C'est la vie!

...Is een vraag die ik regelmatig op me afgevuurd krijg. Tja,.... wat zal ik zeggen? Van vriend W. heb ik een hele mooie uitspraak geleerd: "Bijna alles gaat goed". Natuurlijk wel vergezeld van een brede, welgemeende glimlach :) De buitenkant Want weet je,... de buitenkant mag dan mooi en zorgeloos lijken. Maar zorgeloos wordt het nooit meer, ook al is de buitenkant mooi. Dat mooie kun je namelijk zelf in stand houden. Je kunt zorgen dat je er goed uitziet, dat alles op rolletjes loopt, dat je winkeltje doorgaat, dat de facturen worden betaald (jajaa, ik heb het over de inkomende facturen) dat de ramen zijn gelapt, het huis aan kant is en de boodschappen zijn gedaan. "En het is toch alweer een jaar geleden?! Joh, pluk de dag, het komt allemaal wel weer goed!! Kijk eens naar wat je allemaal hebt!!" Maar het zorgeloze is weg,... Als een oud wijf Er is niemand bij die mij 's ochtends uit bed ziet strompelen, met overal pijn. Niemand die ziet dat ik een fietsritje v

Vorige week bracht ik het weekend door in Westerbork. De kleinsten waren een weekendje uit logeren, de oudste paste op het huis en de winkel, dus wij konden er tussenuit voor een paar dagen "you & me time". Heel fijn en heel belangrijk. De hele week werd ik eraan herinnerd dat we daar waren geweest. Het was super leuk geweest, maar dat was niet de reden dat het steeds in mijn gedachten was. Ik werd namelijk de hele week gekweld door gigantische jeuk... Sportief Omdat we vanwege corona onze hotelreservering pas op het allerlaatst wilden doen, hadden we niet meer volop keus. Er waren blijkbaar meer mensen die een weekendje weg wilden en het was het eerste weekend van de herfstvakantie. Uiteindelijk kozen we voor een hotel in Westerbork, Midden-Drenthe. Twee nachten inclusief ontbijt en voor beide avonden een plek in het bijbehorende restaurant. Omdat we graag buiten zijn en het leuk vinden om tijdens zo'n weekend samen sportief bezig te zijn, zocht ik twee wandeltochten

Vandaag is het de geboortedag van mijn eerste kind, óns eerste kind. 23 jaar is ze geworden. Ze heeft nu dezelfde leeftijd als ik, toen zij geboren werd en ik ben nu 46.  Ik denk dat de meeste ouders het maar 1x in hun leven meemaken dat hun kind de helft zo oud is als dat zij zelf zijn, want je moet wel jong je eerste kind hebben gekregen, en dan ook nog eens lang blijven leven om dit 2x meer te maken. Als ik de "zij is op de helft van mij" of "ik ben het dubbele van haar" leeftijd nog eens mee wil maken, zou ik de 92 moeten halen. Misschien is dat iets te hoog gegrepen.... Wijsheid Toen ík 23 was dacht ik dat ik al heel veel wist. We waren getrouwd, hadden een huis, een auto en elkaar. Maar ook nam mijn Lief in dat jaar ontslag en richtte hij zijn metselbedrijf op. We waren dus in één klap écht zelfstandig, maar ook volledig op onszelf aangewezen. We moesten onze eigen boontjes doppen en zelf de hete kolen uit het vuur halen. Geen subsidies, potjes, premies of cad

En vandaag is het dan echt mijn cancerversary zoals dat zo mooi heet, oftewel mijn kankerverjaardag. Vandaag 1 jaar geleden kreeg ik om klokslag 17:00 uur de diagnose te horen en veranderden de 3 woordjes: "U heeft borstkanker" voor eeuwig mijn (kijk op het) leven. Een taart met 1 kaarsje, maar eerlijk gezegd ben ik te misselijk om taart te eten. Vier het! Zoals je rond de verjaardag van je kinderen altijd terugdenkt aan de die ene dag van hun geboorte en de dagen ervoor dat je nog met je mega dikke buik rondliep. Ik in ieder geval wel met kinderen die allemaal 9 ponders waren en Didi die alle records verbrak met zijn 11 pond. Of zoals je je huwelijksdag herdenkt, of terugdenkt aan de dag dat je verkering kreeg, zo denk ik al een tijdje met buikpijn en een vreselijk gevoel terug aan vorig jaar. De dag dat ik écht en daadwerkelijk die 3 vreselijke woorden te horen kreeg die voor mij bestemd waren en die niet te negeren waren. Ik, die soms zo goed m'n kop in het zand kan s

Ik beleef deze week alsof ik weer een jaar terug in de tijd ben. De selfie die ik exact een jaar geleden nam, in het trappenhuis op weg naar mijn oma, laat een getekend en zorgelijk gezicht zien. Mijn gevoel zei me toen al dat het niet goed zat... Enkele dagen daarvoor had ik een knobbeltje ontdekt in mijn borst en ik had de huisarts ook al bezocht. Deze had mij doorverwezen voor een mammografie. Ik bezocht mijn oma de dag voordat ik naar het ziekenhuis moest voor onderzoek en wist dus eigenlijk nog niets. Behalve dan dat er een knobbeltje zat. Mijn oma, die altijd van alles het positieve probeerde te zien en moeilijk dingen het liefst uit de weg ging, probeerde mij op te beuren en zei: "Wacht nou eerst maar af." Ze vertelde mij dat zij ook ooit zoiets had meegemaakt, precies 44 jaar geleden, in 1975. Bij haar bleek het een goedaardige cyste te zijn en na 3 dagen ziekenhuis en een operatie had ze weer naar huis gemogen. Ze hield er een wond met 12 hechtingen aan over, recht

