Geluk
Kerst is in aantocht en ook het nieuwe jaar laat niet lang meer op zich wachten. Ons Jetje gaat de "afbak" fase in, dus het kan natuurlijk ook aan mijn nesteldrang liggen. Maar het is dus tijd om eens flink te archiveren, alle overbodige papieren de kachel in te mikken en mijn mappen bestand weer op orde te brengen.
Alle oude projecten belanden in archiefdozen en de kast waarin deze dozen gestald worden is ook hoognodig toe aan een frisse wind. Naast mijn bureau vraagt een grote stapel overbodige troep en papieren om een vuilniszak en m'n mandje met aanmaakhout puilt uit van de papierproppen die de komende week zullen helpen om de kachel aan te maken.
.jpg)
In één van m'n kasten kwam ik een grote hard kartonnen envelop tegen. Er zat een flinke stapel vergrotingen (20x30) van foto's in. Foto's uit de tijd dat dit huis nog ons vakantiehuis was en we elke schoolvakantie naar Châtel gingen om het huis op te knappen en bewoonbaar te maken. Foto's van Caya, toen nog net geen 4 jaar, die in emmertjes roert, soepjes maakt van water, zand en bloemetjes en die blij is met een oud stoeltje, d'r trekker en restjes hout die onder de afkortzaag te vinden zijn. 
Foto's van Xenya die amper anderhalf jaar oud door de tuin dribbelt en met d'r krullenkopje alles gadeslaat wat er om haar heen gebeurd. En wij, een eeuwigheid jonger, ik slanker, mijn lief mager van het eeuwige werken en op de achtergrond nog de wildernis van een verwaarloosd huis en een overwoekerde tuin en opknapwerk voor jàren en jàren.
Ik bekeek de foto's één voor één aandachtig en even schoot er door me heen: "Wat waren we toen gelukkig". Waarop ik eigenlijk schrok van m'n eigen gedachten en me afvroeg of we dan nu soms niet of minder gelukkig zijn,..... Ik dacht na over het goede antwoord op deze vraag en besefte dat ik daar langer over deed als over de eerste ingevingen die ik had bij het zien van de foto's.
Nee, we zijn nog steeds gelukkig, maar misschien was het leven toen simpeler en minder gecompliceerd. Tenminste, zo lijkt het als ik terug kijk, want toen waren er natuurlijk ook dingen die ons bezighielden en waar we ons druk over maakten.
Over niet al te lange tijd kunnen we weer foto's maken van een meisje dat haar eerste stapjes zet. Of ze krulletjes zal hebben is nog de vraag, maar als ik over een jaar of wat wéér rigoureus mijn kantoor ga opruimen en wellicht de foto's van nu en straks tegenkom denk ik vast hetzelfde, namelijk: "Wat waren we gelukkig".
.jpg)
Alle oude projecten belanden in archiefdozen en de kast waarin deze dozen gestald worden is ook hoognodig toe aan een frisse wind. Naast mijn bureau vraagt een grote stapel overbodige troep en papieren om een vuilniszak en m'n mandje met aanmaakhout puilt uit van de papierproppen die de komende week zullen helpen om de kachel aan te maken.
.jpg)
In één van m'n kasten kwam ik een grote hard kartonnen envelop tegen. Er zat een flinke stapel vergrotingen (20x30) van foto's in. Foto's uit de tijd dat dit huis nog ons vakantiehuis was en we elke schoolvakantie naar Châtel gingen om het huis op te knappen en bewoonbaar te maken. Foto's van Caya, toen nog net geen 4 jaar, die in emmertjes roert, soepjes maakt van water, zand en bloemetjes en die blij is met een oud stoeltje, d'r trekker en restjes hout die onder de afkortzaag te vinden zijn. 
Foto's van Xenya die amper anderhalf jaar oud door de tuin dribbelt en met d'r krullenkopje alles gadeslaat wat er om haar heen gebeurd. En wij, een eeuwigheid jonger, ik slanker, mijn lief mager van het eeuwige werken en op de achtergrond nog de wildernis van een verwaarloosd huis en een overwoekerde tuin en opknapwerk voor jàren en jàren.Ik bekeek de foto's één voor één aandachtig en even schoot er door me heen: "Wat waren we toen gelukkig". Waarop ik eigenlijk schrok van m'n eigen gedachten en me afvroeg of we dan nu soms niet of minder gelukkig zijn,..... Ik dacht na over het goede antwoord op deze vraag en besefte dat ik daar langer over deed als over de eerste ingevingen die ik had bij het zien van de foto's.
Nee, we zijn nog steeds gelukkig, maar misschien was het leven toen simpeler en minder gecompliceerd. Tenminste, zo lijkt het als ik terug kijk, want toen waren er natuurlijk ook dingen die ons bezighielden en waar we ons druk over maakten.
Over niet al te lange tijd kunnen we weer foto's maken van een meisje dat haar eerste stapjes zet. Of ze krulletjes zal hebben is nog de vraag, maar als ik over een jaar of wat wéér rigoureus mijn kantoor ga opruimen en wellicht de foto's van nu en straks tegenkom denk ik vast hetzelfde, namelijk: "Wat waren we gelukkig".
.jpg)
Meer weten over Jetje?! Kijk op: http://bbenfrance.blogspot.com/
Reacties