C'est la vie!

Het was een heerlijke dag geweest, herfstig, licht zonnig, in de ochtend een beetje mistig en ik had lekker gewerkt. Gewassen, een vriezer ontdooid en ook nog wat administratie gedaan. Ik was voldaan en tevreden en was lekker aan het koken. Tijdens het koken, greep ik mis naar de kaas in de koelkast, dus ik moest nog even naar de kelder. Dus, buitenlicht aan, het was inmiddels al donker, en naar de kelder. Kon ik ook meteen even m'n was uit de droger halen. De kelder deur stond nog open (ivm de droger) en ik knipte in het donker het licht aan. En,... schrok ik me echt de pleuris!!! Ik deed een stap achteruit, slaakte een gil en riep daar meteen achteraan mijn Lief. Die zat ergens boven, dus kwam niet direct aanstormen, maar had me wel gehoord. Toen hij na een tweede keer roepen nog steeds niet kwam, besloot ik maar weer terug te lopen naar de keuken. In huis aangekomen kwam mijn Lief op z'n pantoffels aanlopen en keek hij mij vragend aan. "Is er iets?" En ik antwoordd...

De herfstvakantie was echt leuk geweest. We waren voor ruim een week naar Nederland en zoals gewoonlijk vloog de tijd voorbij. De agenda was meer dan vol en omdat we zo nu en dan echt even gas terug moesten nemen en rekening moesten houden met Nina , kwamen we toch nog aan onze wel verdiende rust toe. Toen we de onze montagne opreden reed toevallig het vriendinnetje dat onze katten verzorgde achter ons. We stopten even vlak voor de afslag waar zij eraf moest en konden zo meteen melden dat we weer thuis waren. Zij had ook nog een mededeling voor ons: de rode kater was dood. 1 november leefde hij nog, en vandaag, 2 november lag 'ie dood in de greppel. Hij was afgelopen nacht doodgereden. Wat een prachtige datum om dood te gaan, de nacht dat Allerzielen in Allerheiligen overgaat. Rambo was onze 8ste kat (en de 7de die dood is gereden). Gelukkig hebben we Rockie (kat N°7) nog.