C'est la vie!

En vandaag is het dan echt mijn cancerversary zoals dat zo mooi heet, oftewel mijn kankerverjaardag. Vandaag 1 jaar geleden kreeg ik om klokslag 17:00 uur de diagnose te horen en veranderden de 3 woordjes: "U heeft borstkanker" voor eeuwig mijn (kijk op het) leven. Een taart met 1 kaarsje, maar eerlijk gezegd ben ik te misselijk om taart te eten. Vier het! Zoals je rond de verjaardag van je kinderen altijd terugdenkt aan de die ene dag van hun geboorte en de dagen ervoor dat je nog met je mega dikke buik rondliep. Ik in ieder geval wel met kinderen die allemaal 9 ponders waren en Didi die alle records verbrak met zijn 11 pond. Of zoals je je huwelijksdag herdenkt, of terugdenkt aan de dag dat je verkering kreeg, zo denk ik al een tijdje met buikpijn en een vreselijk gevoel terug aan vorig jaar. De dag dat ik écht en daadwerkelijk die 3 vreselijke woorden te horen kreeg die voor mij bestemd waren en die niet te negeren waren. Ik, die soms zo goed m'n kop in het zand kan s

Ik beleef deze week alsof ik weer een jaar terug in de tijd ben. De selfie die ik exact een jaar geleden nam, in het trappenhuis op weg naar mijn oma, laat een getekend en zorgelijk gezicht zien. Mijn gevoel zei me toen al dat het niet goed zat... Enkele dagen daarvoor had ik een knobbeltje ontdekt in mijn borst en ik had de huisarts ook al bezocht. Deze had mij doorverwezen voor een mammografie. Ik bezocht mijn oma de dag voordat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoek en wist dus eigenlijk nog niets. Behalve dan dat er een knobbeltje zat. Mijn oma, die altijd van alles het positieve probeerde te zien en moeilijk dingen het liefst uit de weg ging, probeerde mij op te beuren en zei: "Wacht nou eerst maar af." Ze vertelde mij dat zij ook ooit zoiets had meegemaakt, precies 44 jaar geleden, in 1975. Bij haar bleek het een goedaardige cyste te zijn en na 3 dagen ziekenhuis en een operatie had ze weer naar huis gemogen. Ze hield er een wond met 12 hechtingen aan over, recht

 Vervolg op " Weer thuis "... Onze zomertijd in Frankrijk liep ten einde en ik besloot om de Borstkliniek te bellen. Ze hadden mij gezegd dat ik begin augustus kon bellen om een afspraak te maken voor oktober of november. Ik vond het allemaal vrij lang duren en wilde eigenlijk wel weten hoe ik er nu voor stond. Maar tegelijkertijd zag ik er ook tegenop. De afgelopen tijd lijkt de berg nog niet echt te willen dalen. Hopelijk heb ik de hoogste top nu weleens gehad, maar die ene berg blijkt een hele bergketen te zijn en steeds ligt er achter elke top weer een nieuw moeilijk pad dat niet vlekkeloos afdaalt. De Borstkliniek Op één van de laatste dagen pakte ik dus mijn telefoon en belde ik de Borstkliniek in Alkmaar. De dame aan de andere kant was verbaasd dat ik belde, want ik had toch een brief gekregen? Deze bleek vlak na ons vertrek naar Frankrijk te zijn aangekomen en lag dus ongeopend te wachten op mijn thuiskomst.  Hoewel ik vreesde om mijn best te moeten doen om spoedig ee