Adieu
Afgelopen week maakte ik voor het eerst een Franse begrafenis mee. Ik heb nog niet zoveel begrafenissen bijgewoond in mijn leven, gelukkig, maar nu kan ik dus ook een Franse aan mijn ervaringen toevoegen, al had ik deze liever nog even uitgesteld.
Deze begrafenis vond plaats in Vichy en begon de in kerk "Saint Louis" die in midden in het centrum staat, rue Clémenceau. De bouw van de kerk startte in 1861 in opdracht van Napoléon III en in 1865 werd de kerk voltooid. De gehele constructie werd geleid door de architect Jean Lefaure.
Het Aubertin orgel, geplaatst in 1991, is zeer indrukwekkend en geplaatst op de meest prominente plaats in de kerk: de West gallerij.
Aangezien ik nog nooit een Franse begrafenis had meegemaakt, informeerde ik eerst even bij een vriendin hoe een en ander eraan toeging, om niet voor verrassingen te komen te staan.
Allereerst viel het mij op, in tegenstelling tot Nederland, dat er in de rouwadvertentie geen geboorte- en sterfdatum werd vermeld.
Mijn vriendin reed met ons mee naar Vichy en we haalden eerst de bestelde bloemen op bij de bloemist. Het is hier gebruikelijk dat iedereen planten of bloemen meeneemt. In de rouwadvertentie was gevraagd om "plantes naturelles" dus dit hadden wij ook aan de bloemist opgegeven.
Bij aankomst bij de kerk gaven we het bloemstuk af aan één van de werknemers van de begrafenisondernemer. De trap van de kerk stond inmiddels al behoorlijk vol met bloemstukken. Ook het plein voor de kerk stond al vol met mensen.
We waren er ongeveer een kwartier van te voren en er waren veel dorpelingen en oude bekenden aanwezig. Vlak voor tijd kwam de familie in auto's aan die ook op het plein parkeerden, de mensenmassa moest dus even plaats maken. De pastoor kwam naar buiten en wijdde eerst de kist voordat deze naar binnen werd gedragen. De familie ging de kerk in en daarna mochten alle andere mensen de kerk betreden.
De dienst was katholiek en protestant, omdat er binnen de familie zowel katholeiken als protestanten waren. Het was een volledige mis en hij duurde erg lang, anderhalf uur. Er werd twee keer een klein stukje voorgedragen door naaste familie en een vriendin van de familie las een gebed op. Verder was het een traditionele (in mijn beleving overwegend katholieke) dienst. Er werd niet echt gezongen en ook waren er geen kerkboekjes of een speciaal voor deze dienst gemaakt boekje.
Verder vond ik het opvallend dat er maar zo weinig mensen daadwerkelijk deelnamen aan de communie. Frankrijk wordt toch beschouwd als een overwegend katholiek land.
Aan het eind kon er een gang gemaakt worden langs de kist en de gelovigen konden een laatste groet doen aan de overledene met wijwater, door het slaan van een kruis.
De begrafenisondernemer leidde dit en het was de bedoeling dat eerst de familie zou gaan en weer zou gaan zitten en dat daarna de rest van de twee middenbanken zou gaan en als deze waren geweest (van voor tot achter) de zijgangen zouden gaan. Op de weg terug, zou men dan de kerk kunnen verlaten. Helaas was er een aantal mensen die dit niet begrepen hadden, haast hadden of negeerden en daardoor ging het een beetje rommelig.
Dinand was met ons mee en die heeft zich anderhalf uur lang voorbeeldig gedragen. Het laatste half uur moest ik wel even m'n best doen om hem stil te houden met zijn speentje, maar het is gelukt hij heeft geen kik gegeven.
De laatste gang, maakte ik met hem op mijn arm, want ik was bang dat hij zou gaan huilen als ik in de rij zou staan, hij alleen in zijn wagen lag en niemand z'n speentje terug kon doen in z'n mondje. Eigenlijk moest ie nodig gevoed worden, maar dat vond ik toch wel wat gênant in de kerk.
Na de laatste gang was het dus afgelopen en ging iedereen naar buiten.
De teraardebesteding was besloten, dus wij gingen alvast richting de auto en hebben niet gewacht tot de kerk helemaal leeg was. Dinand had nu echt honger, dus we konden maar beter gaan, voordat hij alles bij elkaar zou brullen.
Dit alles betrof de begrafenis van een vriendin, die veel te vroeg uit het leven is gerukt. Maar, zoals één van de sprekers zo treffend zei: "Geheel in de stijl van haar leven en haar karakter: zonder poespas, omwegen of aarzelingen, abrupt, recht door zee en altijd met een glimlach." En dat waren nu precies de kenmerken waarop ik haar zo graag mocht. Ze belazerde je nooit, zei waar het op stond, nam geen blad voor de mond, was altijd vrolijk en had goede humor. Alles kwam bij haar recht uit het hart. Helaas, ze leeft nu nog slechts voort in onze herinneringen, mooie herinneringen, dat wel!!!
