Beestjes
De kleinsten waren een weekendje uit logeren, de oudste paste op het huis en de winkel, dus wij konden er tussenuit voor een paar dagen "you & me time". Heel fijn en heel belangrijk.
De hele week werd ik eraan herinnerd dat we daar waren geweest. Het was super leuk geweest, maar dat was niet de reden dat het steeds in mijn gedachten was.
Ik werd namelijk de hele week gekweld door gigantische jeuk...
Sportief
Omdat we vanwege corona onze hotelreservering pas op het allerlaatst wilden doen, hadden we niet meer volop keus. Er waren blijkbaar meer mensen die een weekendje weg wilden en het was het eerste weekend van de herfstvakantie. Uiteindelijk kozen we voor een hotel in Westerbork, Midden-Drenthe. Twee nachten inclusief ontbijt en voor beide avonden een plek in het bijbehorende restaurant. Omdat we graag buiten zijn en het leuk vinden om tijdens zo'n weekend samen sportief bezig te zijn, zocht ik twee wandeltochten en een fietstocht uit. Alles perfect voorbereid en geregeld, vertrokken we.
Na onze aankomst op vrijdagmiddag, liepen we meteen ons eerste rondje, om de omgeving een beetje te verkennen en omdat we het nog te vroeg vonden om de bar in te gaan. Na 7 km lekker stappen waren we weer terug bij het startpunt en ploften we neer voor een lekker bok biertje op het verwarmde overdekte terras en aten we à la carte in het restaurant.
De volgende ochtend, na het ontbijt, trokken we onze fietskleding aan en begonnen we aan een knooppunten fietstocht van 66 km.
We hadden alles tot in de puntjes voorbereid, en eigenlijk kon er niets fout gaan.
Niet alles in de hand
Het enige wat we niet in de hand hadden was het weer en Gaby zijn rugpijn.
Sinds vrijdagavond had hij het gigantisch in zijn rug en hoewel hij voordat we opstapten hoopte dat hij "het er wel uit zou fietsen", werd het eigenlijk alleen maar erger tijdens onze tocht. Zo erg dat 'ie halverwege niet eens van zijn fiets af kon om koffie te drinken. Na 50mg diclofenac en 15 minuten plat op een keihard houten bankje te hebben gelegen, kon hij gelukkig weer een beetje bewegen en konden we verder met onze tocht.
We kregen helaas meerdere regenbuien te verduren, die afgewisseld werden met periodes van zon. Als het niet regende hadden we veel last van opspattende water, want de fietspaden door de bossen waren erg nat en vol blad. Met natte prut benen trapten we de kilometers weg, doorkruisten we vele bossen, zagen we honderden paddenstoelen en incasseerden we nog wat meer buien.
Tegen het eind van onze tocht maakten de bossen plaats voor mais en bieten en moest ik toegeven dat het toch wel een eind fietsen was geweest. Ik ben niet echt "afgetraind" op het moment...
Ik ging ondertussen maar even ongedoucht op bed liggen, want we waren klam en koud.
En ik vrees dat het daar mis is gegaan...
Een uurtje later had ik ook gedoucht en gingen we het dorp in voor meer pijnstillers en nog net voordat alles dichtging in dit dorpje verkenden we de plaatselijke middenstand.
Net op tijd, vlak voordat het noodweer losbarstte zaten wij weer op onze spot op het verwarmde terras en genoten we van een bokbiertje. Al met al keken we terug op een super geslaagde dag.
De volgende ochtend werd ik wakker met jeuk en een paar bultjes. Sommigen heel dicht op elkaar en anderen meer verspreid over mijn benen. Ik besteedde er niet veel aandacht aan, nam een douche en daarna leek de jeuk minder.
We gingen ontbijten, checkten uit en reden naar het startpunt van onze laatste wandeling.
Ik had een wandeling uitgekozen rond voormalig kamp Westerbork van ruim 13 km.
We startten met noodweer! Maar ieder gewapend met een paraplu en een lekkere jas met capuchon moest het goed komen. We liepen door velden, over tractorpaden die veranderd waren in modderpoelen, door bossen en hoog nat gras. We liepen alleen de eerste 2 kilometer van de wandeling over asfalt, de rest was onverhard. Hoewel de navigatie van de route.nl app het goed deed moesten we heel erg goed opletten, want we werden dikwijls gemaand om af te slaan op momenten dat wij totaal geen pad zagen. Nadat we op die manier een paar keer verkeerd waren gelopen werden we alerter en sloegen we bij zo'n aanwijzing op een vaag stuk toch maar, ietwat onzeker, af en ploegden we een stuk door dichtbegroeide bossen of hoog nat gras, om uiteindelijk gelukkig toch weer op de goede weg uit te komen.
Na het zoveelste stukje dat we moesten zoeken was mijn Lief het wel even zat, tot we bij een stuk gekapt bos kwamen en hij alle regen en tegenslag direct vergat. We stuitten op een waar paddenstoelen walhalla. Al zijn Franse avonturen met Richard kwamen weer naar boven en hij begon enthousiast paddenstoelen te snijden, met zijn mes dat hij voor de zekerheid had meegenomen.
Cêpes en girolles, oftewel eekhoorntjesbrood en cantharellen, het barstte ervan!
