C'est la vie!

Hieperdepiep voor mij, want vandaag is mijn verjaardag. Gisteren voelde als een soort oudejaarsavond en overzag ik mijn afgelopen jaar. Ik vroeg me af of ik vandaag mijn 46e jaar zou gaan vieren of mijn 45e + 1. Toen ik me, later in bed, tegen mijn Lief aan vleide en dit hardop overdacht kon ik niet voorkomen dat er stiekem wat tranen uit mijn ogen drupten. Als ik eerlijk ben was mijn 45e levensjaar geen jaar wat ik nogmaals over zou willen doen. Een jaar met een hoop gedoe, ellende, ziekte en dood. Het zat tegen Hoewel mijn leven absoluut niet zorgeloos is en er genoeg “dingetjes” lopen die mij 's nachts wakker houden, begon mijn 45e jaar met een fijne lente en hadden we een leuke zomer. Die eindigde minder leuk toen mijn Lief in de laatste week van onze vakantie in Frankrijk, in het ziekenhuis belandde en we een aantal weken worstelden met zorgelijke medische vraagstukken. Gelukkig liep dat uiteindelijk allemaal goed af, maar kort daarop kwam de volgende kuil in mijn pad: Ik ontd...

Ik had zo nu en dan al een paar alarmbelletjes genegeerd, wat lichtjes over het hoofd gezien en knipperende knopjes totaal geblokkeerd.  Er stond met koeienletters  error  op mijn bedieningspaneel, maar ik dacht gewoon nogmaals op  reset  te kunnen drukken. Eigenlijk voelde ik dus al een tijd dat het eraan zat te komen. Toch kwam het totaal onverwacht. Ik dacht dat het misschien vanzelf over zou gaan en niet zo erg was als dat het nu blijkt te zijn. Dat het kwam omdat mijn oma net dood is gegaan aan corona en ik haar mis, of omdat onze dochter totaal onverwacht weer bij ons in is getrokken met de nodige bijkomende emoties. Kwam het omdat we in een rare periode zitten vanwege corona, waarin iedereen ineens thuis is en op elkaar zit, en niets gaat zoals het ging.  Of misschien wel omdat we afgelopen tijd serie 4 van La Casa de Papel hebben gekeken en ik daardoor steeds moest terugdenken aan begin september 2019...