Huisje in het bos
De kinderen hebben weer vakantie. Een NLse vriendin vroeg laatst: "Gaan jouw kinderen eigenlijk nog wel naar school? Het lijkt wel of ze altijd vakantie hebben!" Tja, dat gevoel heb ik soms ook. Na de kerstvakantie van 2 weken gingen ze 5 weken naar school, toen hadden we weer 2 weken vrij, en nu, na 6 weken school, hebben ze weer 2 weken vrij.
Gelukkig is het mooi weer. Ze kunnen volop buiten spelen, maar zelfs dat gaat op den duur vervelen. Dus worden er vriendjes gebeld, met z'n vieren is het altijd leuker als met z'n tweeën.
Er kwam een man uit een naburig buurtschapje langs met de vraag of iemand zijn hondje en twee ezeltjes hadden gezien, ze waren weggelopen. De vraag was een beetje vreemd vond ik, maar voor de kinderen was dit een geweldige uitdaging. "Mam, mogen we helpen zoeken?"
Okee, het mocht, met de restricties dat ze binnen een half uur weer terug moesten zijn, ze niet ver weg mochten gaan, ze mijn mobiel meenamen voor je-weet-maar-nooit en dat ze niet op de weg mochten. Ondanks al mijn bepalingen en eisen vonden ze het nog steeds leuk om te gaan zoeken, dus gingen ze op pad.
Na een minuut of twintig stonden ze weer voor mijn neus, opgetogen, door elkaar pratend en helemaal vol van hun avontuur. "We hebben een huisje in het bos gevonden!!!"
In het huisje hadden ze kranten gevonden uit 1953, pannen, borden, kopjes, enkele lege flessen en een oude kapotte koelkast. Wie zou er gewoond hebben daar midden in dat donkere bos en waarom waren ze weggegaan?
Volgens Xenya moest er iets vreselijks zijn gebeurd, want wie gooit er nu zomaar al zijn borden kapot?!
Ik wist over welk huisje ze het hadden, ik ben er al tig keren langsgelopen. Je kunt het als je langs de weg loopt namelijk zien liggen, maar ik was nooit het bos ingegaan om eens op onderzoek uit te gaan. Het is eigenlijk ook niet echt een huisje, meer een hut.
Maar, nu was ik toch wel nieuwsgierig geworden. De volgende dag ben ik er, gewapend met m'n Canon EOS, maar eens heengegaan.
Het huisje is dus een hut, een jagershut wel te verstaan. Opgebouwd uit gekapte jonge boompjes, golfplaten, gaas, hout en inmiddels behoorlijk vergaan door de tand der tijd. De kranten, daar was ik wel in geïnteresseerd, waren uit 1983 en dus een stuk minder spectaculair als de kids hadden voorgedaan. De borden en kopjes waren allemaal stuk en er was niets "leuks" meer te halen. Het oude gasfornuis lag overwoekerd naast de hut en in de hut lag nog een brok kachelpijp met de resten van een potkacheltje. De krukjes waren wel grappig. Gemaakt van schijven hout met 3 stammetjes als poten en daarop een stuk bordeaux rood tapijt geniet. Zitten en zuipen maar tot je omvalt, ik zag het al helemaal voor me. Jagers met rode blossen van een dag struinen in het bos, ronde buiken, grote verhalen, een stuk vlees in de pan op het vuur en natuurlijk in de hand een fles rosé,.....
Lang ben ik niet gebleven, het voelde toch wel een beetje raar. Buiten het feit dat ik niet het gevoel had dat de hut nog lekker stevig stond, voelde ik me toch ook wel een beetje een indringer. Dit sloeg eigenlijk nergens op, want er zat geen deur meer in en blijkbaar was er sinds 1983 niemand meer geweest en bovenal, er was er niets "persoonlijks" meer in de hut, maar toch,...
