaat zoals het gaat.
Maar ik heb wel moeten inleveren. Meer als dat me lief is. En zeker meer als dat ik wil aanvaarden. Sinds half september heb ik de aangeboden hulp van een medisch psycholoog aangepakt en heb ik mezelf herpakt. De tijd van weemoed, heimwee en zoeken naar mijn nieuwe ik, moest nu maar eens voorbij zijn en bij de psych heb ik meegekregen dat ik eerst moet rouwen, want dat traject heb ik volledig geskipt, geblokt en overgeslagen. Schouders hoog, borst vooruit en gáán, daar ging het om, dacht ik,... maar nu moet ik eigenlijk eerst aandacht geven aan een tussenstation. Accepteren dat ik niet meer ben wie ik was, de nieuwe 2.0 Linda accepteren en daarmee verdergaan, maar tussendoor eigenlijk eerst accepteren dat dit alles is gebeurd en dit ook een plek geven. Rouwen dus. Deze halte had ik voor het gemak gewoon even genegeerd en toen ik de rode kaart kreeg toebedeeld moest ik eerst even door een heel diep dal.

De onschuldigheid
dal van geconfronteerd worden met dezelfde onderzoeken als een jaar geleden, hetzelfde jaargetijde, was zwaar. Dezelfde luchten, de nazomerzon, de fietstochten, de gang naar het ziekenhuis en dezelfde onderzoeken. Dit alles brengt je dan terug in een soort van vacuum naar "toen". De momenten die me nog bijstaan als de dag van gisteren en die ik van uur tot uur nog kan herbeleven. En ja, daar blijf ik dan even in hangen, omdat dat de omslag was in mijn leven. De momenten die mij voor altijd bij zullen blijven.
De wetenschap dat vanaf toen nooit meer alles hetzelfde zou zijn.

Een soort van point zéro. Het kantelpunt.

Het is de onschuldigheid, de luchtigheid en de zorgeloosheid (voor zover die er was) die in één klap was verdwenen. Alleen besef je je dat niet op dát ene moment, nee, dat besef je je later pas. Als je merkt dat jij je leven anders leidt als anderen om je heen. Als je je beseft dat "hoe het was" nooit meer terug komt. Dat het nu anders is.

Life changing words
En het is écht waar: die drie kleine woordjes "U hebt kanker" zijn echt, écht, ECHT, dé 3 woorden die je wereld op z'n kop zetten en waarna het NOOIT meer hetzelfde wordt. NIETS!! NOOIT!! NEVER!!!
Niet voor jouzelf, maar ook niet voor jouw familie, je gezin, jouw geliefden. Voor niemand.

Als anderen om je heen keuzes maken die jij niet maakt, omdat je liever even wilt cocoonen. Of omdat je gewoon even niets wilt omdat je alle hectiek om je heen even niet kunt verdragen. Je relatie met je partner verandert omdat ook je partner beseft dat jij anders bent als voorheen en dat wat jullie samen hebben eindig is. Ook bij hem/haar is de zorgeloosheid verdwenen en in plaats daarvan komt bezorgdheid en een hang naar samen zijn, omdat het nu nog kan, ook al ga je nog lang niet dood. Dat is blijkbaar een logisch gevoel en gevolg. Je koestert wat je hebt en je bent gevoelig voor "making memories" en dat soort sentimentele hashtags. Maar het voelt wel heel goed om dat te doen en heel bewust te leven en dingen mee te maken.

Dus dat doe ik dan ook.
Ik werk. In m'n winkel. Ik schrijf lekker voor Goed Geschreven. En verder doe ik m'n best om m'n gezin draaiende te houden, te fietsen, want hardlopen zit er even niet in, er leuk uit te zien, en alle andere ballen hoog te houden die er in het leven zijn. Maar onbezorgd, nee, dat ben ik nooit meer.

Knock knock, who's there?
Elk pijntje herinnert aan wat er was. En nee, dat hoeft niet met elkaar verband te houden, want dat zal het in 9 van de 10 gevallen ook niet doen, maar het houdt me wel bezig. Het is altijd een soort van achterdeurtje in je hoofd wat even opengaat of waar een onzichtbaar kaboutertje aanklopt.
Zo heb ik al een meer dan een jaar een zere heup en inmiddels ook alweer een tijdje een zere knie. De laatste paar weken is daar ook nog een zere rug bijgekomen. Genoeg dus weer om de zorgen te laten oplaaien, want stel je voor dat dit nou wel iets is,.... Ook al zeggen alle dokters dat het onwaarschijnlijk is,... het tegendeel hebben ze nog nooit willen bewijzen.


