Vuur!
Hoewel het "Goede Vrijdag" was, was er niet veel goeds aan, het leek een dag zonder eind. Gaby was bezig met een dakrenovatie. 's Ochtends vroeg leek alles voorspoedig te gaan en had hij goede hoop de klus eerder klaar te hebben alsdat de werkdag lang was. Helaas, er zat toch nog het een en ander tegen en in de middag kon hij zelfs nog "even" op en neer naar Vichy omdat er pannen te kort waren.
Ik was ook naar Vichy. De meiden hadden nieuwe kleding en schoenen nodig en daarna zouden we nog boodschappen doen. Wel, dat klinkt heel normaal, maar met 2 meiden waarvan er 1 al lekker begint te puberen is dat geen simpele opgave. Na 3 schoenen winkels, waarvan we er 2 zelfs 2 keer hebben bezocht konden we de schoenen doorhalen op ons lijstje. Missie volbracht.
Door naar een kledingwinkel.
Aangezien mijn Hollandse meiden nou niet bepaald de Franse kledingmaat hebben die bij hun leeftijd of lengte past, moest alles ook gepast worden. Terwijl ik voor de één in de rekken aan het zoeken was, liep de ander te mokken, en toen de ander aan de beurt was trok de één van alles uit de rekken onder het mom van: "Kijk is dit niet leuk voor haar???" Uiteindelijk stonden we met een paar leuke setjes bij de kassa en konden we even later, voldaan, de tassen in de auto laden. Nu werd het hoog tijd om ook maar eens naar onze knorrende magen te luisteren. Gelukkig was de MacDo niet ver en waren alle humeurtjes in één klap als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu nog de boodschappen en dan weer huiswaarts. Bij Leclerc was het één en al gekte, maar ook dit doorstonden we geduldig. Uiteindelijk reden we rond half zes weer het pad op, we waren 's ochtends om een uur of tien vertrokken en ik was kapot!!!
Gaby was ook net thuis aangekomen en had nog het een en ander op te ruimen en uit te laden van zijn werk. Een aanhanger vol met resten hout, pannen, gereedschap, steigermateriaal etc. Terwijl Gaby zijn houtresten op zijn vuurplek dumpte stonden we nog wat te praten en vervolgden we even later allebei onze eigen dingen. Ik ging verder met de boodschappen uitladen en opruimen en hij bleef op zijn werf.
Op de werf op een plateau van puin en stukke dakpannen heeft Gaby een vuurplek waar hij regelmatig allelei restanten van zijn werk verbrandt. Tussen de achterkant van het plateau en de grens van ons terrein is een taluut en daarna zijn er wat bosjes die de grens van het terrein aangeven.
Ik was in de keuken, de keukendeur stond open, toen ik een verontrustende schreeuw hoorde. Ik verstond niet wat 'ie zei, maar de toon maakte zoveel indruk dat ik naar buiten snelde en richting de werf rende. Nog een keer hoorde ik Gaby schreeuwen, nu verstond ik hem wel: VUUR!!! Gaby stond met een waterslang in z'n handen om zich heen te spuiten. Hij stond middenin een vuurzee. De vlammen waren hoog, loeiheet en verspreidden zich razendsnel.
Gelukkig was de waterslang aangesloten en had hij meteen kunnen beginnen met blussen zodra hij het vuur opmerkte, maar de slang zat ergens vast en hij kon niet van zijn plek om de slang los te maken. Ondertussen was ik bij hem en schreeuwde ik in lichtelijke paniek: "Wat wil je dat ik doe???" "Maak die slang los, zodat ik verder naar beneden kan,". Ik deed onmiddelijk wat 'ie zei, maar door de sterke wind ging het vuur sneller alsdat hij kon blussen. Hout, bladeren, struiken, alles vatte razendsnel vlam. "Lin, bel de pompiers!!!" Ik rende naar boven, naar het huis, trok het telefoonboek uit de kast en gelukkig stonden op de eerste bladzijde de alarmnummers. Snel belde ik "18" en legde ik aan de dame die opnam uit wat er gaande was. Ondertussen liep ik met de telefoon aan m'n oor weer naar buiten. Het leek erop dat Gaby de boel onder controle had en na een bevestiging van hem, zei ik tegen de dame dat de brandweer niet meer hoefde te komen omdat het onder controle was. De dame zei dat ze ze evengoed langs zou sturen, ter controle.
Het bleek dat de vuurplek, die hij de dag ervoor nog gebruikte had, nog behoorlijk warm was geweest en de resten die Gaby vanaf de aanhanger had gelost: vurenhouten latjes, afgezaagde balken, wat lege papieren zakken van cement en een pallet, vlam hadden gevat en door de sterke wind was het vuur razend snel aangewakkerd tot een groot hoog vuur dat door de wind ook nog eens was overgewaaid naar de lager liggende bosjes, droge herfstbladeren en lage struikjes aan de bosrand.
Na een minuut of 20 arriveerde de brandweer met luide sirene. Gaby stond nog steeds na te blussen, temidden van de verkoolde resten. De brandweer, in vol ornaat, 7 man sterk, hoorde ons verhaal aan en de chef d'équipe besloten dat ze voor de zekerheid toch onderlangs nog na zouden blussen, dan waren ze er zeker van dat er niet ergens tussen de bosjes nog smeulende resten zouden zijn die later weer vlam konden vatten. Ze waren er nu toch!!!
De brandweer auto daalde af over het pad dat achter ons terrein langs loopt. De slang werd uitgerold en alles werd nog eens goed nat gespoten. Na een zo'n tien minuten blussen werd alles weer opgerold en ingepakt en keerden ze, na afscheid te hebben genomen, terug naar de kazerne.
Wij haalden opgelucht adem. 's Avonds aan de bar proostten we op de goede afloop, je wilt er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren,....
Ik was ook naar Vichy. De meiden hadden nieuwe kleding en schoenen nodig en daarna zouden we nog boodschappen doen. Wel, dat klinkt heel normaal, maar met 2 meiden waarvan er 1 al lekker begint te puberen is dat geen simpele opgave. Na 3 schoenen winkels, waarvan we er 2 zelfs 2 keer hebben bezocht konden we de schoenen doorhalen op ons lijstje. Missie volbracht.
Door naar een kledingwinkel.
Aangezien mijn Hollandse meiden nou niet bepaald de Franse kledingmaat hebben die bij hun leeftijd of lengte past, moest alles ook gepast worden. Terwijl ik voor de één in de rekken aan het zoeken was, liep de ander te mokken, en toen de ander aan de beurt was trok de één van alles uit de rekken onder het mom van: "Kijk is dit niet leuk voor haar???" Uiteindelijk stonden we met een paar leuke setjes bij de kassa en konden we even later, voldaan, de tassen in de auto laden. Nu werd het hoog tijd om ook maar eens naar onze knorrende magen te luisteren. Gelukkig was de MacDo niet ver en waren alle humeurtjes in één klap als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu nog de boodschappen en dan weer huiswaarts. Bij Leclerc was het één en al gekte, maar ook dit doorstonden we geduldig. Uiteindelijk reden we rond half zes weer het pad op, we waren 's ochtends om een uur of tien vertrokken en ik was kapot!!!
Gaby was ook net thuis aangekomen en had nog het een en ander op te ruimen en uit te laden van zijn werk. Een aanhanger vol met resten hout, pannen, gereedschap, steigermateriaal etc. Terwijl Gaby zijn houtresten op zijn vuurplek dumpte stonden we nog wat te praten en vervolgden we even later allebei onze eigen dingen. Ik ging verder met de boodschappen uitladen en opruimen en hij bleef op zijn werf.
Op de werf op een plateau van puin en stukke dakpannen heeft Gaby een vuurplek waar hij regelmatig allelei restanten van zijn werk verbrandt. Tussen de achterkant van het plateau en de grens van ons terrein is een taluut en daarna zijn er wat bosjes die de grens van het terrein aangeven.
Ik was in de keuken, de keukendeur stond open, toen ik een verontrustende schreeuw hoorde. Ik verstond niet wat 'ie zei, maar de toon maakte zoveel indruk dat ik naar buiten snelde en richting de werf rende. Nog een keer hoorde ik Gaby schreeuwen, nu verstond ik hem wel: VUUR!!! Gaby stond met een waterslang in z'n handen om zich heen te spuiten. Hij stond middenin een vuurzee. De vlammen waren hoog, loeiheet en verspreidden zich razendsnel.
Gelukkig was de waterslang aangesloten en had hij meteen kunnen beginnen met blussen zodra hij het vuur opmerkte, maar de slang zat ergens vast en hij kon niet van zijn plek om de slang los te maken. Ondertussen was ik bij hem en schreeuwde ik in lichtelijke paniek: "Wat wil je dat ik doe???" "Maak die slang los, zodat ik verder naar beneden kan,". Ik deed onmiddelijk wat 'ie zei, maar door de sterke wind ging het vuur sneller alsdat hij kon blussen. Hout, bladeren, struiken, alles vatte razendsnel vlam. "Lin, bel de pompiers!!!" Ik rende naar boven, naar het huis, trok het telefoonboek uit de kast en gelukkig stonden op de eerste bladzijde de alarmnummers. Snel belde ik "18" en legde ik aan de dame die opnam uit wat er gaande was. Ondertussen liep ik met de telefoon aan m'n oor weer naar buiten. Het leek erop dat Gaby de boel onder controle had en na een bevestiging van hem, zei ik tegen de dame dat de brandweer niet meer hoefde te komen omdat het onder controle was. De dame zei dat ze ze evengoed langs zou sturen, ter controle.
Het bleek dat de vuurplek, die hij de dag ervoor nog gebruikte had, nog behoorlijk warm was geweest en de resten die Gaby vanaf de aanhanger had gelost: vurenhouten latjes, afgezaagde balken, wat lege papieren zakken van cement en een pallet, vlam hadden gevat en door de sterke wind was het vuur razend snel aangewakkerd tot een groot hoog vuur dat door de wind ook nog eens was overgewaaid naar de lager liggende bosjes, droge herfstbladeren en lage struikjes aan de bosrand.
Na een minuut of 20 arriveerde de brandweer met luide sirene. Gaby stond nog steeds na te blussen, temidden van de verkoolde resten. De brandweer, in vol ornaat, 7 man sterk, hoorde ons verhaal aan en de chef d'équipe besloten dat ze voor de zekerheid toch onderlangs nog na zouden blussen, dan waren ze er zeker van dat er niet ergens tussen de bosjes nog smeulende resten zouden zijn die later weer vlam konden vatten. Ze waren er nu toch!!!De brandweer auto daalde af over het pad dat achter ons terrein langs loopt. De slang werd uitgerold en alles werd nog eens goed nat gespoten. Na een zo'n tien minuten blussen werd alles weer opgerold en ingepakt en keerden ze, na afscheid te hebben genomen, terug naar de kazerne.
Wij haalden opgelucht adem. 's Avonds aan de bar proostten we op de goede afloop, je wilt er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren,....
Reacties
De schrik inmiddels weer te boven?
Warme groet Jet X