Misschien dat ik er over een tijdje nog eens naar terug ga. Het is er namelijk wel heel mooi en stil en een prachtplek om het wild rustig te bekijken zonder dat ze je horen of zien. Maar voorlopig is de hut overgeleverd aan het bos en doorstaat het de seizoenen.
Gelukkig is het mooi weer. Ze kunnen volop buiten spelen, maar zelfs dat gaat op den duur vervelen. Dus worden er vriendjes gebeld, met z'n vieren is het altijd leuker als met z'n tweeën.
Er kwam een man uit een naburig buurtschapje langs met de vraag of iemand zijn hondje en twee ezeltjes hadden gezien, ze waren weggelopen. De vraag was een beetje vreemd vond ik, maar voor de kinderen was dit een geweldige uitdaging. "Mam, mogen we helpen zoeken?"
Okee, het mocht, met de restricties dat ze binnen een half uur weer terug moesten zijn, ze niet ver weg mochten gaan, ze mijn mobiel meenamen voor je-weet-maar-nooit en dat ze niet op de weg mochten. Ondanks al mijn bepalingen en eisen vonden ze het nog steeds leuk om te gaan zoeken, dus gingen ze op pad.
Na een minuut of twintig stonden ze weer voor mijn neus, opgetogen, door elkaar pratend en helemaal vol van hun avontuur. "We hebben een huisje in het bos gevonden!!!"
In het huisje hadden ze kranten gevonden uit 1953, pannen, borden, kopjes, enkele lege flessen en een oude kapotte koelkast. Wie zou er gewoond hebben daar midden in dat donkere bos en waarom waren ze weggegaan?Volgens Xenya moest er iets vreselijks zijn gebeurd, want wie gooit er nu zomaar al zijn borden kapot?!
Ik wist over welk huisje ze het hadden, ik ben er al tig keren langsgelopen. Je kunt het als je langs de weg loopt namelijk zien liggen, maar ik was nooit het bos ingegaan om eens op onderzoek uit te gaan. Het is eigenlijk ook niet echt een huisje, meer een hut.
Maar, nu was ik toch wel nieuwsgierig geworden. De volgende dag ben ik er, gewapend met m'n Canon EOS, maar eens heengegaan.
Het huisje is dus een hut, een jagershut wel te verstaan. Opgebouwd uit gekapte jonge boompjes, golfplaten, gaas, hout en inmiddels behoorlijk vergaan door de tand der tijd. De kranten, daar was ik wel in geïnteresseerd, waren uit 1983 en dus een stuk minder spectaculair als de kids hadden voorgedaan. De borden en kopjes waren allemaal stuk en er was niets "leuks" meer te halen. Het oude gasfornuis lag overwoekerd naast de hut en in de hut lag nog een brok kachelpijp met de resten van een potkacheltje. De krukjes waren wel grappig. Gemaakt van schijven hout met 3 stammetjes als poten en daarop een stuk bordeaux rood tapijt geniet. Zitten en zuipen maar tot je omvalt, ik zag het al helemaal voor me. Jagers met rode blossen van een dag struinen in het bos, ronde buiken, grote verhalen, een stuk vlees in de pan op het vuur en natuurlijk in de hand een fles rosé,.....Lang ben ik niet gebleven, het voelde toch wel een beetje raar. Buiten het feit dat ik niet het gevoel had dat de hut nog lekker stevig stond, voelde ik me toch ook wel een beetje een indringer. Dit sloeg eigenlijk nergens op, want er zat geen deur meer in en blijkbaar was er sinds 1983 niemand meer geweest en bovenal, er was er niets "persoonlijks" meer in de hut, maar toch,...
Misschien dat ik er over een tijdje nog eens naar terug ga. Het is er namelijk wel heel mooi en stil en een prachtplek om het wild rustig te bekijken zonder dat ze je horen of zien. Maar voorlopig is de hut overgeleverd aan het bos en doorstaat het de seizoenen.
Reacties