 Vervolg op " Weer thuis "... Onze zomertijd in Frankrijk liep ten einde en ik besloot om de Borstkliniek te bellen. Ze hadden mij gezegd dat ik begin augustus kon bellen om een afspraak te maken voor oktober of november. Ik vond het allemaal vrij lang duren en wilde eigenlijk wel weten hoe ik er nu voor stond. Maar tegelijkertijd zag ik er ook tegenop. De afgelopen tijd lijkt de berg nog niet echt te willen dalen. Hopelijk heb ik de hoogste top nu weleens gehad, maar die ene berg blijkt een hele bergketen te zijn en steeds ligt er achter elke top weer een nieuw moeilijk pad dat niet vlekkeloos afdaalt. De Borstkliniek Op één van de laatste dagen pakte ik dus mijn telefoon en belde ik de Borstkliniek in Alkmaar. De dame aan de andere kant was verbaasd dat ik belde, want ik had toch een brief gekregen? Deze bleek vlak na ons vertrek naar Frankrijk te zijn aangekomen en lag dus ongeopend te wachten op mijn thuiskomst.  Hoewel ik vreesde om mijn best te moeten doen om spoedig ee

Na ruim 5 weken in Frankrijk te zijn geweest, zijn we weer thuis.  Het was niet echt vakantie want er moest veel werk worden verzet. De eerste 9 dagen brachten we door met soppen, maaien, snoeien, wassen, bedden opmaken, ramen lappen en ook het zwembad moest leeg, schoongemaakt en weer gevuld worden. Nadat we 6 huisjes en 8000m2 terrein weer helemaal op orde hadden, konden we de eerste gasten verwelkomen. We hadden de deadline gehaald en konden nu met een voldaan gevoel even bijkomen. En hoe!! Want hierna werd ik door mijn Lief getrakteerd op 4 nachtjes vakantie in de Dordogne. Hij vond dat ik dat wel verdiend had, na het afgelopen jaar van ziekte en ellende. Vanaf Châtel-Montagne rij je daar in 3 uur tijd naar toe en zo claimden wij maandags om 13h30 onze stacaravan voor een korte maar welverdiende vakantie.  We vulden de dagen met sporten, een kasteel bezoek, een dag naar Rocamadour , een ochtendje luieren bij het zwembad en een dagje langs de rivier. Ook genoten we van streekprodu

Inmiddels heb ik al meerdere blogs over Ikea geschreven en dit is dus het 4e blog dat als onderwerp "Ikea" heeft... Wat zou je in hemelsnaam nu weer kunnen vertellen over Ikea, zou je misschien denken. Wel, het zal je misschien niet meer verrassen, maar ik kan overal over schrijven :) dus ook 4 keer over Ikea. (Wil je de vorige 3 blogs over Ikea lezen?  Klik hier ) Ik ben een redelijk honkvast vrouwtje. Hoewel ik ondernemer ben en zeker niet achteruitdeins voor nieuw avontuur, blijf ik graag in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik doe bijna alles op de fiets en doe al mijn boodschappen in een zo klein mogelijke straal rondom mijn basis. Ik ben veel en vaak thuis en kan me daar prima vermaken. Maar soms zijn er dingen die je niet vanuit huis kan doen en dan is eropuit gaan de enige optie om voor elkaar te krijgen wat je graag wilt. Verrassing En dus stapte ik vorig week in ons busje en reed ik naar Haarlem om een bezoekje te brengen aan Ikea. Omdat ik dus niet zo vaak op pad ben

Ruim 20 jaar geleden dacht ik er al serieus over na. Maar toen durfde ik niet goed. Ik wist niet wat en op welke plek. Wel wist ik zeker dat ik het ooit wilde: Een tatoeage... Zo dichtbij en toch niet gelukt Ik ging met vriendin Tilly mee, toen zijn het wel wist, en durfde en ook daadwerkelijk deed. Ik zat erbij en keek ernaar, bladerde in een boek met voorbeelden, want dat had je toen nog in de wereld zonder internet, en wist nog minder goed wat ik nou wilde. Een extra tegenhouder op dat moment, 20 jaar geleden, was dat ik er apart een afspraak voor moest maken en dat de eerstvolgende mogelijkheid pas minimaal drie weken later zou zijn. Als ik het toen gelijk al samen met Tilly had kunnen doen, had ik het waarschijnlijk toen al gedaan. Nooit ben ik er dichterbij geweest, als dat moment. Daarna werd het alleen maar meer een plan met veel uitstel, twijfel en gebrek aan inspiratie. Mijn Lief liep ondertussen ook al jaren rond met een serieus plan, maar had daar ook nog nooit werk van gem