Hoera, eindelijk een botscan

Dus vandaag ben ik weer eens naar Alkmaar gefietst. Op naar de nucleaire afdeling, waar ik een afspraak had voor een botscan. 3 weken terug had ik al een röntgenfoto voor knie en heup en daar was niets op te zien, dus nu mocht ik voor een vervolg onderzoek aantreden.
11h aantreden. Nucleaire rotzooi in m'n aderen dat ruim een uur moest inwerken en daarna een botscan van mijn hele skelet. 13h15 wandelde ik weer het ziekenhuis uit. Fingers crossed.
Over een week de uitslag.
Ik ga er vanuit dat het allemaal goed is,... maar toch is het spannend en het zou heel mooi zijn om nu eindelijk eens te horen dat ik me geen zorgen meer hoef te maken. Voorlopig althans, want ze kunnen het wel 100x tegen me zeggen, maar zonder bewijs vind ik het een hard gelach en geloof ik niemand. Iedereen kan vanaf z'n bureau van alles roepen, maar niemand wil z'n handtekening ervoor zetten en dat geeft mij een unheimisch gevoel,...

Leef!
Ik hoop met heel mijn hart dat daar nu (voorlopig) even een einde aan komt en dat ik me straks even kan berusten in een goede uitslag en even geen angst hoef te hebben voor het ergste vooruitzicht dat je je bedenken kan. Want niemand wil sterfelijk zijn, ook al is niemand onsterfelijk.
Maar dat weten of toegeven, daar wil ik nog even niet aan.

Dans je mee?
Daarom sluit ik vandaag af met een geweldig energie gevend, aanstekelijk liedje; Vivir - Rozalén y Estopa

*Met dank aan Caya die dit aan onze muzieklijst heeft toegevoegd 😘



Het komt dus een beetje neer op: "Leef alsof het je laatste dag is", maar dan klinkt het net even leuker 💃
Weet je, we hebben elkaar al een tijdje niet gesproken
Sabes, hace tiempo que no hablamos

ik heb je zoveel te vertellen
Tengo tanto que contarte

Er is iets belangrijks gebeurd
Ha pasado algo importante

Ik heb de teller op nul gezet
Puse el contador a cero
Je weet dat het was als een gigantische golf
Sabes, fue como una ola gigante

Het vernietigde alles en liet me naakt achter voor de zee
Arrasó con todo y me dejo desnuda frente al mar
Maar weet je, ik weet heel goed wat het is om te leven
Pero sabes, sé bien que es vivir

Geen tijd om iemand te haten
No hay tiempo para odiar a nadie

Nu weet ik hoe ik moet lachen
Ahora sé reír
Misschien moest het gebeuren
Quizás, tenía que pasar

Het is niet eerlijk, maar alleen dan leer je waarderen
No es justo pero sólo así se aprende a valorar
En als ik opsta en naar de lucht kijk
Y si me levanto y miro al cielo

Ik dank en besteed mijn tijd aan wie ik wil
Doy las gracias y mi tiempo lo dedico a quien yo quiero

Wat brengt mij niet ver
Lo que no me aporte lejos

Als iemand mijn voeten stopt
Si alguien detiene mis pies

Ik zou leren vliegen
Aprenderia a volar
En als ik als kind naar alles kijk
Y si miro a todo como un niño

De kleuren zijn intens
Los colores son intensos

Ik ga hier weg, als ik dat denk
Yo saldré de aquí, si lo creo así

Als ze naar me kijken, zullen ze het weten
Cuando me miren sabrán

Dat ik gelukkig moet zijn
Que me toca ser feliz
Je weet dat ik echt bang ben geweest
Sabes, he pasado mucho miedo

Deze bug is een afgrond
Este bicho es un abismo

Mijn lichaam wordt moe
Se me cansa el cuerpo

Mijn ziel breekt en huilt
Se me parte el alma y a llorar
Maar je weet dat ik zoveel heb geleerd, zo veel
Pero sabes, he aprendido tanto, tanto

Dit leven bood me een nieuwe kans
Esta vida me ofreció una nueva oportunidad
En nu weet je hoe goed het is om te leven
Y ahora sabes el bien que es vivir

Geen tijd om iemand te haten
No hay tiempo para odiar a nadie

Nu weet ik lachen
Ahora se reír
Misschien moest het gebeuren
Quizás, tenía que pasar

Het is niet eerlijk, maar zomaar
No es justo, pero sólo así

Je leert waarderen
Se aprende a valorar
En als ik opsta en naar de lucht kijk
Y si me levanto y miro al cielo

Ik dank en besteed mijn tijd aan wie ik wil
Doy las gracias y mi tiempo lo dedico a quien yo quiero

Wat brengt mij niet ver
Lo que no me aporte lejos

Als iemand mijn voeten stopt
Si alguien detiene mis pies

Ik zou leren vliegen
Aprenderia a volar
En als ik als kind naar alles kijk
Y si miro a todo como un niño

De kleuren zijn intens
Los colores son intensos

Ik ga hier weg, als ik dat denk
Yo saldré de aquí, si lo creo así

Als ze naar me kijken, zullen ze het weten
Cuando me miren sabrán

Dat ik gelukkig moet zijn
Que me toca ser feliz

Ik moet gelukkig zijn
Me toca ser feliz

Nu ben ik gelukkig
Ahora soy feliz

Omdat ik goed weet wat het is om te leven
Porque sé bien que es vivir

Nu ja
Ahora sí que sí

Reacties

Brian zei…
Leuke website!
Groetjes,
Brian

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper