Onder invloed van hormonen
En zo zoetjes aan ben ik 4 weken verder.
Precies 4 weken na de operatie, wel te verstaan.
Na eerst drie weken wondpijn en een betonnen hoofd te hebben gehad, ben ik weer redelijk hersteld.
Ik wandel veel, alleen of met m'n vriendin Jet, fiets naar de winkel en het ziekenhuis zoveel ik kan, ben voorzichtig weer op de Tacx begonnen (indoor fietsen in de schuur) en heb ook al weer wat gewerkt.
Ik stofzuig inmiddels zonder wegtrekkers te krijgen en heb me redelijk verenigd met het aanzicht van mijn spiegelbeeld. Ik slaap nog met een spica borstband en moet nog 2 weken een sportbeha dragen. Daarna mag ik theoretisch weer aan wat ik wil.
Op het eerste gezicht zou je dus zeggen dat het prima gaat.
En zo ziet het er ook uit, aan de buitenkant.
En hoe zien die "bespaarde" borsten er nu uit?
Wel, ik heb 1 slappe hang tiet, zoals zo'n beetje elke dame van 45 met 4 kinderen, en 1 geknutseld en gelift, fier rechtopstaand jonge meiden borstje. Met een litteken, wat verticaal, van onderaan, tot aan mijn verplaatste tepel loopt, die dus rondom voorzien is van snijranden.
En omdat mijn tepel bespaart kon blijven, maar verplaatst moest worden, is deze nu gevoelloos. Dat is dan wel weer jammer, maar nog steeds beter als géén tepel.
In het voorbij gaan zie je hier allemaal niets van, want met een beetje opvulling aan m'n rechterkant, omdat ik anders een slappe niet opgevulde beha heb, valt het niet op dat er een kwart borst van de onderkant af is gehaald.
In mijn hoofd is het echter een chaos.
Maar dat is de binnenkant en daar kan niemand kijken.
Ik slaap slecht, pieker veel en voel me regelmatig compleet uit balans.
Door alles wat me tot nu toe overkomen is en nog te wachten staat, maar zeker ook door alle informatie die ik te verwerken kreeg en beslissingen die ik moest nemen.
Alles ligt regelmatig als een sombere deken over me heen, die ik wel probeer af te werpen omdat 'ie me eigenlijk van nature niet past, maar die ik soms ook gebruik om m'n emoties even de vrije loop te laten, want anders heb ik straks weer een nieuw probleem. En dat lijkt me toch ook niet fijn,...
Verder met het vervolg,...
Na de uitslag, die we op 6 november kregen, duurde het 6 dagen eer we bij de internist-oncoloog terecht konden voor het gesprek over de hormoontherapie.
Ik had er al de nodige Google-uurtjes opzitten de afgelopen tijd en had me goed ingelezen over wat het is, wat het inhoudt, wat het met je doet etc..
Hormoontherapie is de meest onderschatte manier van het behandelen van kanker, en tevens het minst bekend. Van alle vrouwen die met hormoontherapie beginnen, haakt ongeveer 42% voortijdig af, vanwege de vele bijwerkingen.
In het kort:
Precies 4 weken na de operatie, wel te verstaan.
Na eerst drie weken wondpijn en een betonnen hoofd te hebben gehad, ben ik weer redelijk hersteld.
Ik wandel veel, alleen of met m'n vriendin Jet, fiets naar de winkel en het ziekenhuis zoveel ik kan, ben voorzichtig weer op de Tacx begonnen (indoor fietsen in de schuur) en heb ook al weer wat gewerkt.
Ik stofzuig inmiddels zonder wegtrekkers te krijgen en heb me redelijk verenigd met het aanzicht van mijn spiegelbeeld. Ik slaap nog met een spica borstband en moet nog 2 weken een sportbeha dragen. Daarna mag ik theoretisch weer aan wat ik wil.
Op het eerste gezicht zou je dus zeggen dat het prima gaat.
En zo ziet het er ook uit, aan de buitenkant.
En hoe zien die "bespaarde" borsten er nu uit?
Wel, ik heb 1 slappe hang tiet, zoals zo'n beetje elke dame van 45 met 4 kinderen, en 1 geknutseld en gelift, fier rechtopstaand jonge meiden borstje. Met een litteken, wat verticaal, van onderaan, tot aan mijn verplaatste tepel loopt, die dus rondom voorzien is van snijranden.
En omdat mijn tepel bespaart kon blijven, maar verplaatst moest worden, is deze nu gevoelloos. Dat is dan wel weer jammer, maar nog steeds beter als géén tepel.
In het voorbij gaan zie je hier allemaal niets van, want met een beetje opvulling aan m'n rechterkant, omdat ik anders een slappe niet opgevulde beha heb, valt het niet op dat er een kwart borst van de onderkant af is gehaald.
In mijn hoofd is het echter een chaos.
Maar dat is de binnenkant en daar kan niemand kijken.
Ik slaap slecht, pieker veel en voel me regelmatig compleet uit balans.
Door alles wat me tot nu toe overkomen is en nog te wachten staat, maar zeker ook door alle informatie die ik te verwerken kreeg en beslissingen die ik moest nemen.
Alles ligt regelmatig als een sombere deken over me heen, die ik wel probeer af te werpen omdat 'ie me eigenlijk van nature niet past, maar die ik soms ook gebruik om m'n emoties even de vrije loop te laten, want anders heb ik straks weer een nieuw probleem. En dat lijkt me toch ook niet fijn,...
Verder met het vervolg,...
