Cascade de la Pisserotte

Te vaak denk ik: nu even niet, eerst nog even dit, straks, geen tijd, telefoon, onverwacht bezoek en ga zo maar door.
Maar, soms moet je er gewoon even de tijd voor nemen of er tijd voor maken. Alles aan de kant, deur op slot, hond en telefoon mee.
Het is goed voor de gezondheid en het hoofd. Even alles loslaten, de natuur in je opsnuiven en genieten van het groen waar we middenin leven. Tijd voor een wandeling!!!
Zo trok ik afgelopen donderdag de wandelschoenen aan voor een tocht naar La Cascade de la Pisserotte. Mijn moeder was er en die is dol op wandelen. Een dag zonder "frisse neus" komt in haar woordenboek niet voor.
Omdat we niet de hele rondwandeling wilden doen (16 km/5 uur, tja zoveel tijd had ik nu ook weer niet) besloten we een gedeelte te lopen. Maarja, heen en weer terug lopen is natuurlijk niet zo leuk. We belden Rudolf van Aire Les Biefs en die had de oplossing: We zouden met de auto naar Les Biefs komen, een koppie doen en daarna zou hij zou ons naar La Croix du Verger brengen, zodat we vanaf daar terug konden lopen naar Les Biefs.
Zo gezegd, zo gedaan.
Een prachtige wandeling!!!
De lente is nog maar net begonnen en alles is nog grauw en saai. Hier en daar komt het gras heel voorzichtig op, maar aan de bomen is nog geen sprietje groen te zien. Tussen de oude herfstbladeren steken nog wat late sneeuwklokjes en hier en daar staan de eerste wilde narcissen. Verder is alles dor, schijndood en grijs.
Terwijl we langzaam vanuit La Croix du Verger afdaalden, hoorden we het kolken van de rivier dichterbij komen. De dennenbossen hadden we inmiddels achter ons gelaten en we liepen over een tapijt van oude herfstbladeren door de kale beukenbossen. Overal rotsen. Hoe dichter we bij de rivier kwamen hoe meer mos er op de rotsen zat.
We staken een loopbrug over, onder ons suisde het water, en de bordjes wezen ons de weg naar de waterval. We moesten naar elkaar schreeuwen als we iets wilden zeggen, want door het gekletter van het water konden we elkaar niet meer normaal verstaan. Het water was overweldigend. Met een constante kracht denderde het naar beneden, kolkend en schuimend, alles met zich meesleurend. Prachtig.
We vervolgden onze weg. De bordjes waren nu vervangen door een gele en een witte streep op de bomen of de rotsen. Het was een aardige klim, over de rotsen en boomwortels. Alles was nog steeds bedekt door de vele bladeren en we moesten goed uitkijken dat we niet onderuit gingen. Het is vochtig langs de rivier en onder de laag dorre bladeren liggen natte bladeren en glibberige stenen. Zo klommen we langs de river omhoog. We passeerden nog wat kleinere watervallen, diepe stukken en ondiepe zijstroompjes. Daarna liep het pad verder van de rivier af en kwamen we op een splitsing. We pakten voor de zekerheid de kaart er even bij en kozen zo de goede weg. Het laatste stuk ging gemeen lang, heel flauw omhoog, door de dennenbossen en al gauw liepen we tussen de weiden, richting de bewoonde wereld. De eerste boerderijtjes doemden voor ons op en later toornde daar de kerktoren van Les Biefs bovenuit. Aangekomen in Les Biefs werden we opgewacht door Rudolf en René en konden we aanschuiven voor een onverwacht maar zeer aangenaam "broodje bal" en kregen we een wijntje geserveerd. Voor m'n moeder volgde er nog een rondleiding door het huis en over het terrein en toen werd het tijd om weer huiswaarts te keren. Vol energie en zeer voldaan keken we terug op onze tocht.
Dit gaan we nog een keer doen in een ander jaargetij!!!

Reacties

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper