A Vendre:
Ons wagenpark was aan uitdunning toe. Met 7 auto's op het pad en de werf, waarvan er 6 rijden, werd het toch wel wat vol. En zeg nou zelf, als er maar twee mensen met een rijbewijs zijn, is deze bezetting toch wel wat aan de ruime kant. Tijd voor wat advertenties op een paar Franse advertentie sites.
De telefoon stond een tijdje roodgloeiend en we kregen ook zeer aparte aanbiedingen, zoals onder andere het mailtje waarin men voorstelde om de aangeboden auto om te ruilen voor een VW Golf. Daar zijn we maar niet op ingegaan. Ook alle aanbiedingen die afkomstig waren uit Ivoorkust, met vreemde namen, krakkemikkig Frans of bizarre e-mail adressen werden gewist.
Uiteindelijk kregen we ook een paar kijkers en afgelopen week keerde het lot en werden de kijkers kopers!!! Op één dag verkochten we twee auto's tegelijk. 's Ochtends kwam er een Marokkaanse familie kijken voor de ene auto, maar namen ze uiteindelijk de auto die zelfs nog niet eens op internet was gezet en 's middags kwamen "Sjors en Sjimmie".
Deze laatsten waren bijzonder, eigenlijk zelfs héél apart. Tenminste, dat vonden we achteraf, toen we het hele gebeuren nog eens zaten te overdenken.
Zaterdagavond had Sjors ons opgebeld en gevraagd of de "camionnette" nog te koop te was. Na een heel verhaal over de kmstand, wel of geen contrôle technique (Franse APK), het bouwjaar en noem maar op, maakten we een afspraak voor maandagavond 18h00. Maandagochtend belde hij nog een keer op of de auto nog steeds te koop was en 's middags belde hij dat hij onderweg was.
Enkele minuten na zessen kwam er een grote witte bestelbus het pad op rijden en stapte Sjors uit, terwijl hij direct vroeg of er een hond was. Nee, we hebben geen hond. Ik hoorde nog een deur klappen en daar kwam Sjimmie de auto uit gewaggeld. Sjors was een vlotte, iele, zuidelijke jongeman. En Sjimmie was wel zuidelijk, maar voor de rest het tegenover gestelde. Beide zagen ze eruit alsof ze net in het nieuw waren gestoken. Hagelnieuwe sportschoenen, blitse shirtjes, fris gewassen en geschoren, kortom, niets op aan te merken, maar het klopte niet echt met het beeld dat ze van zichzelf schetsten, namelijk dat ze een schilderbedrijf hadden. Ze bekeken de camionnette en boden een belachelijk laag bedrag. Mijn Lief kwam zojuist thuis en ik vertelde hem in anderhalve zin wat Sjors en Sjimmie van de auto vonden (ze hadden 'm op alle fronten afgekraakt) en wat ze hadden geboden. Mijn Lief vertelde ze duidelijk dat de auto voor dat bedrag bleef staan waar 'ie stond en dat 'ie geen haast had om 'm te verkopen. Sjors, die al 3x had gezegd dat ze wel 200 km hadden gereden om bij ons te komen, had blijkbaar niet veel zin om zonder resultaat terug te moeten, en ging akkoord met een tegenbod dat de helft hoger was als zijn eerste bod.
Omdat ook de ver/aankoop van een auto gepaard gaat met de nodige papierwinkel in Frankrijk, moesten we dat eerst afhandelen, voordat Sjors er met de auto vandoor kon gaan.
Ik had de gegevens van auto al ingevuld en Sjors hoefde alleen nog maar zijn gegevens in te vullen. Hij vroeg echter of ik kon schrijven, want hij had wat aan zijn hand (???) Ik vulde braaf in wat hij me dicteerde. Je naam? "Beaudier, David" antwoorde hij. Goh, da's ook toevallig, wij wonen op Les Beaudiers!!! "Ja, da's zeker sterk" antwoordde hij. Verder gaf hij een postcode en plaatsnaam op, bij de straatnaam gaf hij nogmaals de plaatsnaam op. Nouja, in kleine gehuchtjes komt dat vaker voor, dus dat was niet heel erg gek, bedacht ik me terwijl ik het opschreef.
Sjors betaalde contant, want dan waren er geen sporen, zei hij. Wij vonden het allang al best, beter harde euro's in de hand, dan een ongedekte of gestolen chèque!!!
Sjimmie had er al die tijd gewoon bij gestaan en weinig gezegd. Hij had zich in ieder geval niet met de handel bemoeid, maar ook niet aangeboden om in plaats van zijn maat te schrijven. We overhandigden Sjors de sleutels en het kenteken bewijs en Sjimmie sjokte al naar de bestelbus. We zwaaiden ze uit en waren blij. Toch kon ik het daarna niet laten om via de Pages Jaunes op te zoeken of er een meneer of mevrouw "Beaudier" woonde in de door hem opgegeven plaats. Zoals ik al had verwacht bleek die niet te bestaan,..... Een half uurtje later, bij een glas wijn, legden we alle puzzelstukjes nog eens naast elkaar. De opmerkingen, het voorkomen, hoe toevallig dat 'ie Beaudier heette, het niet kunnen/willen schrijven, en natuurlijk zijn opmerking over het niet achterlaten van sporen.
De slotconclusie: zonder dat we zijn benadeeld, viel het kwartje wel wat laat en voelt het toch alsof we er een beetje zijn "ingestonken". En Sjors en Sjimmie, daar hebben we niets meer van gehoord, maar die zullen zich achteraf ook vast bescheurd hebben, over die stomme Hollanders die alles geloofden,....
