C'est la vie!

Vlak voor de voorjaarsvakantie zou Xenya op schoolkamp gaan. Ze hadden al een paar weken voorbereiding achter de rug en iedereen had er reuze zin in. Ze zouden 3 dagen en 2 nachten weg zijn, naar Bully, hier 50 km vandaan. Woensdagochtend weg en vrijdagavond weer terug. In de nacht van dinsdag op woensdag werd Xenya behoorlijk ziek. Ze had een flinke, plotselinge buikgriep. Vanaf een uur of 4 in de nacht had ze ernstige verkering met de toiletpot, had ze buikpijn en voelde ze zich gewoon echt doodziek. Daarbij had ze er natuurlijk ook zwaar de kolere in, want zo kon ze niet mee op schoolreisje. 's Ochtends om half 8 belden we de juf om te melden dat Xenya zo niet mee kon. Juf vond het ook jammer, maar zei: "We maken wel foto's". Alsof een kind daar blij van wordt, dacht ik nog, die wil gewoon mee!!! "Als ze morgen beter is, kan ik haar dan alsnog langsbrengen???" "Nee, dat mag niet, in verband met de verantwoordelijkheid" Ik nam afscheid van d

Soms ben ik de Franse bekrompenheid zo zat!!! Het is Europa en men spreekt zelfs over "één Europa", maar voor mijn gevoel leven we hier soms in een bananenrepubliek!!! De betutteling, de bureaucratie, het onmogelijke, het ontbreken van enig initiatief, het onvermogen om logisch na te denken, het niet stimuleren tot zelfstandigheid, maar vooral het slappe gedrag, geen ruggegraat hebben en het achter de kudde aanhobbelen. Frankrijk is een prachtig land, met mooi oude gebruiken, prachtige natuur, cultuur en nog veel meer, maar dan moet je eigenlijk met niemand wat te maken moeten hebben, nergens afhankelijk van zijn en ongestoord je eigen leven kunnen leiden of alleen maar vakantie kunnen vieren,.... Caya wil graag op woensdagmiddag op school sporten. Leuk initiatief van school, kost bijna niets, je kunt je per week inschrijven en er zijn zeer wisselende activiteiten met soms een toernooi. Erg leuk dus!!! Ze had het inschrijfformulier mee naar huis genomen, we hadden het inge