Sandrine & de IronMan
De titel doet denken aan een nieuwe romantische uitgave van de Bouquetreeks, maar die kant gaat het niet op :)
Heel soms kom je mensen tegen, waar je gewoon meteen een klik mee hebt.
Mensen die je iets doen, bij je losmaken of je heel lang bijblijven.
Zo ontmoette ik 8 jaar geleden Sandrine.
Het hele verhaal vind je hier, maar kort samengevat: Toen Dinand net geboren was (in Vichy), moest hij voor een hartfilmpje naar een ander ziekenhuis, helemaal in Clermont-Ferrand. Een rit van 75 km, en natuurlijk weer terug naar Vichy, met een medische taxi, bestuurd door Sandrine. We zijn dus een hele middag met elkaar op pad geweest en zij is me altijd bijgebleven. Hoewel ik nog regelmatig aan haar terug gedacht heb, heb ik haar nooit meer gezien of ontmoet. Tot de laatste dag van onze vakantie,.....
Op zaterdag 24 augustus werd de IronMan 70.3 van Vichy gehouden. Een slopende halve triatlon, waar de volgende dag de "echte" IronMan op volgt, namelijk de héle marathon. Er wordt dan 3,8 km gezwommen, 180 km gefietst en 42 km (een marathon dus) gelopen. De 70.3 is de helft van al deze afstanden, evengoed dus nog behoorlijk afzien!! Een deelnamebewijs kost rond de € 530,-- en voor de halve afstand ongeveer € 260,--. Geen kleinigheidje dus.
Dit jaar werd er gefietst door de Montagne Bourbonnaise, en de rit die op zaterdag tijdens de IronMan 70.3 werd gereden was in totaal 90 km en ging vanaf Vichy over de D25 door ons dorp Châtel-Montagne, richting le-Mayet-de-Montagne. Ik had me voorgenomen om te gaan kijken, want m'n Franse vriendin Françoise was vrijwilligster en zou bananen uitdelen.
Ik plande m'n hardlooprondje zo, dat ik in het dorp zou zijn als de eerste renners zouden passeren en dan zou ik later mijn weg weer vervolgen via Puy du Roc. Vlak nadat ik een mooi plekje had gevonden om even te staan, kwamen de eerste cameramannen op hun motoren aanrijden, en sprongen ze op een hoek van hun motor af om geknield de eerste renners te filmen die door de bocht omhoog kwamen. Een mooiere promotie van de streek en het dorp kun je je bijna niet wensen, want dit zou in heel Frankrijk, op televisie worden uitgezonden.
Even later liep ik verder en ontmoette ik mijn vriendin, die stond te zwaaien met halve bananen, die door geen enkele renner werden aangepakt.
Er was midden in het dorp een soort van "food-zone" gecreëerd. Om de zoveel meter stond er een standje met waterflesjes, cola in bidons, iso drinken in bidons, bananen, energie repen en kuub-zakken als vuilnisbakken. Alleen in deze zone mochten de renners hun afval lozen, en dus niet in de vrije natuur in bermen, taluten of langs de weg.
De eerste renners die langskwamen waren de pro's. Ik zag onder andere monsieur Laurent Jalabert himself langsfietsen, en knipte een mooie foto van hem. Natuurlijk herken je niemand met een helm, bril en fietspakje aan, maar iedereen was voorzien van een wedstrijdnummer en toevallig had ik even daarvoor gehoord dat JALABERT met nummer 107 reed.
Later heb ik even zijn tijden opgezocht in het klassement, ik was namelijk erg nieuwsgierig.
Hij was de eerste renner in de klasse van "50+" die finishte, en 32e van de 1437 mannen die meededen. Hij was 36e van het "overall" klassement, dus er waren 4 dames voor hem gefinisht.
Zijn totaal tijd, inclusief transfertijd tussen de verschillende onderdelen, was 4:31:58.
Hoe oud of jong hij ook is, ik vind het moker knap!!!
Françoise en haar mede vrijwilligsters werden ondertussen een beetje moedeloos en raakten gedemotiveerd omdat niemand blijkbaar trek had in bananen. Ik had dit een tijdje aan staan kijken en besloot me ermee te bemoeien ;)
"Kijk, zo geef je een banaan aan". Ik pakte een hele banaan, pelde de schil van de bovenste helft af en hield 'm aan het onderste kontje vast. Zo ziet het eruit als een banaan, is ie makkelijk te pakken én kan de renner 'm ook opeten, zonder eerst in gevecht te moeten met een schil die er met 1 hand niet afgaat. En je moet het ook roepen, want ze gaan zo snel dat ze niet zien dat ze hier een banaan kunnen krijgen.
Een beetje ongemakkelijk en met enige schaamte nam ze de banaan van mij over en ging ze weer "in de houding" staan, terwijl ze "BANANE" riep. En jahoor, hoppa, de eerste de beste renner die langskwam, griste hem uit haar handen, en begon direct te happen aan de kant en klare banaan.
Na zo een stuk of 10 bananen te hebben uitgedeeld, bedankt ze me voor de tip en zei ze glunderen dat dit wel heel veel voldoening gaf. Ik bleef heerlijk om mijn muurtje in het zonnetje zitten kijken naar dit tafereel.
Op de parkeerplaats van school, schuin voor me stond een dixie toilet, een busje en een ambulance. Toen ik even later wat verder opzij keek, zag ik opeens een dame staan, waarvan ik direct dacht: Ik ken haar,....!! En in een flits wist ik het: het was Sandrine, de dame van de VSL (medische taxi) 8 jaar geleden. Ik liep op haar af en sprak haar aan. Ik begon met me te verontschuldigen dat ik haar aansprak en suggereerde dat zij mij vast niet meer zou herkennen of zou weten wie ik was. Nog voordat ik kon zeggen wie ik was, begon zij het al in te vullen. Ze omhelsde me, gaf me twee zoenen en begon te praten tegelijk. Ze had nog zo vaak aan mij en Dinand gedacht, zich afgevraagd hoe het met ons zou gaan en had ook al heel vaak aan andere mensen verteld over "la dame avec sa bébé", want die taxirit was haar altijd bijgebleven.
We hebben daarna nog zeker een half uur staan praten en elkaar allerlei dingen over onze levens verteld. Natuurlijk heb ik een foto van Dinand geshowd en later heeft Françoise nog een foto van ons tweeën genomen. Ik in m'n hardloop outfit, en zij in d'r ambulance uniform.
Toen scheidden onze wegen zich weer, ik ging verder met m'n loopje en haar portofoon ging af, want er was een ongeluk even verderop gebeurd met een paar renners. Er stonden namelijk in totaal 14 ambulances gestationeerd langs de route, klaar om direct uit te rijden bij calamiteiten. Vandaag verwachtte Sandrine niet heel veel ellende, maar morgen tijdens de hele IronMan, en vooral 's avonds na afloop, zou het een gekkenhuis worden. Nachtwerk zelfs.
Want gek genoeg vallen de meeste slachtoffers van een groot sportevenement ná de finish.
Maar hoe toevallig en mooi was dit?! Dat uitgerekend zij op deze plek was, waar ik ook kwam en dat we elkaar troffen. 8 jaar later.
Het was mijn laatste loopje van deze vakantie, maar ik kwam heel voldaan en super blij terug op onze berg 😊
Heel soms kom je mensen tegen, waar je gewoon meteen een klik mee hebt.
Mensen die je iets doen, bij je losmaken of je heel lang bijblijven.
Zo ontmoette ik 8 jaar geleden Sandrine.
Op zaterdag 24 augustus werd de IronMan 70.3 van Vichy gehouden. Een slopende halve triatlon, waar de volgende dag de "echte" IronMan op volgt, namelijk de héle marathon. Er wordt dan 3,8 km gezwommen, 180 km gefietst en 42 km (een marathon dus) gelopen. De 70.3 is de helft van al deze afstanden, evengoed dus nog behoorlijk afzien!! Een deelnamebewijs kost rond de € 530,-- en voor de halve afstand ongeveer € 260,--. Geen kleinigheidje dus.
Ik plande m'n hardlooprondje zo, dat ik in het dorp zou zijn als de eerste renners zouden passeren en dan zou ik later mijn weg weer vervolgen via Puy du Roc. Vlak nadat ik een mooi plekje had gevonden om even te staan, kwamen de eerste cameramannen op hun motoren aanrijden, en sprongen ze op een hoek van hun motor af om geknield de eerste renners te filmen die door de bocht omhoog kwamen. Een mooiere promotie van de streek en het dorp kun je je bijna niet wensen, want dit zou in heel Frankrijk, op televisie worden uitgezonden.
Even later liep ik verder en ontmoette ik mijn vriendin, die stond te zwaaien met halve bananen, die door geen enkele renner werden aangepakt.
Er was midden in het dorp een soort van "food-zone" gecreëerd. Om de zoveel meter stond er een standje met waterflesjes, cola in bidons, iso drinken in bidons, bananen, energie repen en kuub-zakken als vuilnisbakken. Alleen in deze zone mochten de renners hun afval lozen, en dus niet in de vrije natuur in bermen, taluten of langs de weg.
De eerste renners die langskwamen waren de pro's. Ik zag onder andere monsieur Laurent Jalabert himself langsfietsen, en knipte een mooie foto van hem. Natuurlijk herken je niemand met een helm, bril en fietspakje aan, maar iedereen was voorzien van een wedstrijdnummer en toevallig had ik even daarvoor gehoord dat JALABERT met nummer 107 reed.
Later heb ik even zijn tijden opgezocht in het klassement, ik was namelijk erg nieuwsgierig.
Hij was de eerste renner in de klasse van "50+" die finishte, en 32e van de 1437 mannen die meededen. Hij was 36e van het "overall" klassement, dus er waren 4 dames voor hem gefinisht.
Zijn totaal tijd, inclusief transfertijd tussen de verschillende onderdelen, was 4:31:58.
Hoe oud of jong hij ook is, ik vind het moker knap!!!
 |
| Laurent JALABERT bib 107 |
"Kijk, zo geef je een banaan aan". Ik pakte een hele banaan, pelde de schil van de bovenste helft af en hield 'm aan het onderste kontje vast. Zo ziet het eruit als een banaan, is ie makkelijk te pakken én kan de renner 'm ook opeten, zonder eerst in gevecht te moeten met een schil die er met 1 hand niet afgaat. En je moet het ook roepen, want ze gaan zo snel dat ze niet zien dat ze hier een banaan kunnen krijgen.
Na zo een stuk of 10 bananen te hebben uitgedeeld, bedankt ze me voor de tip en zei ze glunderen dat dit wel heel veel voldoening gaf. Ik bleef heerlijk om mijn muurtje in het zonnetje zitten kijken naar dit tafereel.
Op de parkeerplaats van school, schuin voor me stond een dixie toilet, een busje en een ambulance. Toen ik even later wat verder opzij keek, zag ik opeens een dame staan, waarvan ik direct dacht: Ik ken haar,....!! En in een flits wist ik het: het was Sandrine, de dame van de VSL (medische taxi) 8 jaar geleden. Ik liep op haar af en sprak haar aan. Ik begon met me te verontschuldigen dat ik haar aansprak en suggereerde dat zij mij vast niet meer zou herkennen of zou weten wie ik was. Nog voordat ik kon zeggen wie ik was, begon zij het al in te vullen. Ze omhelsde me, gaf me twee zoenen en begon te praten tegelijk. Ze had nog zo vaak aan mij en Dinand gedacht, zich afgevraagd hoe het met ons zou gaan en had ook al heel vaak aan andere mensen verteld over "la dame avec sa bébé", want die taxirit was haar altijd bijgebleven.
We hebben daarna nog zeker een half uur staan praten en elkaar allerlei dingen over onze levens verteld. Natuurlijk heb ik een foto van Dinand geshowd en later heeft Françoise nog een foto van ons tweeën genomen. Ik in m'n hardloop outfit, en zij in d'r ambulance uniform.
Toen scheidden onze wegen zich weer, ik ging verder met m'n loopje en haar portofoon ging af, want er was een ongeluk even verderop gebeurd met een paar renners. Er stonden namelijk in totaal 14 ambulances gestationeerd langs de route, klaar om direct uit te rijden bij calamiteiten. Vandaag verwachtte Sandrine niet heel veel ellende, maar morgen tijdens de hele IronMan, en vooral 's avonds na afloop, zou het een gekkenhuis worden. Nachtwerk zelfs.
Want gek genoeg vallen de meeste slachtoffers van een groot sportevenement ná de finish.
Maar hoe toevallig en mooi was dit?! Dat uitgerekend zij op deze plek was, waar ik ook kwam en dat we elkaar troffen. 8 jaar later.
Het was mijn laatste loopje van deze vakantie, maar ik kwam heel voldaan en super blij terug op onze berg 😊
Reacties