C'est la vie!

De meiden gaan nu officieel met de schoolbus naar school. Eigenlijk gaan ze sinds half januari al mee met de car (op z'n Frans [kààr]). Ik was het op dat moment zo zat met een aantal personen/ouders op school en in het dorp dat ik geen zin meer had om elke dag "leuk en aardig" tegen deze mensen te moeten doen. De Conseil Générale was snel gebeld en na het invullen van wat formulieren mochten ze daags daarna meteen mee. Toen de meiden hier net naar school gingen vond ik het belangrijk voor de sociale contacten en het contact met de juffen om elke dag op school te komen. Nu heb ik contacten genoeg en met de meiden gaat het zo goed dat ik eigenlijk nooit meer voor uitleg naar de juf moet. Eigenlijk was het dus ook onzin om elke dag 20 km te rijden terwijl het allemaal gratis en veel makkelijker kan!!! Toen het nog niet officieel was moesten de meiden in- en uitstappen op Charguéraud, 1,5 km bij ons vandaan. 's Ochtends gingen we met de auto en 's middags was het go

Mijn moeder zou een weekje komen. Gezellig! "Ik kom om 14h15 aan op Clermont-Fd, wie komt me halen???" We hadden besloten gezellig samen te komen. We zouden ruim op tijd weer in Châtel-Montagne kunnen zijn om de meiden uit school te halen en zo konden we het mooi combineren met bezoeken aan diverse groothandels en de wekelijkse boodschappen. Om 13h30 ging de telefoon van Gaby, we zouden juist vanuit Vichy weg gaan en de reis voortzetten naar Clermont. "Oh, da's niet zo mooi, oké dan, nou ik hoor het wel." hoorde ik mijn lief zeggen, en hij hing weer op. "Wat is er aan de hand???" vroeg ik. "Je moeder staat nog op Schiphol, ze belt ons later over hoe en wat, zij weet ook niet wat er aan de hand is." Later volgde er nog wat sms-jes. De vlucht van A'dam naar Clermont-Fd was geannuleerd. Alle pasagiers werden in een busje gepropt, want ze hadden ondertussen al een tijdje in het vliegtuig gezeten dat aan de grond bleef staan, zonder tekst of u

Op zondag wordt er tot een uur of één doorgewerkt. Daarna een douche, apéro en gezellig eten. Dikwijls is dat met of bij vrienden maar lekker onderuit gezakt op de bank voor de TV komt ook dikwijls voor. Maar nu is het weer zover, de voorjaars klassiekers worden weer gereden. En er is maar 1 sport waar Gaby als het even kan voor thuisblijft en dat is wielrennen. De Tour de France vind ik leuk, zeker nadat ze afgelopen zomer bij ons passeerden. (zie berichten Tour de France) Maar die grauwe voorjaarswedstrijden, in de regen, over Waalse keitjes, blubber, gladheid en valpartijen, mist en kou stralen bijna door het TV-scherm onze warme woonkamer in, nee, die kunnen mij niet zo bekoren. Daarbij komt dat ik persoonlijk niet zoveel op heb met Mart Smeets. En aangezien Mart zo'n beetje de Godfather van het wielrennen is, tettert hij dus de hele zondagmiddag door de kamer, want op de een of andere manier kun je wielrennen alleen kijken als het geluid heel hard staat. Maargoed, mijn lief v