Naar Frankrijk,...
"Lekker op vakantie?! Nee, niet voor vakantie, maar om te werken".
En daarna kijkt de vraagsteller me altijd heel vreemd aan. Want waarom zou ik naar Frankrijk gaan om te wérken, terwijl ik een winkel heb en mijn Lief zijn metselbedrijf?! Erg logisch klinkt het dus niet, daar ben ik me wel van bewust.
Toch voelt het altijd een beetje als een aanval en dan krijg ik vanzelf de behoefte om me te verdedigen.
De mensen in mijn omgeving met een tweede huis in het buitenland zijn dun gezaaid. En degene die dit wel hebben zullen zich hier maar gedeeltelijk in herkennen, omdat zij waarschijnlijk meer tijd hebben, minder tijdsdruk ervaren, en sowieso heengaan voor hun plezier en rust en ze niets moéten. Voor mijn gevoel, zijn er dus maar weinig mensen die mij snappen, of mijn gevoel en situatie delen.
Nadat wij in 2002 in La Montagne Bourbonnaise neerstreken, ons tweede huis kochten en we elke schoolvakantie met de meiden op en neer reisden om ons oude huis op te knappen en goed bewoonbaar te maken, gingen we er begin 2005 permanent wonen. We leefden voor de volle 100% écht als God in Frankrijk en maakten de meest memorabele avonturen mee.
In 2012 verhuisden we weer terug naar Nederland,...
Maar deze 10 jaar hebben een onuitwisbare stempel op ons leven gedrukt. Zo weet één van onze dochters eigenlijk nog steeds niet zo goed waar ze nu thuishoort, hebben we nog Franse gewoontes en uitdrukkingen thuis en onder elkaar, zijn de jongste twee kinderen geboren in Frankrijk én hebben we nog steeds een Frans toeristisch bedrijf dat om aandacht, zorg én onderhoud vraagt.
En dat laatste zorgt ervoor dat we echt regelmatig naar Frankrijk moéten, of we nu zin of tijd hebben of niet.
Hoewel ik altijd wel zin heb, heb ik ook altijd last van een bepaalt soort tegenzin. Een soort van struisvogel politiek, denk ik.
Vrees voor het onbekende, want je weet niet altijd wat je aan zult treffen, of het mee gaat zitten, of het weer meewerkt met de klussen die we moeten doen etc, en dat vind ik weleens vervelend.
Zeker het eerste bezoek na de winter is altijd "een dingetje".
Tijdens de autorit van ruim 900km, die we er in krap 9 uurtjes doorheen blazen, en natuurlijk de tijd die daar thuis aan vooraf ging, gaat er dan van alles door m'n hoofd.
Is er niks stuk gevroren? Is er niks stuk gewaaid? Is het gras erg hard gegroeid dit voorjaar? Lekkage? Inbraak? Muizen? En ga zo maar door.
Op het moment dat we aankomen zien we vaak al snel hoe het geheel ervoor staat. Zo ontdekten we afgelopen week dat er weer eens een wervelstorm was overgewaaid. Een stuk of tien bomen, in een redelijke rechte lijn over het terrein verdeeld, waren ernstig beschadigd. We konden zelfs het pad niet berijden omdat daar grote takken over heen lagen. Dat zou dus een onvoorziene extra klus op onze to-do-lijst worden. De hoogte van het gras viel ons mee en in huis waren er ook geen onoverkomelijke zaken te ontdekken. Dus, hoppa, aan de slag!!
Mijn Lief zijn eerste taak is altijd zorgen voor water en elektra. De hoofdkraan open, de boiler, die 's winters leeg en afgekoppeld moet worden, weer aansluiten, leidingen door laten spoelen en hier en daar wat kranen dichtdraaien om te voorkomen dat er een waterballet ontstaat.
We openen de gordijnen, inspecteren snel het huis en dan kan de koelkast aan en kunnen als eerste de boodschappen uit de auto worden gehaald en de (koel)kasten gevuld.
Tegenwoordig maken we tijdens de reis altijd een tussenstop bij Moulins "Le Portail d'Allier" (aanrader!!) om boodschappen bij LeClerc te doen. Hierdoor duurt de reis wel wat langer, maar we "winnen" er ruim een halve dag mee omdat we dan daags erop niet naar Vichy hoeven voor boodschappen.
Ondertussen moet de rest van de bagage ook uit de auto en een plek in huis krijgen en wordt de
bosmaaier uit de schuur gehaald om de terrassen rondom het huis even snel te maaien.
Ik verschoon de bedden, stofzuig het hele huis en maak het vrij van spinrag en dode beestjes op de vensterbanken en rond de raamposten en deuren.
Gemiddeld zijn we hier ruim drie uur onafgebroken mee bezig, om uiteindelijk moe maar voldaan, zo'n 14 uur nadat we uit Egmond vertrokken, op het pas gemaaide terras neer te ploffen met een apéritif, een vers stokbrood, wat lekkere kaasjes en een pizza voor de kids.
Hèhè, we zijn er,.... de “vakantie” kan beginnen 😆
En daarna kijkt de vraagsteller me altijd heel vreemd aan. Want waarom zou ik naar Frankrijk gaan om te wérken, terwijl ik een winkel heb en mijn Lief zijn metselbedrijf?! Erg logisch klinkt het dus niet, daar ben ik me wel van bewust.
Toch voelt het altijd een beetje als een aanval en dan krijg ik vanzelf de behoefte om me te verdedigen.
De mensen in mijn omgeving met een tweede huis in het buitenland zijn dun gezaaid. En degene die dit wel hebben zullen zich hier maar gedeeltelijk in herkennen, omdat zij waarschijnlijk meer tijd hebben, minder tijdsdruk ervaren, en sowieso heengaan voor hun plezier en rust en ze niets moéten. Voor mijn gevoel, zijn er dus maar weinig mensen die mij snappen, of mijn gevoel en situatie delen.
Nadat wij in 2002 in La Montagne Bourbonnaise neerstreken, ons tweede huis kochten en we elke schoolvakantie met de meiden op en neer reisden om ons oude huis op te knappen en goed bewoonbaar te maken, gingen we er begin 2005 permanent wonen. We leefden voor de volle 100% écht als God in Frankrijk en maakten de meest memorabele avonturen mee.
In 2012 verhuisden we weer terug naar Nederland,...
Maar deze 10 jaar hebben een onuitwisbare stempel op ons leven gedrukt. Zo weet één van onze dochters eigenlijk nog steeds niet zo goed waar ze nu thuishoort, hebben we nog Franse gewoontes en uitdrukkingen thuis en onder elkaar, zijn de jongste twee kinderen geboren in Frankrijk én hebben we nog steeds een Frans toeristisch bedrijf dat om aandacht, zorg én onderhoud vraagt.
En dat laatste zorgt ervoor dat we echt regelmatig naar Frankrijk moéten, of we nu zin of tijd hebben of niet.
Hoewel ik altijd wel zin heb, heb ik ook altijd last van een bepaalt soort tegenzin. Een soort van struisvogel politiek, denk ik.
Vrees voor het onbekende, want je weet niet altijd wat je aan zult treffen, of het mee gaat zitten, of het weer meewerkt met de klussen die we moeten doen etc, en dat vind ik weleens vervelend.
Zeker het eerste bezoek na de winter is altijd "een dingetje".
Tijdens de autorit van ruim 900km, die we er in krap 9 uurtjes doorheen blazen, en natuurlijk de tijd die daar thuis aan vooraf ging, gaat er dan van alles door m'n hoofd.
Is er niks stuk gevroren? Is er niks stuk gewaaid? Is het gras erg hard gegroeid dit voorjaar? Lekkage? Inbraak? Muizen? En ga zo maar door.
Mijn Lief zijn eerste taak is altijd zorgen voor water en elektra. De hoofdkraan open, de boiler, die 's winters leeg en afgekoppeld moet worden, weer aansluiten, leidingen door laten spoelen en hier en daar wat kranen dichtdraaien om te voorkomen dat er een waterballet ontstaat.
We openen de gordijnen, inspecteren snel het huis en dan kan de koelkast aan en kunnen als eerste de boodschappen uit de auto worden gehaald en de (koel)kasten gevuld.
Tegenwoordig maken we tijdens de reis altijd een tussenstop bij Moulins "Le Portail d'Allier" (aanrader!!) om boodschappen bij LeClerc te doen. Hierdoor duurt de reis wel wat langer, maar we "winnen" er ruim een halve dag mee omdat we dan daags erop niet naar Vichy hoeven voor boodschappen.
Ondertussen moet de rest van de bagage ook uit de auto en een plek in huis krijgen en wordt de
bosmaaier uit de schuur gehaald om de terrassen rondom het huis even snel te maaien.
Ik verschoon de bedden, stofzuig het hele huis en maak het vrij van spinrag en dode beestjes op de vensterbanken en rond de raamposten en deuren.
Gemiddeld zijn we hier ruim drie uur onafgebroken mee bezig, om uiteindelijk moe maar voldaan, zo'n 14 uur nadat we uit Egmond vertrokken, op het pas gemaaide terras neer te ploffen met een apéritif, een vers stokbrood, wat lekkere kaasjes en een pizza voor de kids.
Hèhè, we zijn er,.... de “vakantie” kan beginnen 😆
(Wordt gevolgd,...)
Reacties