C'est la vie!

Tegenwoordig heeft iedereen heel wat ballen hoog te houden en veel verantwoordelijkheden. Je gezin, je baan, je bedrijf, je sport, je lijf, je gezondheid en ga zo maar door. Doen we het onszelf aan? Nemen we opgelegde taken of aangenomen opdrachten te serieus?  Of hebben we toch ergens gewoon verplichtingen om na te komen. Aan de degenen die we trouw zworen, aan onze opdrachtgevers, werkgevers of klanten die graag willen ontvangen waar ze voor betalen, aan onszelf omdat we willen blijven wie we denken dat we zijn of willen worden, aan onze kinderen om ze de wereld en mogelijkheden te geven die we ze gunnen. Maar wat als je op de vingers wordt getikt, of als wij iemand anders erop wijzen dat het niet ging zoals het de bedoeling was,…… Dan is er opeens niemand thuis, wordt alles afgeschoven, wordt er naar anderen gewezen en is het iedereen z’n schuld, behalve natuurlijk die van de schuldige of de verantwoordelijke. Degene die er meestal voor opdraait in de hedendaagse maatscha...

Het was in de lente van 2002 dat wij ons eerste huis in Châtel-Montagne kochten. Sindsdien verbleven we daar om te klussen, voor vakanties, we woonden er lange tijd permanent, keerden weer terug naar Nederland en het werd weer opnieuw onze “tweede plek”. En tijdens al die tijden van klussen, vakantie en wonen, keek ik eigenlijk nooit verder om me heen, als mijn eigen gedoetje. Ik had (en heb) het altijd druk en voor zaken als wandelen en sporten maakte ik geen tijd. Aan sporten had ik écht een hekel en wandelen deden we heel sporadisch, meestal alleen als er familie op bezoek was. Natuurlijk hoorde ik de verhalen over de meest geweldige weggetjes, boerderijtjes, uitzichten, bergen en dalen, maar verder als een simpel rondje om mijn eigen berg, kwam ik niet. Tot ruim anderhalf jaar terug,…. Ik was in Nederland inmiddels een tijdje actief aan het sporten (fietsen) en toen ik vorig jaar ook nog ging hardlopen, en in Châtel-Montagne begon met wandelen en hardlopen, begon ik de omgeving...