De telefoon stond een tijdje roodgloeiend en we kregen ook zeer aparte aanbiedingen, zoals onder andere het mailtje waarin men voorstelde om de aangeboden auto om te ruilen voor een VW Golf. Daar zijn we maar niet op ingegaan. Ook alle aanbiedingen die afkomstig waren uit Ivoorkust, met vreemde namen, krakkemikkig Frans of bizarre e-mail adressen werden gewist.
Uiteindelijk kregen we ook een paar kijkers en afgelopen week keerde het lot en werden de kijkers kopers!!! Op één dag verkochten we twee auto's tegelijk. 's Ochtends kwam er een Marokkaanse familie kijken voor de ene auto, maar namen ze uiteindelijk de auto die zelfs nog niet eens op internet was gezet en 's middags kwamen "Sjors en Sjimmie".
Deze laatsten waren bijzonder, eigenlijk zelfs héél apart. Tenminste, dat vonden we achteraf, toen we het hele gebeuren nog eens zaten te overdenken.
Zaterdagavond had Sjors ons opgebeld en gevraagd of de "camionnette" nog te koop te was. Na een heel verhaal over de kmstand, wel of geen contrôle technique (Franse APK), het bouwjaar en noem maar op, maakten we een afspraak voor maandagavond 18h00. Maandagochtend belde hij nog een keer op of de auto nog steeds te koop was en 's middags belde hij dat hij onderweg was.
Enkele minuten na zessen kwam er een grote witte bestelbus het pad op rijden en stapte Sjors uit, terwijl hij direct vroeg of er een hond was. Nee, we hebben geen hond. Ik hoorde nog een deur klappen en daar kwam Sjimmie de auto uit gewaggeld. Sjors was een vlotte, iele, zuidelijke jongeman. En Sjimmie was wel zuidelijk, maar voor de rest het tegenover gestelde. Beide zagen ze eruit alsof ze net in het nieuw waren gestoken. Hagelnieuwe sportschoenen, blitse shirtjes, fris gewassen en geschoren, kortom, niets op aan te merken, maar het klopte niet echt met het beeld dat ze van zichzelf schetsten, namelijk dat ze een schilderbedrijf hadden. Ze bekeken de camionnette en boden een belachelijk laag bedrag. Mijn Lief kwam zojuist thuis en ik vertelde hem in anderhalve zin wat Sjors en Sjimmie van de auto vonden (ze hadden 'm op alle fronten afgekraakt) en wat ze hadden geboden. Mijn Lief vertelde ze duidelijk dat de auto voor dat bedrag bleef staan waar 'ie stond en dat 'ie geen haast had om 'm te verkopen. Sjors, die al 3x had gezegd dat ze wel 200 km hadden gereden om bij ons te komen, had blijkbaar niet veel zin om zonder resultaat terug te moeten, en ging akkoord met een tegenbod dat de helft hoger was als zijn eerste bod.
Omdat ook de ver/aankoop van een auto gepaard gaat met de nodige papierwinkel in Frankrijk, moesten we dat eerst afhandelen, voordat Sjors er met de auto vandoor kon gaan.
Ik had de gegevens van auto al ingevuld en Sjors hoefde alleen nog maar zijn gegevens in te vullen. Hij vroeg echter of ik kon schrijven, want hij had wat aan zijn hand (???) Ik vulde braaf in wat hij me dicteerde. Je naam? "Beaudier, David" antwoorde hij. Goh, da's ook toevallig, wij wonen op Les Beaudiers!!! "Ja, da's zeker sterk" antwoordde hij. Verder gaf hij een postcode en plaatsnaam op, bij de straatnaam gaf hij nogmaals de plaatsnaam op. Nouja, in kleine gehuchtjes komt dat vaker voor, dus dat was niet heel erg gek, bedacht ik me terwijl ik het opschreef.
Sjors betaalde contant, want dan waren er geen sporen, zei hij. Wij vonden het allang al best, beter harde euro's in de hand, dan een ongedekte of gestolen chèque!!!
Sjimmie had er al die tijd gewoon bij gestaan en weinig gezegd. Hij had zich in ieder geval niet met de handel bemoeid, maar ook niet aangeboden om in plaats van zijn maat te schrijven. We overhandigden Sjors de sleutels en het kenteken bewijs en Sjimmie sjokte al naar de bestelbus. We zwaaiden ze uit en waren blij. Toch kon ik het daarna niet laten om via de Pages Jaunes op te zoeken of er een meneer of mevrouw "Beaudier" woonde in de door hem opgegeven plaats. Zoals ik al had verwacht bleek die niet te bestaan,..... Een half uurtje later, bij een glas wijn, legden we alle puzzelstukjes nog eens naast elkaar. De opmerkingen, het voorkomen, hoe toevallig dat 'ie Beaudier heette, het niet kunnen/willen schrijven, en natuurlijk zijn opmerking over het niet achterlaten van sporen.
De slotconclusie: zonder dat we zijn benadeeld, viel het kwartje wel wat laat en voelt het toch alsof we er een beetje zijn "ingestonken". En Sjors en Sjimmie, daar hebben we niets meer van gehoord, maar die zullen zich achteraf ook vast bescheurd hebben, over die stomme Hollanders die alles geloofden,....
Vond je dit een leuk of interessant verhaal? Wil je mijn blog volgen??!
Schrijf je dan in voor een e-mail abonnement. (Zie de rechterkolom naast dit verhaal)
Je ontvangt dan een mailtje zodra er iets nieuws is geplaatst op deze site.
Ook kun je via de icoontjes hieronder, dit verhaal delen!!
Dankjewel 🙋
Reacties