Weer thuis,…

Na ruim 5 weken in Frankrijk te zijn geweest, zijn we weer thuis. 
Het was niet echt vakantie want er moest veel werk worden verzet. De eerste 9 dagen brachten we door met soppen, maaien, snoeien, wassen, bedden opmaken, ramen lappen en ook het zwembad moest leeg, schoongemaakt en weer gevuld worden.
Nadat we 6 huisjes en 8000m2 terrein weer helemaal op orde hadden, konden we de eerste gasten verwelkomen. We hadden de deadline gehaald en konden nu met een voldaan gevoel even bijkomen.

En hoe!! Want hierna werd ik door mijn Lief getrakteerd op 4 nachtjes vakantie in de Dordogne. Hij vond dat ik dat wel verdiend had, na het afgelopen jaar van ziekte en ellende.
Vanaf Châtel-Montagne rij je daar in 3 uur tijd naar toe en zo claimden wij maandags om 13h30 onze stacaravan voor een korte maar welverdiende vakantie. 

We vulden de dagen met sporten, een kasteel bezoek, een dag naar Rocamadour, een ochtendje luieren bij het zwembad en een dagje langs de rivier. Ook genoten we van streekproducten en -gerechten, en lachte het leven ons even toe.
We waanden ons God in Frankrijk.
En hoewel het een paar heerlijke dagen waren, werden deze voor mij toch overschaduwd door vage grijze wolkjes. 

Nu is alles anders en het zal ook nooit meer worden zoals voorheen. Het besef dat niets meer vanzelfsprekend is, de wetenschap dat het je altijd weer opnieuw kan overkomen, de verdeling op je eigen tijdlijn in "ervoor" en "erna" die niet meer uit te wissen is, dat soort dingen dus... die vind ik heel moeilijk en maken me regelmatig heel melancholisch en verdrietig.

Er zijn ongetwijfeld mensen die zeggen dat ik het allemaal moet vergeten of een plek moet geven. Die zonder empathisch vermogen rustig zeggen dat het allemaal wel meevalt "want het is nu toch weg?!"
Nee, dit is geen potje wat je even een plank hoger zet om het uit het zicht te krijgen, dit is als een krakende plank in je vloer. Je ziet er niets aan, maar toch kraakt de plank elke keer dat je eroverheen loopt. Het is er en je kunt er niets aan doen.
De mensen die ondertussen vinden dat ik zeur, klaag, of me aanstel, mogen dat vinden. Maar ik hoop voor hen dat zij nooit hetzelfde hoeven mee te maken, want dan pas zullen ze het begrijpen. 

Toch ben ik ondanks alles wel gegroeid, ook al valt deze fase van "het eerste jaar" me soms zwaar. Mijn mindset is veranderd en ik zie dingen in een ander perspectief. Ik tel mijn zegeningen, doe dingen die ik leuk vind of waar ik me goed bij voel. En alles waar ik de kriebels van krijg, mensen of dingen die me irriteren of die mijn energie opslurpen en mij een naar gevoel bezorgen, die ga ik uit de weg. Ik ga mijn tijd niet meer verdoen met dingen waar ik niet achter sta. Struisvogelpolitiek? Nee, absoluut niet.
Ik ben juist hard bezig met het bewandelen van nieuwe paden en ontdek van alles. En lang niet alles of iedereen hoeft met mij mee te lopen, kies vooral je eigen weg als dat beter voelt, maar laat mij ook vrij de mijne te kiezen.

En zo kabbelden onze weken in Frankrijk voorbij.
Elk weekend waste ik bedden en sopte ik huisjes.
Gasten kwamen en gingen en iedereen om mij heen was blij.
We maakten toekomstplannen, mijn Lief begon ter plaatse een nieuw bouwproject, we hadden positieve gesprekken, diverse gezellige bezoekjes en ik kreeg een schrijfopdracht.
Ondanks de bijna constante hittegolf en bloedhete nachten waarin we slecht sliepen, deden we dus best veel en was het bijna geen vakantie te noemen.

De laatste donderdag in Frankrijk besloot ik een telefoontje te plegen, waarna de grijze wolken in mijn hoofd weer ernstig samenpakten... ☁🌤

Het hoe en waarom lees je binnenkort in het volgende blog.
Wordt vervolgd...

Het vervolg op deze blog vind je hier: Retteketet