We vonden nogmaals een plek met echt een overschot aan eekhoorntjesbrood en vulden onze rugzak tot er echt geen champignonnetje meer bij kon.
End in de bek
De zoveelste bui kwam weer opzetten en we besloten de koffie in de rugtas te laten voor wat het was en stevig door te lopen naar het eindpunt, want we hadden ondertussen al ruim 13 km in de benen. De laatste kilometer balanceerden we tussen plassen en poelen, en moesten we moeite doen om overeind te blijven terwijl we door de modder gleden en de tractorsporen volgden.
We bereikten de auto, gooiden jassen, parapluus en de rugzak achterin en reden nog 1x terug naar Westerbork waar we een paar broodjes voor onderweg kochten. We moesten immers nog tweeëneenhalf uur terugrijden naar Egmond-Binnen en hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten.
Onze paddenstoelen vangst maakten we thuis schoon en een gedeelte aten we op. Het restant droogden we in de oven om op een later moment culinair te gebruiken.
We keken terug op een super fijn weekend en gingen moe maar voldaan, lekker slapen in ons eigen bed.
Totdat ik midden in de nacht wakker werd van ondraaglijke jeuk. Ik had het gevoel dat ik van alles voelde lopen en kriebelen, wat natuurlijk niet zo was, maarwat mij toch zo wakker hield en gék maakte van de jeuk, dat ik besloot uit bed te gaan.
In het licht van de badkamer zag ik dat ik nu veel meer rode bultjes had als 's ochtends in het hotel. Het jeukte echt enorm. Mijn hele linker voorbeen zat onder de bultjes, van boven tot onder. Rechts zaten ze alleen op mijn bovenbeen, maar ook op mijn achterbeen en op mijn billen.
Ik heb toen voor de zekerheid, nou ja eerder wanhoop, want het was 03:00 uur in de nacht, een snelle douche genomen om zeker te weten dat er nergens meer iets over mij heen kon kruipen of aan mij kon knabbelen.
Daarna heb ik elke stukje been en bil met pukkels, geheel ingesmeerd met zalf tegen insectenbeten in de hoop dat dit de jeuk zou verminderen. Eenmaal weer terug in bed probeerde ik de jeuk te negeren en hoopte ik weer snel in te slapen. Toen dat niet 1-2-3 lukte ben ik nog even googelen, want niet alleen de jeuk hield mij wakker, ook de gedachten aan wat het in hemelsnaam kon zijn.
Mijn Google sessie leerde mij dat ik last had van oogstmijten...
Dit zijn minuscuul kleine beestjes die lijken op rode spinnetjes. Om zich voort te planten leggen zij eitjes waar vervolgens larven uitkomen. Deze larven, of eigenlijk parasieten, zijn slechts 0,2 tot 0,3 mm groot. In het Engels worden ze "chiggers" genoemd. De larven kunnen zich razendsnel over de huid verspreiden en zoeken dan een fijne warme plek, liefst daar waar kleding strak om de huid zit, om hun gastheer, of in mijn geval gastvrouw, te bijten. Om te kunnen overleven als larf en uit te groeien tot een oogstmijt, moet de larf zich éénmalig voeden met bloed.
Bij dieren blijven ze zo'n 3 à 4 dagen zitten, tot ze helemaal volgezogen zijn met bloed, maar bij de mens houden ze het niet zolang vol omdat ze door de jeuk die ze veroorzaken vaak al weg gekrabd worden, of tijdens een warme douche (die ik dus even uitstelde) weg geboend worden.
Van de beet zelf merk je niets, het zijn de enzymen die de larven in je huid spuiten om het weefsel vloeibaar te maken en te kunnen opzuigen, die een allergische reactie, en dus de jeuk, veroorzaken.
De eerste jeuk begint een paar uur na de beet en is na 1 tot 2 dagen op zijn hoogtepunt.
Vervolgens duurt het 1 tot 2 weken voordat de jeuk en de bulten helemaal weg zijn.
Deze larven komen van begin juni tot half oktober voor en zijn dol op vochtig weer en hoog gras.
In Frankrijk komen ze overigens ook heel veel voor en worden ze aoûtats genoemd.
Jeuk is erger als pijn...
En vriend D. zegt altijd: Jeuk is niet erg, maar je moet wel bij kunnen.
Ook kennen we allemaal de verwensing: "Ik wens je veel jeuk en te korte armpjes".
Ik heb er allemaal aan gedacht, de hele week lang.
Vooral 's avonds en 's nachts was de jeuk ondraaglijk!! Echt knettergek werd ik ervan.
Ik ben er dan ook nog niet helemaal uit wat nu erger is: Jeuk of pijn.
Maar één ding weet ik inmiddels wel: Tegen pijn kan je wat innemen, tegen jeuk helpt (bijna) niets.
Nu de jeuk is gezakt, komen de goede herinneringen weer boven en kan ik nog even lekker verder mijmeren over ons super fijne weekend in Westerbork, want wat hadden we een geluk dat we dit nog net voor de 2e lockdown even konden meepakken!!
Wel ga ik de volgende keer dat ik ga fietsen in Drenthe, of natte boswandelingen ga maken, preventief smeren of sprayen met een middel dat DEET bevat, want dat is het enige wat je kunt doen om deze killende jeuk te voorkomen.
Dus wees gewaarschuwd!! 👾
Reacties