D-Day

En toen was het eindelijk vrijdag 25 oktober,...
Ik was al ver voor m'n wekker wakker.
Terwijl mijn Lief zijn gerepareerde speciemolen nog even naar z'n bouwput bracht, om 05h30 wel te verstaan, zodat deze niet 3 dagen in de weg zou staan in de schuur, draaide ik me dus nog even om en wachtte ik geduldig tot hij 20 minuutjes later weer terug kwam en nog even naast mij in bed schoof.
We lagen nog een half uurtje zwijgend bij elkaar en daarna ging ik douchen.
Ik had vervelend geslapen door de ijzerdraadjes met weerhaakjes, die de hele nacht gemeen in m'n borst hadden geprikt. En natuurlijk zag ik ook wel tegen deze dag op.
Fris gedoucht, make-up-loos en zonder sieraden, stapte ik in en rond half acht reden we de straat uit op weg naar het ziekenhuis.

Het voelde een beetje raar, op het donkere grote en vooral lege parkeerterrein. Het ziekenhuis groot voor ons opdoemend, licht uit alle ramen. Ik voelde me heel klein en nietig.

Op de afdeling waar ik me moest melden, verbleven we eerst nog een tijdje in de wachtruimte. Toen we later aan de beurt waren, kreeg ik een bed, instructies en een blauw operatiehemd.
Nog heel even werd het spannend, want ik bleek verhoging te hebben: 37.8°C.
De verpleegster ging navragen of de operatie evengoed door kon gaan, want er was geen aanwijsbare reden voor de verhoging. Na een minuut of 5 kwam ze terug. Gelukkig, de chirurgen gingen akkoord.
Ik kon me nu gaan omkleden en moest ook paracetamol en een slaappil innemen. Die laatste begon verrassend snel te werken op mijn nuchtere maag.
We hingen nog even samen op mijn bed en al gauw kwam de verpleging mij halen om me naar de operatiekamer te brengen. Het moment van afscheid was even zwaar, maar dapper zwaaiden we naar elkaar tot ik de hoek om ging,....

Op de operatie kamer ontmoette ik eerst nog de chirurg en de plastisch chirurg, want we hadden nog even "een dingetje" te bepraten: de tepel-kwestie. Ik moest voor de plastisch chirurg sowieso nog even naast m'n bed komen staan, zodat hij met zijn viltstift even wat lijnen, kruizen en streepjes kon zetten. Veel discussie was er gelukkig niet nodig, want ze waren het er beiden over eens dat de radiologe eigenlijk een beetje drukte om niks had gemaakt en onnodig onrust had gezaaid. Die tepel zou gewoon blijven, ik hoefde me geen zorgen te maken.
Ik kon weer gaan liggen en meneer de anesthesist ging met mij bezig. Hoewel mijn roesje zijn werk deed, merkte ik wel dat mijn infuus niet lekker in m'n hand geprikt zat. En toen er een spuit in werd leeg gedrukt, gilde ik het even uit. Snel werd er even wat aan gefrunnikt en toen ging het beter.
De twee uur die daarop volgden waren ze met mij bezig en merkte ik he-le-maal NIETS. Rond half twaalf zouden ze met me klaar zijn en mijn eerste besef van tijd was rond 12h45.
Ik heb daarna nog zeker 2 uur liggen "spacen" op de uitslaapzaal, want narcose en morfine hebben een vrij heftige uitwerking op mij.
Tegen half vier kwam ik op zaal en begon alles weer een beetje te dagen voor me,...
Ik had geen pijn en een soort korset aan, dus ik kon niets "zien" of voelen.
Tussen hemel en aarde ging de tijd aan mij voorbij en ik lag knikkebollend in m'n bed een beetje te appen. De chirurg kwam nog even langs en vertelde dat er ongeveer een kwart borst was verwijderd en dat mijn tepel was weer teruggeplaatst.
Ze zei letterlijk: "de operatie is technisch gezien goed geslaagd".

De avondmaaltijd werd geserveerd en ik koos het beste uit de restjes: een omelet, wat ik liet aanvullen met twee boterhammen en een plak kaas. Om het compleet te maken volgden nog een kop thee en een bakje gele vla.
Na dit feestmaal werd mijn geknikkebol niet minder, maar op een gegeven moment voelde ik me bespied. De kids en m'n hubbie stonden in de gang stiekem om mij te lachen en kwamen met z'n allen op bezoek. Gezellig!! Ze bleven niet lang, want ik viel steeds in slaap,...
Er volgde een lange nacht, ik deed namelijk voor achten mijn licht al uit, waarin ik verbazingwekkend goed sliep en nagenoeg geen pijn had. Ik kreeg natuurlijk nog wel de nodige pijnstillers en ook mijn infuus druppelde enthousiast door.

De volgende dag volgden de ochtend controles, het ontbijt, het artsenbezoek en de douche.
Daar kon ik voor het eerst even het korset afdoen en m'n lichaam bekijken,...
Maar ik zag mezelf niet.

Later pakte ik m'n tas en kwamen mijn Lief en de kids mij ophalen.
Tegen de middag reden we weer de Abdijlaan in: Home Sweet Home.
De zaterdag vloog in een roes aan me voorbij, en op zondag voelde ik me weer een klein beetje "Linda".

Dat ik er nog lang niet ben, merkte ik toen ik maandag eerst naar het ziekenhuis ging om de drain te laten verwijderen en daarna bedacht dat ik wel "even" het huis kon stofzuigen.
Na een halve beneden verdieping had ik een zere oksel en trok ik witjes weg.
Het was dus niet één van mijn beste ideeën,...
Dochterlief, die precies op het goede moment thuiskwam, heeft het toen maar even afgemaakt.
De rest van de dag heb ik afgeschreven.
Morgen weer een dag 🍀



Volgende blog: De uitslag

Reacties

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper