Langer wachten

Na een geweldig verrassingsweekendje naar Putten, georganiseerd door m'n Hubbie, begon ik vorige week met de MRI scan die ik in het verhaal "Fit" al aankondigde.
In het kader van "fit zijn" ging ik weer op mijn fietsie heen, want het was prachtig weer die maandagochtend.
Ik was keurig op tijd, maar het MRI apparaat had storing en het duurde bijna anderhalf uur eer ik aan de beurt was. Gelukkig is de koffie lekker in het ziekenhuis, onbeperkt en gratis te nuttigen, dus met een tijdschrift van de leestafel kwam ik de tijd wel door.
Tegen 11 uur was ik aan de beurt.

Met ontbloot bovenlijf en zonder sieraden betrad ik de ruimte waar het enorme MRI apparaat stond. Ik kreeg een infuus aangelegd en mocht in een zeer oncomfortabele houding plaatsnemen op het apparaat. Liggend op m'n buik, met m'n gezicht naar beneden, mijn armen langs m'n lijf  en m'n borsten door twee gaten.
Allerminst charmant, maar ach, het doel heiligt de middelen, zullen we maar zeggen. Ook kreeg ik nog een gehoorbeschermende koptelefoon op, om het helse kabaal dat de machine maakt, te dempen. De scherpte van het geluid zal door de bescherming ongetwijfeld gefilterd zijn geweest, maar was nog steeds heel hard. Alsof ik in een fabriekshal lag waar constant een alarm of toeter afging. Ook had ik in mijn linkerhand een soort knijpbal met daarin de noodknop. Bij paniek kon ik daarmee aangeven dat het niet goed met me ging, maar gelukkig heb ik niet hoeven te knijpen.
Na een kwartiertje werd er via de intercom gevraagd of alles nog goed ging en meldde de verpleegkundige dat nu de contrastvloeistof via het infuus zou gaan lopen.
Na nog een kwartiertje, piepen, zoemen, suizen en toeteren, was ik klaar.
Het infuus kon eruit en ik mocht me weer aankleden en naar huis. De uitslag zou ik twee dagen later krijgen.

Als verrassing, kwam de uitslag de volgende dag al,...
De verpleegkundige vertelde een lang verhaal, met allerlei opties, mogelijkheden en uitzonderingen. Maar het belangrijkste bericht was: de operatie gaat uitgesteld worden, want naar aanleiding van de uitslag van de MRI scan wilden ze eerst nog een stereotactische punctie uitvoeren.
Helaas kon ze me verder niks vertellen over wanneer de operatie dan wél plaats zou vinden, of wanneer deze nieuwe punctie zou worden uitgevoerd. Ook zou ik misschien nog op het spreekuur van de chirurg in Den Helder moeten komen, de volgende dag.
Ze zou een en ander gaan uitzoeken en me terugbellen.

Ik was best wel weer in paniek na dit telefoontje.
Operatie afgezegd, maar totaal nog geen beeld op wat er nu weer allemaal volgen ging.
Die middag werd ik niet terug gebeld. Het werd dus weer een onrustige nacht.

De volgende dag besloot ik zelf dan maar het ziekenhuis te bellen, en bleek dat ze me vergeten waren de vorige dag. Grrrr. Ik werd de volgende dag al verwacht voor een stereotactische punctie, waarbij er meerdere biopten zouden worden genomen van de kalkspatjes die in de buurt van de tumor zitten.
De uitslag hiervan gaat bepalen of er veel (inclusief alle kalkspatjes) of weinig (zonder de kalkspatjes weg te halen) weefsel weggenomen gaat worden tijdens de operatie.

De punctie, de volgende dag, was een verschrikking!!
Weer in ongemakkelijke houding, met m'n borst door een gat in de tafel en ingeklemd tussen het mammografie apparaat. Zo heb ik een half uur gelegen, terwijl er ondertussen 6 puncties werden uitgevoerd. Hoewel het onder verdoving gebeurde, deed het wel heel erg pijn en kwam ik met tranen weer de behandelkamer uit.

Voordeel van deze hele situatie was dat we gaandeweg het weekend besloten, om toch even heel bescheiden te gaan kermissen. Zaterdagmiddag voor mijn Lief veel biertjes, en voor mij een klein biertje in de Adelbert kantine, en maandag gingen we samen deunen.

Morgenmiddag krijg ik de uitslag pas, dus er zit nu niets anders op dan nog maar even te wachten,....
Ik kan in ieder geval terug kijken op een super leuke deundag, dat pakt niemand mij meer af 💃

Deunen 2019
Volgende blog: Weer tegenslag

Reacties

Populaire blogs

Ze zijn er weer!!!

Frelons / Hoornaars

Topverkoper