Na de uitslag, die we op 6 november kregen, duurde het 6 dagen eer we bij de internist-oncoloog terecht konden voor het gesprek over de hormoontherapie.
Ik had er al de nodige Google-uurtjes opzitten de afgelopen tijd en had me goed ingelezen over wat het is, wat het inhoudt, wat het met je doet etc..
Hormoontherapie is de meest onderschatte manier van het behandelen van kanker, en tevens het minst bekend. Van alle vrouwen die met hormoontherapie beginnen, haakt ongeveer 42% voortijdig af, vanwege de vele bijwerkingen.
In het kort:
- Hormoontherapie is eigenlijk anti-hormoontherapie, want het blokkeert juist de aanmaak van oestrogenen en progesteron
- Het hormoon oestrogeen zorgt ervoor dat je "vrouw" bent, dat je menstrueert, dat je vruchtbaar bent, dat je borsten groeien in de puberteit, etc..
Oestrogeen zorgt er bij een hormoongevoelige tumor ook voor dat de tumor groeit,... - Hormoontherapie is vergelijkbaar met chemotherapie, het werkt ook door je hele lijf en is erop gericht om tumorgroei tegen te gaan.
- Bij vrouwen zoals ik (relatief jong en nog niet in de overgang) zijn de gevolgen van hormoontherapie best ingrijpend. De overgang wordt kunstmatig, vervroegd in gang gezet en dit geeft veel en heftige klachten. Bijwerkingen die ik er nu niet nog even bij kan en wil hebben, en waar ik me zeker niet beter van ga voelen, zoals: somberheid en depressie, botontkalking, gewrichtspijn, stijf en stram zijn, gewichtstoename, seksuele problemen, afvlakking van emoties etc..
- En dan ook nog eens voor een periode van 10 jaar,...
Ik stond dus niet juichend vooraan om het recept voor Tamoxifen te bemachtigen en naar de apotheek te rennen. Maar ik was nog niet bij de internist-oncoloog geweest, dus ik ging eerst eens aanhoren wat de kansen en prognoses waren, voor mij, alvorens ik een besluit zou nemen.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik eigenlijk al een besluit genomen had, en dat ik dacht: Ze moet wel hele goede argumenten en percentages hebben om mij te kunnen overhalen.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik eigenlijk al een besluit genomen had, en dat ik dacht: Ze moet wel hele goede argumenten en percentages hebben om mij te kunnen overhalen.
De afspraak verliep heel rustig en zonder emoties. Ik liet haar haar verhaal doen, kreeg bevestigd wat ik er al zelf al over had gelezen en vuurde mijn zorgvuldig opgestelde vragenlijstje op haar af.
Het bleek dat ik 92% kans heb om over 10 jaar, kankervrij, nog in leven te zijn, als ik het bij de operatie en bestraling laat.
Als ik, zoals de oncoloog aanbeveelt, 10 jaar lang Tamoxifen ga slikken, dan heb ik 94% kans om over 10 jaar, kankervrij, nog in leven te zijn.
In deze berekening is overigens ook meegenomen dat er mensen voortijdig overlijden door andere oorzaken als kanker, dus misschien is het wel 93% om 95%,...
En wie kan rekenen ziet dus dat het om een luttele 2% verschil gaat.
Laat wel duidelijk zijn: naar mijn mening, en in mijn geval!!
En dat vind ik dus eigenlijk geen verschil.
Daar wegen alle ongemakken van 10 jaar Tamoxifen niet tegenop.
Ik ben 45 en wil me niet over een tijdje 85 voelen.
Ik heb m'n hele leven mijn best gedaan om mijn lijf en cyclus zo natuurlijk mogelijk te houden en juist niet te beïnvloeden met middelen die de hormoonhuishouding verstoren, dus dat ga ik nu niet even om zeep laten helpen met een 10-jaren-plan Tamoxifen.
Laat wel duidelijk zijn: naar mijn mening, en in mijn geval!!
En dat vind ik dus eigenlijk geen verschil.
Daar wegen alle ongemakken van 10 jaar Tamoxifen niet tegenop.
Ik ben 45 en wil me niet over een tijdje 85 voelen.
Ik heb m'n hele leven mijn best gedaan om mijn lijf en cyclus zo natuurlijk mogelijk te houden en juist niet te beïnvloeden met middelen die de hormoonhuishouding verstoren, dus dat ga ik nu niet even om zeep laten helpen met een 10-jaren-plan Tamoxifen.
De internist-oncoloog wil natuurlijk het hoogst mogelijke percentage van genezing bereiken en de farmaceutische industrie, die de hoofdsponsor is, wil ook graag cashen, dus die doen hun uiterste best mij over te halen. Ik heb beloofd dat ik er over na zou denken en een 2e afspraak gemaakt, zodat ik dan mijn keuze kenbaar kan maken. Maar eigenlijk stond mijn besluit op het moment dat ik haar spreekkamer verliet al vast.
De tumoren zijn weggehaald, de DCIS is weggehaald, de micro uitzaaiing is weggehaald (tijdens het gesprek bleek dat er dus echt maar ééntje te zijn geweest) en alles wat er nu eventueel nog zit aan minuscule micro deeltjes gaat straks bestraald worden (gewoon verbrand dus), en de risico plekken krijgen zelfs nog een extra "boost" bestraling.
Dan is het naar mijn mening dus allemaal dubbel weg.
Dan is het naar mijn mening dus allemaal dubbel weg.
Mocht ik het ooit weer terugkrijgen, dan moet het zo zijn, en zal de hormoontherapie daar niet veel aan veranderen. Ik hecht meer waarde aan een prettig leven de komende 10 jaar.
Reacties