Opstaan! Het is mooi weer vandaag!

Een maand terug gaf ik schaamteloos toe dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met mij. Dat ik me regelmatig zwaar k*t voelde en dat ik het allemaal echt niet zo leuk vond als dat het er aan de buitenkant uitzag.
Als het niet goed gaat en je dat ook durft toe te geven, kijken mensen je in eerste instantie vreemd aan, want aan de buitenkant is vaak niets te zien en het eerste wat men dan ook tegen mij zei was: "Ja maar, je ziet er wel goed uit." Alsof dat eigenlijk niet samen kan gaan. Alsof je er meteen als een zombie in een vuilniszak bij moet lopen. Mijn standaard antwoord is dan ook altijd: "Daar doe ik ook mijn best voor." En daar is niets aan gelogen, want dat doe ik ook echt.

Ik las een tijdje terug een quote van Omdenken, die ik alleen maar kan beamen:

"Toegeven dat het niet goed gaat, is ook een vorm van sterk zijn" 

Medeleven of aandacht?
Op het moment dat je namelijk kan toegeven aan jezelf dat het niet goed gaat, en aan de buitenwereld laat merken dat jij ergens in een diep dal zit en de horizon nergens meer te bekennen is, dan heb je misschien wel het ergste gehad. Tenminste, zo ging het bij mij.
Als je, zoals ik, in een klein dorp woont en je gooit je hele ziekte proces, beleving daarvan en je fysieke & mentale toestand in een openbaar blog, dan zijn er heel veel mensen om je heen die precies weten wat er speelt. Hetzij omdat ze zelf meelezen, hetzij omdat ze buren, vrienden of familie hebben die mij volgen en die het vervolgens doorvertellen, want zo gaat dat in een dorp.

Sommigen grillen daarvan en zouden dat zelf nooit zo doen, omdat ze liever alles voor zichzelf willen houden en de manier waarop ik het doe misschien zelfs "aandacht vragen" vinden. Ieder zijn of haar keus en mening zou ik willen zeggen. Doe waar je je goed bij voelt.

Voor mij voelt dit goed, want het is fijn om te merken dat er mensen zijn die met je meeleven. Die vragen hoe het nu gaat, omdat ze mijn verhaal gelezen hebben en soms vervolgens vertellen dat ze dingen herkennen, zelf hebben meegemaakt of dat mijn verhalen anderen zelfs steunen.

Mijn doel: Anderen helpen en informeren
En dat is eigenlijk mijn grootste boodschap: Ik hoop dat ik anderen kan informeren, helpen en steunen met alles wat ik schrijf en openbaar. Dat er mensen zijn die zichzelf of hun situatie herkennen en daardoor sneller licht aan het einde van de tunnel zien, dan ik.

Want toen dit hele kanker verhaal voor mij begon, wist ik er echt helemaal niets van en stond het heel ver van mij af. Gewoonweg omdat het nog nooit op mijn pad was gekomen. Zodoende wist ik dus ook totaal niet wat mij te wachten stond en wat alles inhield. En dit gold ook voor mijn gezin.

Ook heb ik ondertussen gemerkt dat alle clichés, waarheid zijn. Zoals bijvoorbeeld dat je leven verandert door kanker. Dat het nooit meer hetzelfde wordt, dat jij zelf nooit meer dezelfde bent als daarvoor. Ik vond dat altijd heel apart, als ik dat weleens hoorde of las, maar inmiddels weet ik dat dat echt zo is.

De week van 4 t/m 11 september 2019, de tijd tussen het zelf ontdekken van het knobbeltje in mijn borst, vervolgens het afwachten, de onderzoeken en de definitieve bevestiging, heeft mijn leven en mijn kijk op het leven, blijvend veranderd.

Mindfuck, besef , blij zijn en rotopmerkingen
Ook al zie ik er aan de buitenkant nog steeds hetzelfde uit, heb ik nog een fijne bos krullen, ben ik niet vreselijk ziek geweest, bedlegerig, misselijk of iets van dien aard, toch ben ik wel degelijk écht ziek geweest, en soms voelt dat zelfs nog steeds zo.

Het is soms een beetje een mindfuck: Op het moment dat je denkt dat je leven prima is en je je gezond voelt, blijk je ziek te zijn, en vanaf het moment dat de ziekte bij je is weggenomen (hoop je) ga je je ziek voelen en ligt alles overhoop. 

Dat hele proces, de bewustwording, het een plek geven, het moeten accepteren (want dat verwacht de maatschappij van je) deed mij even schudden en liet mij vervolgens in een diep gat vallen.

En toch, na mijn crash van vorige maand, begint alles weer een beetje naar zijn plek te schuiven. 
Ja, ik ben anders aan het worden, want mijn proces is nog niet klaar.
Nee, het is niet meer zoals het was. Dat wordt het ook nooit meer en heb ik inmiddels ook geaccepteerd. En dat geldt voor zowel mijn fysieke spiegelbeeld, als de mentale switch die ik heb gemaakt.