In Memoriam
Deze begrafenis vond plaats in Vichy en begon de in kerk "Saint Louis" die in midden in het centrum staat, rue Clémenceau. De bouw van de kerk startte in 1861 in opdracht van Napoléon III en in 1865 werd de kerk voltooid. De gehele constructie werd geleid door de architect Jean Lefaure.Het Aubertin orgel, geplaatst in 1991, is zeer indrukwekkend en geplaatst op de meest prominente plaats in de kerk: de West gallerij.
Aangezien ik nog nooit een Franse begrafenis had meegemaakt, informeerde ik eerst even bij een vriendin hoe een en ander eraan toeging, om niet voor verrassingen te komen te staan.
Allereerst viel het mij op, in tegenstelling tot Nederland, dat er in de rouwadvertentie geen geboorte- en sterfdatum werd vermeld.
Mijn vriendin reed met ons mee naar Vichy en we haalden eerst de bestelde bloemen op bij de bloemist. Het is hier gebruikelijk dat iedereen planten of bloemen meeneemt. In de rouwadvertentie was gevraagd om "plantes naturelles" dus dit hadden wij ook aan de bloemist opgegeven.
Bij aankomst bij de kerk gaven we het bloemstuk af aan één van de werknemers van de begrafenisondernemer. De trap van de kerk stond inmiddels al behoorlijk vol met bloemstukken. Ook het plein voor de kerk stond al vol met mensen.
We waren er ongeveer een kwartier van te voren en er waren veel dorpelingen en oude bekenden aanwezig. Vlak voor tijd kwam de familie in auto's aan die ook op het plein parkeerden, de mensenmassa moest dus even plaats maken. De pastoor kwam naar buiten en wijdde eerst de kist voordat deze naar binnen werd gedragen. De familie ging de kerk in en daarna mochten alle andere mensen de kerk betreden.De dienst was katholiek en protestant, omdat er binnen de familie zowel katholeiken als protestanten waren. Het was een volledige mis en hij duurde erg lang, anderhalf uur. Er werd twee keer een klein stukje voorgedragen door naaste familie en een vriendin van de familie las een gebed op. Verder was het een traditionele (in mijn beleving overwegend katholieke) dienst. Er werd niet echt gezongen en ook waren er geen kerkboekjes of een speciaal voor deze dienst gemaakt boekje.
Verder vond ik het opvallend dat er maar zo weinig mensen daadwerkelijk deelnamen aan de communie. Frankrijk wordt toch beschouwd als een overwegend katholiek land.
Aan het eind kon er een gang gemaakt worden langs de kist en de gelovigen konden een laatste groet doen aan de overledene met wijwater, door het slaan van een kruis.
De begrafenisondernemer leidde dit en het was de bedoeling dat eerst de familie zou gaan en weer zou gaan zitten en dat daarna de rest van de twee middenbanken zou gaan en als deze waren geweest (van voor tot achter) de zijgangen zouden gaan. Op de weg terug, zou men dan de kerk kunnen verlaten. Helaas was er een aantal mensen die dit niet begrepen hadden, haast hadden of negeerden en daardoor ging het een beetje rommelig.
Dinand was met ons mee en die heeft zich anderhalf uur lang voorbeeldig gedragen. Het laatste half uur moest ik wel even m'n best doen om hem stil te houden met zijn speentje, maar het is gelukt hij heeft geen kik gegeven.
De laatste gang, maakte ik met hem op mijn arm, want ik was bang dat hij zou gaan huilen als ik in de rij zou staan, hij alleen in zijn wagen lag en niemand z'n speentje terug kon doen in z'n mondje. Eigenlijk moest ie nodig gevoed worden, maar dat vond ik toch wel wat gênant in de kerk.
Na de laatste gang was het dus afgelopen en ging iedereen naar buiten.
De teraardebesteding was besloten, dus wij gingen alvast richting de auto en hebben niet gewacht tot de kerk helemaal leeg was. Dinand had nu echt honger, dus we konden maar beter gaan, voordat hij alles bij elkaar zou brullen.
Dit alles betrof de begrafenis van een vriendin, die veel te vroeg uit het leven is gerukt. Maar, zoals één van de sprekers zo treffend zei: "Geheel in de stijl van haar leven en haar karakter: zonder poespas, omwegen of aarzelingen, abrupt, recht door zee en altijd met een glimlach." En dat waren nu precies de kenmerken waarop ik haar zo graag mocht. Ze belazerde je nooit, zei waar het op stond, nam geen blad voor de mond, was altijd vrolijk en had goede humor. Alles kwam bij haar recht uit het hart. Helaas, ze leeft nu nog slechts voort in onze herinneringen, mooie herinneringen, dat wel!!!
Reacties