Halfie-halfie

Vandaag is het de geboortedag van mijn eerste kind, óns eerste kind. 23 jaar is ze geworden.
Ze heeft nu dezelfde leeftijd als ik, toen zij geboren werd en ik ben nu 46. 

Ik denk dat de meeste ouders het maar 1x in hun leven meemaken dat hun kind de helft zo oud is als dat zij zelf zijn, want je moet wel jong je eerste kind hebben gekregen, en dan ook nog eens lang blijven leven om dit 2x meer te maken.
Als ik de "zij is op de helft van mij" of "ik ben het dubbele van haar" leeftijd nog eens mee wil maken, zou ik de 92 moeten halen. Misschien is dat iets te hoog gegrepen....

Wijsheid
Toen ík 23 was dacht ik dat ik al heel veel wist.
We waren getrouwd, hadden een huis, een auto en elkaar. Maar ook nam mijn Lief in dat jaar ontslag en richtte hij zijn metselbedrijf op. We waren dus in één klap écht zelfstandig, maar ook volledig op onszelf aangewezen. We moesten onze eigen boontjes doppen en zelf de hete kolen uit het vuur halen. Geen subsidies, potjes, premies of cadeautjes. Gewoon hard werken, meters maken, hypotheek betalen en geen gekke dingen doen.

Dummy's
Als ik nu terugkijk denk ik regelmatig: "We wisten toen eigenlijk nog helemaal niks."
Tenminste, in vergelijking met wat we nu weten en waar we nu staan.
Maar daartegenover staat dat we tegen onze kinderen juist regelmatig zeggen: "Vroeger toen wij zo oud waren, moesten we al ...., of hadden we al ...., of deden we al ...., et cetera.
En daarmee willen we ze niet zeggen dat wij toen beter waren, maar proberen we ze juist te stimuleren om zelfstandiger te worden, kansen te benutten of wegen in te slaan omdat wij toen ook alles aanpakten om hoger en verder te komen. Met afwachten, stilstaan of niets doen, kom je er niet.

En misschien gingen wij, mijn Lief en ik, wel in een idioot tempo en hebben we niet veel bekenden of leeftijdgenoten die het op die manier hebben gedaan. Althans, ik ken verder niemand die op z'n 28e, met eigen geld, een 2e huis in het buitenland kocht. Maarrr... we hebben het wél allemaal gedaan en weten nu, hoop ik, 2x zoveel als toen we 23 jaar oud waren.

En nu, vanaf vandaag, tot het moment dat ik 47 jaar oud word, 

is zij dus de helft van mij en ik het dubbele van haar.

Bff's?
Ik ben geen "vriendinnen" moeder. Tenminste, dat vind ik zelf.
We hebben goed contact, delen veel en doen regelmatig dingen samen.
Toen zij een tijdje op zichzelf woonde waren we bijvoorbeeld geen moeder en dochter die elkaar elke dag belden. Als zij gaat shoppen stuurt ze me wel tig appjes of die broek wel écht leuk is en of ze 'm moet kopen, maar we gaan nooit samen shoppen. We drinken wel samen wijn en samen naar de kroeg komt ook regelmatig voor.
Ik uit me minder als zij, maar ben wel een trotse moeder en dat weet ze. Ook al zou ik het misschien vaker tegen haar mogen of moeten zeggen.
We zijn dus hetzelfde, maar toch anders. En dat is allebei goed.

Toen we vlak na het overlijden van mijn oma Lisa op het idee kwamen om een tattoo te laten zetten, was het allereerste plan om samen een "C'est la vie" tattoo te nemen, maar dit liep uiteindelijk allemaal anders. Zij heeft 'm al en ik heb ondertussen anderen.
Toch bleef het idee hangen en onlangs kwam ze er duidelijk op terug.
Ze wilde écht heel graag een tatoeage met mij delen. We begonnen een zoektocht op internet en Pinterest, pinden ons over en weer een sufferdje en diverse ideeën passeerden. 

Tot we de perfecte match hadden gevonden.

Het werd letterlijk halfie-halfie.

Allebei de helft. En daardoor toch samen weer één.

Want wat er ook gebeurt, ze blijft altijd mijn eerstgeborene.
Het begon ooit met een navelstreng en zijn verbonden voor het leven. Zolang we beiden onze linker onderarm houden, blijven we ook zichtbaar verbonden door deze tattoo.
Uniek, artistiek en authentiek ☯

Onze friendship mandala tattoo, zoals het officieel heet

Natuurlijk weer naar volle tevredenheid uitgevoerd door Robert en Pai van "onze" tattoo shop in Egmond aan Zee: Tattoo Spot