Het klinkt heel oubollig, maar ik beleef dingen veel intenser als voorheen.
Zo kan ik belachelijk blij worden van gewone dingen. Van onze tuin die zo schitterend mooi is op het moment, van lekker samen in bed koffie drinken in het weekend, van ons bootje waar we op vrije dagen heerlijk mee rondvaren, van gezellig samen zijn met mensen die ik liefheb, van wandelen en fietsen in onze mooie omgeving, van schrijven en van mijn nieuwe bezigheden rondom www.goedgeschreven.com, want daar word ik echt blij van.
Ook maak ik me veel minder druk om geneuzel en kan ik dingen schaamteloos naast me neer leggen, dingen die totaal onbelangrijk lijken of zijn. En als mensen in mijn omgeving zich wel druk willen maken over bepaalde zaken of zich ergeren aan mijn directheid of openheid, dan moeten ze vooral lekker zichzelf kwellen, mij hebben ze er niet mee.

Het is zoals Annemarie schreef, die haar beroerte inmiddels niet meer als een straf ziet maar eerder als een cadeau, in haar reactie op mijn blog Gecrasht: "Je leert jezelf er beter door kennen. De onzekere en emotionele momenten horen daar ook bij. Maar je komt er sterker uit uiteindelijk en mensen die (anoniem) rotopmerkingen maken hebben duidelijk nog niets heftigs meegemaakt in hun leven of kennen het woord empathie niet."

Fysiotherapie met een persoonlijk tintje

Vorige maand, toen ik toegaf dat het niet meer ging, ben ik als eerste naar mijn radiotherapeut gegaan met mijn lichamelijke klachten. Hij verwees mij door naar een oncologische fysiotherapeut die mij vervolgens ging behandelen om mijn klachten, ontstaan door de 22 bestralingen, te verhelpen.
Ik kwam terecht bij Pauline van Fysiotherapie Bleyendaal en zij heeft behoorlijk wat werk verricht. Niet alleen kneep, stretchte, trok en kneedde zij mij, totdat ik mijn arm/oksel/borst weer pijnloos kon bewegen, zij vertelde mij ook heel veel tijdens de behandelingen.

Over hoe onze huid, lymfesysteem en bloedvaten stelsel werkt, maar ook hoe het zit met vermoeidheid, conditie, uithoudingsvermogen en de hele mindset rondom ziek zijn en beter worden.

Hetgeen wat mij het meest intrigeerde, en dat ik sinds zij mij dat vertelde, steeds beter herken, is dat je na kanker en bestralingen een bepaald soort vermoeidheid hebt, die niet overgaat door te slapen.
Dat het niet helpt om bijvoorbeeld nog een uur langer in bed te blijven te liggen, als je je nog moe voelt 's ochtends. Het is dus geen excuus (tot bepaalde hoogten) om dingen niet te doen of te blijven uitstellen. Het is wel lekker natuurlijk om soms even te luieren en iedereen heeft dat weleens nodig omdat je je daar op dat moment beter bij voelt of gewoon even van geniet, maar je wordt er lichamelijk niet fitter, sterker of minder vermoeid van.

Het is beter om juist wel op te staan, je ritme te behouden en actief te zijn door een stuk te gaan wandelen, hardlopen of fietsen. Sowieso wordt bewegen erg gestimuleerd bij kankerpatiënten, en dat ben ik dan ook trouw blijven doen, maar het kost soms enorm veel wilskracht en excuses zijn dan snel gevonden.

Goede voornemens

Nu ik gaandeweg dit soort dingen ontdek en ik mezelf erin herken of terugzie, weet ik wat er fout gaat en wat ik eraan zou moeten doen. Maar dat maakt het niet makkelijker, want je hebt nog steeds een stukje doorzettingsvermogen nodig om daadwerkelijk op te staan en verder te komen.
Zeker als dat met kleine stapjes gaat, je niet direct verschil merkt en je ook nog eens de ruggengraat van een slak hebt 😆
Zo heb ik de afgelopen paar maanden heel veel moeite met wakker worden en opstaan, maar ik moet toegeven dat het helemaal klopt: van langer in bed blijven liggen word je niet minder vermoeid.
Maar de corona situatie en het niet-schoolse ritme zijn in dit geval niet stimulerend.
Ik neem me dus elke avond voor, om morgen écht op tijd eruit te gaan, maar vervolgens sta ik vaak pas ruim een uur later onder de douche, als dat ik me voorgenomen had.
Nouja,... de wil is er, zal ik maar zeggen, nu de kracht nog.

Maandag beginnen de scholen weer, dus dan,... 🤞

Volgende borstkanker gerelateerde blog: Getekend voor het leven