C'est la vie!

En nu is het grote wachten aangebroken.  Helaas ben ik daar niet zo goed in,.... Het is niet zo dat ik ongeduldig ben, maar ik word gewoon zenuwachtig als er iets te gebeuren staat waar ik naar toe moet plannen. Lees het blogje vakantiestress er nog maar eens op na  :) Alle onderzoeken en voorbereidingen in het ziekenhuis zijn inmiddels getroffen, en tot 08/10 verandert er niets en kan ik gewoon door zoals ik altijd gedaan heb. Maar op de een of andere manier voelt dat niet zo. Ik voel me opgejaagd, heb bij tijd en wijle last van hartkloppingen en een soort van paniekaanvallen. Ook vergeet ik regelmatig van alles. Zo stond ík deze week voor mijn winkel, en stonden mijn sleutels nog thuis in het slot. Lekker slim. Gelukkig ben ik niet meer zo emotioneel als in de eerste 48-uur na "het" nieuws. Hoewel ik afgelopen weekend, na een paar wijntjes en een borrel, opeens hand in hand met een vriend, samen met hem zat te janken aan de bar bij Tervoort. Ach, het hoort erbij, ...

Als ik begin met schrijven is het dinsdag 10 september en weet ik nog niet hoe dit gaat aflopen. Je kunt nu dus als een gek naar beneden scrollen om te zien of het goed of slecht afloopt, maar je kunt het verhaal ook rustig uitlezen,.... Het ene moment lig je nog gezellig in bed, en dan zomaar opeens zit je in de rats,.... Dat overkwam mij afgelopen week. Zomaar, uit het niets, voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Als een vergeten erwtje op een bord. Het zat vast aan iets groters, en dieper gelegen stuk weefsel. En ik had geen idee of dit nu normaal was of niet. Ietwat verontrust ging ik slapen met het plan om de volgende morgen meteen een afspraak te maken bij de huisarts. En zo zat ik de volgende middag bij de dokter. Zij voelde ook wat ik had gevoeld en verwees mij door naar het ziekenhuis voor een mammografie, want ook zij kon natuurlijk niet door mijn borst heen kijken, en wist niet wat het was. De volgende dag, op vrijdag, werd ik opgebeld door het ziekenhuis en kreeg...

De titel doet denken aan een nieuwe romantische uitgave van de Bouquetreeks, maar die kant gaat het niet op :) Heel soms kom je mensen tegen, waar je gewoon meteen een klik mee hebt. Mensen die je iets doen, bij je losmaken of je heel lang bijblijven. Zo ontmoette ik 8 jaar geleden Sandrine. Het hele verhaal vind je hier , maar kort samengevat: Toen Dinand net geboren was (in Vichy), moest hij voor een hartfilmpje naar een ander ziekenhuis, helemaal in Clermont-Ferrand. Een rit van 75 km, en natuurlijk weer terug naar Vichy, met een medische taxi, bestuurd door Sandrine. We zijn dus een hele middag met elkaar op pad geweest en zij is me altijd bijgebleven. Hoewel ik nog regelmatig aan haar terug gedacht heb, heb ik haar nooit meer gezien of ontmoet. Tot de laatste dag van onze vakantie,..... Op zaterdag 24 augustus werd de IronMan 70.3 van Vichy gehouden. Een slopende halve triatlon, waar de volgende dag de "echte" IronMan op volgt, namelijk de héle marathon. Er w...